Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Όχι μόνο δεν ανακόπτεται η φθίνουσα πορεία, χωρίς να εξαιρείται σχεδόν κάποιος τομέας, κάποιο μεμονωμένο έστω τμήμα, που άλλωστε θα ήταν και άλογο εμπρός σε όλον αυτό τον γενικό καταποντισμό, αλλά συμβαίνει και ραγδαία επιδείνωση. Είναι εντελώς απογοητευτικό όλο το σκηνικό και δεν αφήνει δυστυχώς καμία ελπίδα διόρθωσης ή έστω μιας και θεωρητικά μηδαμινής.
Θα απαιτούσε κανείς, όχι θα ήλπιζε, να επικρατούσε στοιχειώδης λογική από μέρους μας, καθώς η παγκόσμια με την βία ισορροπία, κλυδωνίζεται ταχύτατα σε καταστάσεις επικίνδυνες και μη αναστρέψιμες. Αντ’ αυτού οι πολιτικές, πέρα της οικονομικής τραγικής θέσης, που ακολουθεί κατά πόδας την εξωτερική, οδεύουν απ’ το κακό στο χειρότερο, Τα κόμματα, εκτός από το ΚΚΕ και την Νέα Αριστερά, πράττουν ότι είναι δυνατό χειρότερο για την δημιουργία αγοραίας συμπεριφοράς. Τέτοιας που εξωθεί τους ήδη προβληματικούς πολίτες, να απέχουν όχι μόνο από ενεργή δράση, μα να απομακρύνουν το πιο υγιές κομμάτι των ψηφοφόρων και να ενισχύεται έτσι η θεωρία του “όλοι ίδιοι είναι”!
Οι υποψηφιότητές που επιλέχθηκαν από τις ηγεσίες αυτών των κομμάτων, πέρα από την επανάληψη αποτυχημένων επιλογών, ακόμη και εγκαλούμενων σε παρανομίες, παρουσιάζουν και το μεταγραφικό στοιχείο υποψηφίων, που μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο, κάτι που ζηλεύουν ακόμη και επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Τουλάχιστον αυτοί αλλάζουν αθλητικές επιχειρήσεις και φανέλες με συμβόλαια, ενώ οι υποψήφιοι αλλάζουν την ιδεολογία και τα ιδανικά τους, αν τα κατείχαν ποτέ. Η δε μεταχείριση και συνδιαλλαγή μεταξύ κομμάτων και τηλεοπτικών δημοσιογράφων, ευτελίζει περαιτέρω την ιδιότητα του βουλευτή. Αυτοί που φέρονται με ιδιαίτερα γλοιώδη κυβερνητική συμπάθεια, θέτουν υποψηφιότητα σίγουρα σε βάρος ικανών ανθρώπων, χωρίς να εξαιρούνται και οι ανάλογες περιπτώσεις, πολύ δυστυχώς, και στην αντιπολίτευση. Μα εντελώς άσχετοι, καλούνται να πληρώσουν θέσεις στο Ευρωκοινοβούλιο! Και όμως είναι δυνατό! Μη έχοντας σχέση ακόμη και με το επάγγελμα δημοσιογράφου, μια και έγιναν γνωστοί και γνωστές μέσω των παρουσιάσεων εκπομπών, όχι χαμηλού επιπέδου, μα κυριολεκτικά σκουπιδιών. Με το ανάλογο και ακόλουθο κοινό απορριμμάτων όμοιο, να τους ψηφίζει. Και αυτό το ονομάζουν οι επιτήδειοι άσκηση πολιτικής και στην συγκεκριμένη ψήφο και Ευρωπαϊκή!
Χωρίς ελπίδα λοιπόν, βαδίζουμε ή σερνόμαστε καλύτερα, σε δύσκολες και άκρως επικίνδυνες καταστάσεις, με πρώην βουλευτή, υπουργό, που διεκδίκησε και την αρχηγία του κυβερνώντος κόμματος, να μιλά για άμεση πατριωτική κλήση σε ετοιμότητα μάχης! Δεν μιλώ για νέους και ακατάλληλους υποψήφιους, μα για παλαιούς και … έμπειρους ανίκανους απλής σκέψης! Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει ελπίδα, όχι αναστροφής, μα ούτε και διόρθωσης! Η πολιτική δεν ασκείται με βιογραφικά, δεν ασκείται με σκερτσάκια στον τηλεοπτικό φακό, δεν ασκείται με πρωινή παραπληροφόρηση ηλικιωμένων με ναι ναι ναι, ελάτε, μα αυτό που λέτε είναι σοβαρό, θα επιληφθώ προσωπικώς! Και βεβαιώ δεν ασκείται με πατριωτικά καλέσματα και τσαχπινιές κουτσαβάκισμού! Όταν η γελοιότητα πηγάζει από τους αρχηγούς φερέφωνα τρίτων, εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος αυτό που επικρατεί στα μεσαία και κατώτερα κλιμάκια. Δεν είναι τυχαίο , μα ούτε και συμπτωματικό, πως δεν υπήρξε ούτε ένα ικανό σύστημα, πόσο μάλλον και ένας, αλίμονο, “χαρισματικός” ηγέτης, ποτέ σε αυτόν τον τόπο, των υπηρετών ξένων συμφερόντων. Μικρές περίοδοι ξεγελάσματος υπήρξαν μόνο, που πολλαπλασίαζαν τα δεινά, μιας, μέσω του πρωταθλητισμού των χρεών για τους πολλούς και για τα υπερκέρδη των λίγων.
Ελπίδα, σ’ έναν τόπο από πάντα δεξιόστροφο και μάλιστα στην σκληρή του εκδοχή, που ακολουθεί την ακραία δεξιά επιδεινούμενη εφαρμογή πολιτικής, δεν υπάρχει. Υπάρχουν κάποιοι λίγοι, ευτυχώς ακόμα, που έμαθαν να ζουν με την ύπαρξη της ελπίδας. Από συνήθεια; Από ανάγκη; Από ανθρωπιά; Και μπράβο τους! Δυστυχώς δεν ανήκω εδώ και χρόνια σε αυτούς, μια και είμαι πια χωρίς ελπίδα.