Toυ Μανώλη Ροζάκη
Η φροντίδα, η μέριμνα, η προσοχή. Το νοιάξιμο, όπως λέμε.
Δηλαδή, το νόημα και η σημασία πού δίνουμε στον λόγο και τις πράξεις μας.
Καταλήγοντας έτσι, στην κριτική και την αυτοκριτική, με σεβασμό και κυρίως αυτοσεβασμό.
Εδώ βρισκόμαστε.
Και δεν είναι εύκολο να αρνηθούμε την πραγματικότητα, με κουτοπονηριές. Ούτε και με στρουθοκαμηλισμό.
Αποτίμηση, λοιπόν. Όχι υποτίμηση.
Αυτό χρειαζόμαστε.
Και όταν η (σύγ)κριση γίνει με ειλικρίνεια, καλή προαίρεση και σοβαρότητα, τότε η κριτική μπορεί να είναι εποικοδομητική.
Κατά τη γνώμη μου, αυτή η προχειρότητα, η κουτοπονηριά, η αδιαφορία & η διαφθορά, καταναλώνουν υπερβολική ενέργεια & χρόνο, δίχως συλλογικό νόημα & στόχο. Παρά μόνον το προσωρινό, «ιδιωτικό» (idiot) βόλεμα, σε μία αποπροσανατολισμένη κοινωνία, πού δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον της, ως κοινωνία. (Κ. Καστοριάδης)
Στενάχωρα πράγματα, δηλαδή. Χωρίς προοπτική.
Αποσυναρμολόγηση, όπως έγραψε ο Λευτέρης Κουσούλης.
Αποδόμηση και αποκοσμοπολιτισμός.
Και εδώ έρχεται, ξανά, στην συζήτηση, η έγνοια.
Γιατί συναρμολόγηση στο πόδι και με φθαρμένα υλικά δεν γίνεται. Ούτε παράλογες συγκρίσεις, δίχως την στοιχειώδη χρονική ακολουθία & συνέπεια.
Καθώς λοιπόν φαίνεται ότι το παιχνίδι έχει ανοίξει, η αξίωση ισχύος σε ένα τόσο ευμετάβλητο πλαίσιο, μπορεί να αποτελέσει και τον πολιτικό ελκυστή. Και όχι το αντίθετο.
Με λόγο απλό. Και αληθινό.
Και πράξεις πού επιβεβαιώνουν την έγνοια, για μία λειτουργική & δημιουργική κοινωνία, πού φροντίζει, υπερασπίζεται & ενδυναμώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Τότε και η αποτίμηση θα κάνει την μεγάλη υπέρβαση, δίνοντας αξία στο νόημα & την σημασία…