Του Γ. Λακόπουλου
Ενώ η φωτιά την Εύβοια βρισκόταν σε εξέλιξη εμφανίσθηκε στην περιοχή η Φώφη Γεννηματά, μετά κουστωδίας και ψηλό τακούνι. Τι πήγε να κάνει; Τίποτε -και ούτε μπορούσε να κάνει. Μάλλον δυσκολίες προκάλεσε.
Προηγουμένως είχε πάει στο μέτωπο της φωτιάς ο Κυρ. Μητσοτάκης. Όχι πως μπορούσε και αυτός να κάνει κάτι. Αλλά ας δεχθούμε ότι ως επικεφαλής της κυβέρνησης θα μπορούσε να τη συντονίσει καλύτερα -αν είχε προσωπική εικόνα. Η αυτοψία της Φώφης όμως πού κολλάει;
Και οι δυο πολιτικοί πήγαν για το θεαθήναι. Όπως θα πήγαινε ενδεχομένως και ο Τσίπρας, αν δεν βρισκόταν εκτός χώρας. Δεν εκδηλώνουν κανέναν ενδιαφέρον. Αυτά είναι υποκρισίες. Κάνουν δημόσιες σχέσεις.
Κάποτε στη Γερμανία ο τότε καγκελάριος Σρέντερ πήγε σε με περιοχή που πλημμύρισε. Αλλά δεν πήγε για να δει. Φόρεσε γαλότσες και μπήκε στο έργο της διάσωσης κανονικά. Οι δικοί μας χαζεύουν το θέαμα, κουνάνε το κεφάλι και φεύγουν, αφού κάνουν δηλώσεις περί ανέμων και υδάτων.
Πλην του Πρωθυπουργού, του οποίου δικαιολογείται η δημοσιογραφική κάλυψη, ένα σοβαρό σύστημα ενημέρωσης δεν θα έδινε σημασία. Ποιο ενδιαφέρον έχει και ποιος νοιάζεται αν η Γεννηματά πήρε τον κοινοβουλευτικό της εκπρόσωπο και μια αποτυχημένη πολιτευτή της ευθύτερης περιοχής και πήγε στη Εύβοια για να τη δείξουν οι τηλεοράσεις να “συμπαραστέκεται, στους πυροσβέστες. Σε τι ακριβώς τους συμπαραστάθηκε;
Τα σημεία στα οποία εκδηλώνονται τα φυσικά φαινόμενα και προκαλούν καταστροφές είναι τα αγαπημένα των πολιτικών. Για λίγα λεπτά. Όσο χρειάζεται να καταγραφεί η παρουσία τους.
Στην ουσία καθυστερούν το έργο των αρμοδίων. Π.χ. όσο νάναι ο συντονιστής μιας επιχείρησης αισθάνεται υποχρεωμένος να τους δεχθεί και να τους εξηγήσει. Και έτσι χάνει χρόνο από τη δουλειά του.
Αλλά αυτό το χούι δεν εκδηλώνεται μόνο στις συμφορές. Μας σπάει στα νεύρα και στις χαρές. Δεν υπάρχει διεθνής επιτυχία από Έλληνα αθλητή ή καλλιτέχνη, που να μην ακολουθείται από μια ομοβροντία υπερηφάνειας από πολιτικούς. Ας μην έχουν ιδέα τι έκανε πριν αυτό ο αθλητής για να πρωτεύσει.
Η Κορακάκη ξεπάγιαζε χρόνια σε μια παράγκα για να προπονείται. Αλλά μόλις χτύπησε το μετάλλιο έπεσαν σαν τα κοράκια οι επικοινωνιολόγοι των πολιτικών και τους έβγαλαν μπροστά. Σα να νίκησαν μαζί με την αθλήτρια.
Άραγε υπάρχει τρόπος να απαγορευθεί στους πολιτικούς να κάνουν δηλώσεις μετά από ατομικές η ομαδικές επιτυχίες Ελλήνων σε οποιονδήποτε τομέα;
Τι δουλειά έχουν τόσοι πολλοί άσχετοι να δηλώνουν συμμετοχή στον κόπο και τη προσπάθεια των νέων ανθρώπων; Τι καπηλεία είναι αυτή; Τους συγχαίρουν και τους … ευχαριστούν για ποιο πράγμα; Μαζί το έκαναν;
Αν αισθάνονται υπερηφάνεια γιατί πρέπει να το λένε κιόλας; Όταν το λένε. Γιατί συχνά τις δηλώσεις τις κάνουν τα γραφεία τους και οι ίδιοι τις βλέπουν δημοσιευμένες.
Εφόσον η χώρα είναι ευτυχής για μια επιτυχία, αρκεί μια δήλωση αναγνώρισης της προσπάθειας από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αρκεί μια κυβερνητική ανακοίνωση, αν υπάρχει χειροπιαστή στήριξη, για τη συνέχεια. Τίποτε άλλο.
Ας συμφωνήσουν τα μέσα ενημέρωσης να μην δημοσιεύουν -γελοίες ενίοτε και πάντως πανομοιότυπες-δηλώσεις πολιτικών αυτές τις περιπτώσεις, αν δεν υπάρχει χειροπιαστός λόγος.
Γιατί απλώς προσπαθούν να μπουν σε ένα κάδρο στο οποίο δεν ανήκουν. Να κλέψουν από τη δόξα των άλλων. Να μιλήσουν για κάτι που δεν ξέρουν.
Όπως όταν μιλούν για την εκπαίδευση π.χ. που αφορά το “μέλλον των παιδιών μας”, ενώ το μέλλον των δικών τους παιδιών το έχουν εξασφαλίσει, αλλιώς και αλλού.
Κατ’ ανάλογο τρόπο πρέπει να απαγορευθεί η προσέγγιση πολιτικών σε τόπους που εξελίσσοντας φυσικές καταστροφές. Όπως απαγορεύεται σε όλους στους πολίτες. Όσοι δεν έχουν δουλειά δεν έχουν και λόγο να μπαίνουν στα πόδια όσων πασχίζουν να αποτρέψουν τα χειρότερα. Για να πολιτευτούν στις φλόγες, στα ερείπια και στα πλημμυρισμένα σπίτια και μετά μην τον είδατε τον Κίτσο τον λεβέντη, τον αρχιληστή.
ΥΓ: Το γελοίον του πράγματος κορυφώθηκε με τον Κικίλια που επισκέφθηκε στο ΚΑΤ… τραυματισμένο εθελοντή δασοπυροσβέστη και έκανε και δηλώσεις. Βάλε το χέρι σου, Θεέ μου.