Του Δημήτρη Σούλτα
Πρωί- πρωί ο Άδωνις Γεωργιάδης έσπευσε να συμπυκνώσει σε λίγες λέξεις την εργαλειοποίηση της Marfin επί 11 συναπτά έτη, με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια χυδαιότητα. Δεν είναι μνήμη αυτό, δεν είναι τιμή στους νεκρούς, είναι σπέκουλα του χειρίστου είδους. Γιατί τοποθετεί τους νεκρούς πολιτικά, τους οικειοποιείται, τους θεωρεί θύματα των “άλλων”, όλων των “άλλων” που διαδήλωναν εκείνη τη μέρα.
Ο θάνατός τους είναι στα χέρια του Άδωνη επιχείρημα ότι οι διαδηλώσεις ήταν μάταιες και τα συνθήματα ανόητα. Οι τρεις νέοι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα δεν βρίσκονταν στο κτήριο γιατί το επέλεξαν, βρίσκονταν εκεί γιατί εξαναγκάστηκαν να δουλέψουν, ενώ σε όλα τα διπλανά κτήρια οι εργαζόμενοι είχαν ήδη αποχωρήσει για να προστατευτούν.
Δεν γνωρίζουμε, ούτε πρόκειται να μάθουμε ποια ήταν η άποψή τους για τις πολιτικές αποφάσεις που ελήφθησαν εκείνες τις μέρες και βύθισαν τη χώρα σε μια πολυετή ύφεση, που εκτόξευσαν την ανεργία κοντά στο 30% (και στο 65% για τους νέους), που δημιούργησαν μια ολόκληρη γενιά νεόπτωχων, η οποία 11 χρόνια μετά αδυνατεί να ορθοποδήσει. Και όμως ο Άδωνις Γεωργιάδης θεωρεί ότι “θυσιάστηκαν για μας” και αυτή η θυσία μας κράτησε στην ΕΕ. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο ηχηρή η εργαλειοποίηση του θανάτου τους.
Οι δράστες της επίθεσης στην Marfin δεν έχουν συλληφθεί. Δεν συνελήφθηκαν τότε, με υπουργό τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, που τώρα ξανά στην ίδια θέση, υποσχέθηκε “επετειακές” αποκαλύψεις για το ποιοι είναι οι δράστες (θα περιμένουμε να τις ακούσουμε μέσα στην ημέρα)Είχαμε καταδίκες για τον θάνατο των τριών συμπολιτών μας; Είχαμε και μάλιστα βαριές. Των υπευθύνων της τράπεζας, για τους οποίους το δικαστήριο έκρινε ότι δεν είχαν λάβει κανέναν μέτρο προστασίας των εργαζομένων και ουσιαστικά αυτές οι παραλείψεις ήταν τόσο σοβαρές που τους οδήγησαν στο θάνατο.Το πρώτο ερώτημα στο οποίο καλούνται να απαντήσουν οι διωκτικές αρχές όταν ερευνούν ένα έγκλημα είναι “ποιος ωφελείται απ’ αυτό” Και αυτός που “ωφελήθηκε” δεν ήταν αυτός που διαδήλωνε. Αντιθέτως από εκείνο το σημείο και μετά κάθε διαδηλωτής εκείνης της ημέρας αντιμετωπιζόταν από το πολιτικό κατεστημένο ως εν δυνάμει δολοφόνος.
Δεν υποστηρίζω θεωρίες συνωμοσίας, κάποιες απλές λογικές σκέψεις κάνω. Οι τρεις νεκροί της Marfin δεν ανήκουν ούτε στον Άδωνη Γεωργιάδη, ούτε στο πολιτικό κατεστημένο. Δεν είναι “δικοί” τους για να τους χρησιμοποιούν με τέτοιο κυνισμό επί 11 χρόνια για να επιβεβαιωθούν πολιτικά. Οι τρεις νεκροί ήταν πιο κοντά στους εργαζόμενους που διαδήλωναν εκείνη τη μέρα, παρά στην εκτελεστική εξουσία. Ήταν εργαζόμενοι, που εξαναγκάστηκαν να δουλέψουν, που δούλευαν σε έναν εργασιακό χώρο με ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας, που ήταν “αναλώσιμοι” για τους εργοδότες τους, όπως είναι χιλιάδες εργαζόμενοι σ’ αυτή τη χώρα. Αν ζούσαν το πιθανότερο είναι ότι θα δούλευαν με “ευέλικτα” ωράρια και με απλήρωτες υπερωρίες (να θυμίσουμε στον Άδωνη ότι οι τράπεζες έχουν πληρώσει πρόστιμα για τέτοιες πρακτικές).
Όλο αυτό το αφήγημα που θεωρεί τους νεκρούς της Marfin ως τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους για να ανασάνει και να επιβεβαιώσει το πολιτικό κατεστημένο τις πολιτικές του είναι τουλάχιστον χυδαίο. Δεν είναι τιμή, είναι ύβρις.
ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK