Tου Ευάγγελου Αντώναρου
Ο λίθος ερρίφθη.
Όχι βέβαια στην Αθήνα.
Εννοώ το Βερολίνο όπου -καλώς ή κακώς- λαμβάνονται οι αποφάσεις που προδικάζουν συνήθως για σημαντικά θέματα τι θα γίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός (που δεν ανέλαβε ακόμη καν την εξουσία) προανήγγειλε ότι από τον Μάρτιο θα ισχύσει υποχρεωτικός εμβολιασμός για όλους. Παρά τα όσα λέγανε πριν δυο τρεις εβδομάδες μόλις.
Άρα: Η βιασύνη Μητσοτάκη να επιβάλει τιμωρητικό εμβολιασμό με συνεχές πρόστιμο στους 60άρηδες και πάνω από τον Ιανουάριο αποκαλύπτει απλά ότι η κατάσταση στην ελληνική δημόσια υγεία είναι πολύ χειρότερη από τη δοκιμαζόμενη και πολύ καλύτερα οργανωμένη και στελεχωμένη Γερμανία.
Συμπέρασμα: Το σύστημα κι εδώ (αλλά κι αλλού -είτε οι χώρες έχουν υψηλό ποσοστό εμβολιασμού είτε όχι)- απέτυχε μέχρι στιγμής να τα βγάλει πέρα απορτελεσματικά με τον ιό.
Και τα πραγματα δυσκολεύουν καθώς η νέα μετάλλαξη Όμικρον, μυστηριώδης και ανεξιχνίαστη για την ώρα, δειχνει ανθεκτική στα γνωστά εμβόλια. Ίσως να είναι η αντίδραση της φύσης στην προσπάθεια να την καθυποτάξει ο άνθρωπος με το ζόρι. Ξέρω. Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται λίγο φιλοσοφικά. Ίσως και μοιρολατρικά. Δεν είναι.
Γι’ αυτό κι αναρωτιέμαι: Αφού ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι το τελευταίο γνωστό “μέτρο” για την αναχαίτιση/αντιμετώπιση της πανδημίας τι θα γίνει, αν αποδειχθεί κι αυτό ασφαίρο; Αν μέχρι να φτάσουμε στην μετάλλαξη…Ωμέγα δεν έχουμε πετύχει τίποτε.
Πιστεύω πολύ στην επιστήμη που έχει κάνει άλματα. Έχω λιγότερη εμπιστοσύνη στις σημερινές πολιτικές ηγεσίες, κι εδώ και στο εξωτερικό, που μέσα στη θλιβερή μετριότητα τους τους έλαχε να διαχειριστούν τη χειρότερη κρίση των τελευταίων 100 ετών. Δώσανε πολλές υποσχέσεις. Μοιράσανε μπόλικη ελπίδα για τελικές ευθείες και τελευταίο μίλι. Δεν τα κατάφεραν.
Και δεν υπάρχει κάτι που να με πείθει ότι θα τα πάνε καλύτερα από εδώ και πέρα. Ακόμη και με τον απεχθή σε μένα κι επικίνδυνο για τη δημοκρατία σταδιακό περιορισμό των συνταγματικών ελευθεριών που επιχειρούν άτσαλα με νομικίστικες ακροβασίες. Όλα αυτά απλά αποδεικνύουν ότι δεν ξέρουν πώς θα τους βγει η προσπάθεια. Γιατί όταν καταφεύγεις στο τελευταίο σου “όπλο” παραδέχεσαι σε πόσο μεγάλη απόγνωση είσαι βυθισμένος.
Ότι ο κόσμος, κι εδώ και πέρα από τα σύνορα, φαίνεται να είναι πλειοψηφικά υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού, δεν λέει πολλά πράγματα. Ούτε σημαίνει ότι εξουσιοδοτούν εν λευκώ τις ηγεσίες να κάνουν ό,τι νομίζουν. Αποκαλύπτει την αγωνία του μέσου ανθρώπου. Την ανάγκη του να τελειώνει με αυτόν τον απίθανο εφιάλτη. Που, δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχει τέλος. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Για το χτίσιμο του μέλλοντος κάθε κοινωνίας. Φυσικά και της δικής μας. Γιατί της αφαιρεί το κίνητρο της προοπτικής.
Πρώην Κυβερνητικού Εκπροσώπου