Habemus Πρόεδρο: Τι καλείται να αποδείξει η νέα αρχηγός του κράτους και… ποιος θα μετανιώσει πρώτος

Του Γ. Λακόπουλου

Ας μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Η  ανάδειξη της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα υποδηλώνει πρωτίστως τον κυνισμό  του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να εξαφανίσει, ή να αποδυναμώσει κάθε θεσμικό αντίβαρο απέναντί του: στη Βουλή, στη Δικαιοσύνη, στην Ενημέρωση.

Τώρα και στο διπλανό μέγαρο. Ήταν που ήταν αποδυναμωμένη η προεδρία της Δημοκρατίας, πλέον την εκπροσωπεί και ένα πρόσωπο χαμηλού προφίλ καιχωρίς πολιτικό βάρος.

Το σύστημα γίνεται υπερ-πρωθυπουργικό. Καθόλου καλή εξέλιξη σε κοινοβουλευτική Δημοκρατία, εκτός από τη άμβλυνση στη διάκριση των εξουσιών, να  χάνονται και οι διακρίσεις στην πολιτειακή λειτουργία

Ωστόσο η πολιτική εκδικείται όταν κάποιος τη βάζει στο στενό λούκι που τον βολεύει συγκυριακά. Την έπαθε το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον Χρήστο Σαρτζετάκη. Παραμέρισε τον Καραμανλή και μετά χτυπούσε το κεφάλι του με τον «Κύριο» Πρόεδρο.

Ως προσωπικότητα πάντως ο Σαρτζετάκης  κουβαλούσε το θρύλο του. Η νέα πρόεδρος υπολείπεται. Αναλογίες της με τον μακρινό προκάτοχο της δεν έχουν εντοπιστεί, πριν της επαγγελματικής.  

Και ίσως αυτής που εντόπισε εύστοχα ο Νικήτας Κακλαμάνης: είναι δυνατόν να αξιώνει από τη Βουλή να μεταβεί  στο…γραφείο της στο ΣτΕ για να της ανακοινώσει την εκλογή  της;Ειδικά όταν ήδη βρισκόταν σε αποχή από τα καθήκοντά της κατά δήλωση της;  Ας μη βιαστούμε…

Αρχή γυναίκα δείκνυσι. Τίποτε δεν την εμποδίζει παίξει το ρόλο της επί της ουσίας και με επάρκεια. Και πρωτίστως με  προσωπική αυτονομία.

Αυτά που ψιθυρίζονται για… βενιζέλεια συνδρομή, καλύτερα να είναι φούμαρα. Πρώτα από όλα για τη σχέση της με τον επικεφαλής της Εκτελεστικής Εξουσίας.

Αυτή τη σχέση ο Κυριάκος Μητσοτάκης την υπονόμευσε ήδη, επιτρέποντας  να κοινοποιηθεί η φράση του ότι «δεν έψαχνα για συνδιαχειριστή στα εξωτερικά».

 Δεν ξέρουμε αν το εξήγησε αυτό στην ίδια κατά την μοναδική συνάντηση που, κατά τις διαρροές εκ μέρους του, είχαν… στην κατοικία του. Ούτε αν αυτή το αποδέχεται, έχοντας υπόψη της ότι έτσι μπορεί να καταστεί αρχηγός κράτους περιορισμένης ευθύνης.

Εκ των πραγμάτων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι παρών στο διεθνή χώρο, ως το ισχυρότερο στήριγμα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Όμως ο Πρωθυπουργός φαίνεται να είπε στην Πρόεδρο «να μην ανακατεύεται». Μένει να δούμε αν το έχει αποδεχτεί.

Εκεί δεν θα κριθούν όχι μόνο οι σχέσεις του Μητσοτάκη με την Σακελλαροπούλου, αλλά και οι πολιτειακές ισορροπίες στην επόμενη πενταετία. Τι θα κάνει η πρόεδρος αν η συνείδησή της, ως εκπρoσώπου του έθνους, της υπαγορεύσει συμπεριφορά που δεν καλύπτει η κυβέρνηση; 

Τι θα συμβεί αν ως ρυθμιστής του πολιτεύματος βρεθεί απέναντι σε  προσπάθεια της κυβέρνησης -ή της αντιπολίτευσης -να της υπαγορεύσει ερμηνεία του Συντάγματος;

Το έκανε πιεστικά ως αντιπολίτευση η ΝΔ στις περιπτώσεις του Δημοψηφίσματος και των Πρεσπών. Όπως το έκανε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την υπογραφή  των διαταγμάτων για την ηγεσία της Δικαιοσύνης. 

Χρειάζεται προσωπικό σθένος και επιστημονικό κύρος για να αποκρουστούν αυτές οι πιέσεις.  Η νέα πρόεδρος δεν έχει το δεύτερο -ένα πτυχίο της Νομικής διαθέτει. Αν έχει το πρώτο θα χρειαστεί επιπλέον και πολιτική επιδεξιότητα, ώστε να αποτραπεί πολιτειακή κρίση.  

Εκ των πραγμάτων ο πήχης για την Σακελλαροπούλου δεν είναι εκεί που μπορεί να τον έβαλε ο Πρωθυπουργός που την πρότεινε. Είναι εκεί που τον άφησε ο πρόεδρος που απέρχεται.

Το χαρακτηριστικό που είχε ο Προκόπης Παυλόπουλος ήταν ότι δεν υπήρξε βουβός πρόεδρος. Είχε πυκνή δημόσια παρουσία. Μιλούσε για όλα, είχε μεστό λόγο και ευρυμάθεια, ήταν οικείος στην επικοινωνία και γήινος στην επαφή με τους πολίτες. Είναι κριτήρια για τη διάδοχο του.

Ασφαλώς η  Σακελλαροπούλου δεν είναι υποχρεωμένη να διεκδικήσει -αν χρειαστεί -όσα απέδωσε στον προκάτοχό της ο Φρανσουά  Ολάντ για τον ιστορικό ρόλο του το  δύσκολο καλοκαίρι του 2015. Όταν έσωσε στην Ευρώπη μια παρτίδα που η κυβέρνηση της εποχής έδειχνε αδύναμη να υπερασπιστεί. Χωρίς να διαταράξει τις σχέσεις του μαζί της υπερβαίνοντας το όριο των καθηκόντων του.

Αλλά μπορεί να χρειαστεί να υπερασπιστεί θεμελιώδεις λειτουργίες του Πολιτεύματος απέναντι σε οποιαδήποτε κυβερνητική αυθαιρεσία.

Σ’ αυτή την περίπτωση, πρέπει να τα βγάλει πέρα χωρίς να μετανιώσει ούτε ο Μητσοτάκης που την επέλεξε, ούτε η ίδια που το δέχθηκε. Γιατί όποιος μετανιώσει πρώτος θα γίνει βαρίδι για το δημόσιο βίο. Πολιτειακός εμφύλιος δεν νοείται…