Του Νίκου Λακόπουλου
Με την κατάθεση του Νίκου Ανδρουλάκη στην Εξεταστική Επιτροπή ολοκληρώνεται μια ακόμα πράξη της πολιτικής οπερέτας όπου ένας πρωθυπουργός κατηγορήθηκε για την δημιουργία παρακράτους και την εξαχρείωση των δημοκρατικών θεσμών, αλλά αντί να παραιτηθεί διεκδικεί λέει κάτι που δεν είχε πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο: την αυτοδυναμία!
Πέντε-έξι απανωτές δημοσκοπήσεις λένε όλες πως ο λαός δεν ασχολείται με τέτοια θέματα, αλλά με την ακρίβεια και την τσέπη του, αλλά ούτε αυτή απειλεί την δημοφιλία του πρωθυπουργού: το 70% των πολιτών τον θεωρεί υπεύθυνο για ό΄λα αυτά, αλλά οι μισοί από αυτούς θα τον ξαναψηφίσουν -λένε ομόφωνα οι δημοσκοπήσεις.
Οι πολίτες δηλαδή δεν ενδιαφέρονται για την δημοκρατία, αλλά για το ηλεκτρικό ρεύμα όπου όμως η μεγάλη ληστεία συγχωρείται αφού η κυβέρνηση δεν έχει απώλειες και ο κόσμος ανησυχεί μεν, αισθάνεται οργή και απογοήτευση από την κυβέρνηση, αλλά αντιπαθεί περισσότερο την… αξιωματική αντιπολίτευση.
Ο κόσμος ενδιαφέρεται για την καθημερινή του επιβίωση με μια πρωτοφανή απάθεια σε μια κοινωνία χωρίς αντανακλαστικά, φοβισμένη, χωρίς ελπίδα, κριτική και αντιπολίτευση. Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία που άλλωστε είναι εμπόδιο για την ανάπτυξη.
Φαίνεται πως με τις παρακολουθήσεις έγινε κάποιο “λάθος”, αλλά ο Μητσοτάκης -όπως λέει ο ίδιος για τον εαυτό του “έχει αποδειχθεί… «καλός μάνατζερ στη διαχείριση κρίσεων που παράλληλα εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις που θα της επιτρέψουν πραγματικά να αλλάξει τη χώρα»!
Η Ελλάδα στα χέρια ενός “καλού μάνατζερ”
Ο αυτοθαυμασμός είναι μόνιμος σε έναν πρωθυπουργό που προέκυψε αναπάντεχα -καθώς όπως λέει η αδελφή του είχε μεν ηγετικές ικανότητες, αλλά κανένας δεν το ήξερε!
Ήταν ο καλύτερος -όπως είπε μόλις εξελέγη με περίεργο τρόπο στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και θα χτυπούσε την οικογενειοκρατία για μια κοινωνία “αρίστων”-μια ‘Φωτεινή Ελλάδα”.
Στην πορεία έγινε “παγκόσμιος ηγέτης” -τουλάχιστο για τον κυβερνητικό εκπρόσωπο- και πλασσάρει τον εαυτό του ως έναν “καλό μάνατζερ” που χωρίς αυτόν η Ελλάδα θα ζήσει το χάος και η Νέα Δημοκρατία θα επιστρέψει στο 18%.
Ορισμένα κωμικά στοιχεία στην εικόνα του σημερινού πρωθυπουργού οδήγησαν στην υποτίμησή του από τους αντιπάλους του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ωστόσο μεθοδικά έστησε ένα προσωπικό καθεστώς που στηρίζεται στα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει, τον έλεγχο της δικαιοσύνης και την χρησιμοποίηση του δημόσιου ταμείου για να αγοράζει δημοφιλία κάθε φορά που απειλείται.
Πρόκειται για ένα φαύλο καθεστώς που στηρίζεται στον εκμαυλισμό των ψηφοφόρων με βασική του αρχή πως όλα αγοράζονται και μάλιστα σε χαμηλή τιμή.
Κάτι δεν πάει καλά
΄’Ενα καθεστώς που στηρίζεται την πολιτική ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης που χορεύει στο ρυθμό που χτυπά ο Μητσοτάκης. Το σκάνδαλο Νovartis -που έφερε τον Μητσοτάκη στην εξουσία- οδήγησε αντί για τους ενόχους την εισαγγελέα Διαφθοράς που το αποκάλυψε στο εδώλιο.
Το σκάνδαλο Siemens -που συνδέθηκε με τον Μητσοτάκη με καρέκλες και μεσοτοιχίες- οδήγησε στην αθώωση ακόμα κι όσων είχαν κριθεί ένοχοι. Και το σκάνδαλο των υποκλοπών αντί να φθείρει την κυβέρνηση οδηγεί σε φθορά τον ίδιο τον Ανδρουλάκη.
Κάτι δεν πάει καλά με την αντιπολίτευση που αν όντως κινδυνεύει η δημοκρατία η ίδια δεν μπορεί να την υπερασπισθεί με επάρκεια. Ίσως επειδή -αν και “το θέμα είναι τόσο βαρύ και σοβαρό που δεν επιτρέπεται ούτε αντέχεται να μείνουν σκιές ιοβόλες για την δημοκρατική ομαλότητα” όπως είπε ο Κώστας Καραμανλής στα Ανώγεια, η αντιπολίτευση αγνοεί αυτό που πρότεινε ο πρώην πρωθυπουργός: τη διακομματική συνεργασία.
Η άποψη πως ο λαός θα τιμωρήσει την κυβέρνηση στις εκλογές δεν αντιμετωπίζει το πολιτικό πρόβλημα της χώρας που τα κόμματα αντιμετωπίζουν συναγωνιζόμενα για το ποιο θα δώσει περισσότερα σπίτια σε νέα ζευγάρια.
Ιδιαίτερα όταν όλα αφήνονται σε μια άλλη κυβέρνηση που δεν περιγράφεται πουθενά πώς θα προκύψει και τι θα κάνει. Αν η συγκυρία απαιτεί μια νέα μεταπολίτευση και θεσμική επανεκκίνηση της ελληνικής δημοκρατίας τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης απέναντι σε μια κυβέρνηση που την εξαχρειώνει μάλλον ζουν σε άλλο πολιτικό χρόνο.
Μπορεί και να ξυπνήσουν βέβαια όταν ο εξευτελισμός γίνει τέλειος κι αντί να διορθώσουν το παρελθόν να ασχοληθούν με το μέλλον -που δεν μπορεί με κάποιο τρόπο θα έλθει. Και θα βρει τα πολιτικά κόμματα να κοιμούνται σε μια άλλη περασμένη δεκαετία.