Του Κώστα Βαρέλη
Ποτέ, τις τελευταίες δεκαετίες, η καθημερινότητα στη χώρα μας, δεν έκρυβε τόσο θυμό.
Τέτοια οργή κι απογοήτευση και για χίλιους λόγους.
Ποτέ, δεν ήταν τόσο ολοφάνερη η ανάγκη, η ελπίδα και το όραμα, να φτάσουν στο τελευταίο σημείο της χώρας.
Να κερδίσουν τον ξεχασμένο πολίτη, να συμμαχήσουν για μία κοινή προσπάθεια.
Να μπει, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ό,τι ενοχλεί κι ευθύνεται για τη βαθύτατη σήψη και παρακμή.
Για τη μετριότητα, που κινείται ο τόπος μας.
Έδρανα της Βουλής, εκεί που φιλοξενούνταν ο Κωστής Στεφανόπουλος, με τον Ράλλη και τον Κανελλόπουλο, η Συνοδινού.
Εκεί που φύτρωνε ο πολιτισμένος λόγος του Γεννηματά, το κλίμα υπερηφάνειας κι εξωστρέφειας της Μελίνας, η εντιμότητα του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου.
Εκεί, που προσπαθούσε να χωρέσει, το σημαδεμένο απ’τα βασανιστήρια σώμα, του Κώστα Κάππου, η αγωνία, του Χαρίλαου, του Μανώλη Γλέζου , η ευπρέπεια του Λεωνίδα, που η ψυχή του Γρηγόρη Λαμπράκη, ακόμη ζητάει δικαίωση.
Εκεί λοιπόν, ετούτες τις στιγμές, κυκλοφορούν ερασιτέχνες της κακιάς ώρας, με τσιριχτές φωνές, που μιλάνε ακατάπαυστα, που έχουν άποψη για όλα, εκτός απ’τις πηγές των καταθέσεων, στους προσωπικούς λογαριασμούς τους.
Εποχή, που η Δικαιοσύνη, αδυνατεί να κερδίσει το σεβασμό.
Ο Σαρτζετάκης κι ο Δελαπόρτας, ο Ντεγιάννης, έδωσαν τη θέση τους, σε αυτό που ζούμε σήμερα.
Στον αντιπρόεδρο του ΣτΕ, που απασχόλησε πρόσφατα και… ξεχάστηκε.
Ημέρες, που, απ’τον Μινωτή, τον Σολομό και τον Κούρκουλο, φτάσαμε να έχουμε διευθυντή του εθνικού θεάτρου, τον παιδεραστή Λιγνάδη…
Τραγική, η σύγχρονη εικόνα των ΜΜΕ.
“Ο Χριστός ξανασταυρώνεται” του Καζαντζάκη,
“Η γαλήνη” του Βενέζη,
“Ο συμβολαιογράφος” του Ραγκαβή, ήταν οι τηλεοπτικές σειρές της ασπρόμαυρης τηλεόρασης της μεταπολίτευσης.
Και σήμερα;
Σκουπίδια, τουρκικά σίριαλ, χυδαιότητα, εκπομπές που ειρωνεύονται και προσβάλουν τον άνθρωπο.
Τηλεπερσόνες και συνοδοί πολυτελείας, που δημιουργούν κοινωνικά πρότυπα.
Σκάνδαλα, που, διαδέχονται το ένα το άλλο.
Παραγράφονται, αρχειοθετούνται, που χάνονται στην κίνηση του χρόνου.
Χρέη, που “ρυθμίζονται” υπέρ γνωστών κι επωνύμων, το κρατικό χρήμα που χάνεται στους δρόμους των αναθέσεων και των κατατμήσεων…
Πρόσωπα, της ντόπιας ολιγαρχίας του πλούτου, που σήμερα πτωχεύουν, αφήνουν χρέη κι ερείπια κι αύριο, πάμπλουτοι, αποφυλακίζονται σκανδαλωδώς κι απολαμβάνουν τις διακοπές τους, στη Μύκονο, παρέα με τις πρόθυμες του χαρεμιού.
Χορεύουν στην υγειά μας, περιμένοντας να ροκανίσουν, το επόμενο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, το νέο Ταμείο Ανάκαμψης.
Αφήνοντας κάποια ψίχουλα, για τα συνέδρια, τα πανηγύρια και τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, των Δημάρχων…
Παραδικαστικά κυκλώματα κουκουλώνονται, πρόσωπα, που επιστρέφουν και φιγουράρουν στις κοσμικές εκδηλώσεις, στις τηλεοπτικές εκπομπές…
Γόνοι, πλουσίων οικογενειών, που σε σουίτες πανάκριβων ξενοδοχείων, αιχμαλωτίζουν το αδύναμο, να χορτάσουν από εκείνο που αδυνατούν, σε κλίμα συναίνεσης.
Οικογένειες, που την ημέρα, τρέχουν σε δωρεές και κτίζουν εκκλησίες και το βράδυ συμμετέχουν στα “Σόδομα και Γόμορρα” της Βίβλου.
Θύματα βιασμού, που, επί τρεις μέρες, δεν τα εξετάζει ιατροδικαστής, που, μετά από είκοσι μέρες κατάσχονται τα κινητά τηλέφωνα των φερόμενων ως δραστών, που όλως τυχαία δεν πραγματοποιούνται τοξικολογικές εξετάσεις.
Ένας θυμός, που, για την ώρα, τρέχει σε μικρούς χειμάρρους κι ακίνδυνα ρυάκια.
Τρέχει όμως, προς το μεγάλο ποτάμι και τότε, αλίμονο σ’ εκείνον που θα βρεθεί στο διάβα του!