Του Γιάννη Πανούση
Έχεις ακόμα μιά ευκαιρία
να επιστρέψεις στη μιζέρια
Σπ.Κατσίμης, Ευκαιρία
Σε κάθε κόμμα ή οργανισμό υπάρχουν ‘σταγονίδια’ πάσης φύσεως,μορφής και χρώματος. Σε κάθε περίοδο εμφανίζονται ‘χαφιέδες’ ή άνθρωποι με νοοτροπία χαφιέ. Δυστυχώς η ελληνική πολιτική σκηνή[και συνακόλουθα και η ελληνική κοινωνία] δεν προέβη ποτέ σε κάθαρση από υποκριτές και διπρόσωπους [‘’νυν έτσι και πρώην αλλιώς’’] με βεβαρημένο πολιτικά και ποινικά παρελθόν.
Τα όποια φαντάσματα του Εμφυλίου και της Χούντας και οι όποιες ενοχές των τότε πρωταγωνιστών έχουν κλείσει τον πολιτικό τους κύκλο ,έχουν μπει στο χώρο της Ιστορίας, όπου πρέπει να καταγραφούν σωστά οι πραγματικοί ήρωες.Κάποιος πρέπει να σφυρίξει τη λήξη αυτών των παθών και ν’απαγορεύσει το ρίξιμο αλατιού επί των πληγών.
Από εκεί όμως μέχρι να κατηγορείται ο Πρωθυπουργός της χώρας για τον πατέρα του έχει μία μαύρη απόσταση που δεν έπρεπε να διαβούμε. Δεν βλέπω εδώ και χρόνια τηλεόραση [για να μη μολυνθώ από τα fake news και να μην πάθω υπερπληροφορίτιδα] ,οπότε –ευτυχώς-δεν είδα τα σχετικά στιγμιότυπα. Βρίσκω όμως απάνθρωπη, άδικη κι ανέντιμη κάθε επιχείρηση σπίλωσης μνήμης τεθνεώτων, πολλώ μάλλον όταν οι σχετικές αναφορές ελέγχονται ως προ-κατασκευασμένες.
Είμαι εναντίον της φασιστικής οικογενειακής ευθύνης κι εναντίον της πολιτικής οικογενειοκρατίας [νέας π.χ ο παππούς του, παλαιάς π.χ ο πατέρας του]. Τάσσομαι υπέρ της προσωπικής ευθύνης και της προσωπικής αξιολόγησης.
Σήμερα το ερώτημα είναι :
‘’Ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει και δικαιούται μιάν άλλη ευκαιρία, μιάν άλλη τετραετία;’’.Όλα τα άλλα επιχειρήματα είναι εκ του πονηρού…
ΥΓ. Ελπίζω στον προεκλογικό αγώνα, εκτός από το μαύρο, να μην προστεθεί και μία απόχρωση του ροζ, με την έννοια της αποκάλυψης ερωτικών σκανδάλων, διότι τότε δεν θα πρόκειται για εκλογές, αλλά για ψήφιση της κλειδαρότρυπας ως δημοκρατικής απόλαυσης δικαιωμάτων.