Του Γιάννη Πανούση

Το βιβλίο του Γιώργου Λακόπουλου μας δίνει μία ευκαιρία αναστοχασμού για “τα εθνικά μας ελαττώματα”, ώστε να τα αποτινάξουμε και να συμφωνήσουμε ότι το Ολυμπιακό ζεϊμπέκικο του Δία (μελωδία Σταύρου Ξαρχάκου στην έναρξη) πρέπει να μας ενώνει.

I knew that Greece

has triumphed

Gianna Angelopoulos,My greek drama

Στη ‘Μπαλάντα των Ολυμπιακών αγώνων-Athens 2004’[εκδόσεις Λιβάνης 2025]ο δημοσιογράφος Γιώργος Λακόπουλος αναλύει με λεπτομέρειες γεγονότα και καταστάσεις τόσο της ατυχούς διεκδίκησης[1990],όσο και της επιτυχούς διεκδίκησης[1997] και της εξαιρετικής επιτυχίας των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας το 2004.

Δεν θα σταθώ στις πολύ ενδιαφέρουσες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, τεχνικές και λοιπές διαπιστώσεις και επισημάνσεις, γιατί για μένα τη μεγαλύτερη σημασία έχουν οι προβληματισμοί του συγγραφέα, επτά από τους οποίους παραθέτω (με μορφή ερωτημάτων):

1.ο ελληνικός λαός θυμάται κάτι (θετικό) από εκείνους τους αγώνες;[σελ.10]

2.πράγματι υπάρχει και πότε ενεργοποιείται το “εθνικό φιλότιμο”;[σ.71]

3.πότε αλλάζει η συμπεριφορά μιας κοινωνίας[σ.97] και η αδιαφορία μετεξελίσσεται σε συμμετοχή;[σ.72]

4.σε ποιόν τομέα το πολιτικό σύστημα αναγνωρίζει “άυλη κληρονομιά” και πώς τη διαφυλάσσει;[σ.122]

5.πιστεύουμε ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004 απετέλεσαν ‘ιστορική τομή ‘ για τη χώρα και πώς το εκφράζουμε;[133]

6.ποιός φταίει για τη χαμένη ευκαιρία της [μη-] αξιοποίησης των ολυμπιακών εγκαταστάσεων μετά το 2004;[σ.143]

7.πού πήγε η Ελλάδα του 2004;[σ.170]

Προφανώς οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν είναι εύκολες για ένα πολιτικό σύστημα που δεν προβαίνει ποτέ σε αυτο-κριτική, καθώς για όλα τα κακά ‘υπεύθυνοι είναι κάποιοι άλλοι’(sic).

Ανεξάρτητα από τη διαπίστωση του συγγραφέα ότι “οι αγώνες δεν είναι πλέον μία αθώα αθλητική διοργάνωση” [σ.19] κι ανεξάρτητα από τις πανταχού παρούσες κομματικές ίντριγκες και τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες [σ.52,140],νομίζω ότι το βιβλίο του Γιώργου Λακόπουλου μας δίνει μία ευκαιρία αναστοχασμού για “τα εθνικά μας ελαττώματα”, ώστε να τα αποτινάξουμε και να συμφωνήσουμε ότι το Ολυμπιακό ζεϊμπέκικο του Δία (μελωδία Σταύρου Ξαρχάκου στην έναρξη) πρέπει να μας ενώνει.
Αυτό και μόνο το μήνυμα δικαιώνει τους αγώνες της Γιάννας Αγγελοπούλου και την εξαιρετική περ-γραφή του συγγραφέα.

(Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής εγκληματολογίας, πρώην υπουργός)

ΑΠΟ ΤΟ DNEWS