Του Μανώλη Ροζάκη
Μεγάλη η περιφρόνηση. Μεγαλύτερη και η πλήξη.
Ακόμη και η ολοένα αυξανόμενη πρόκληση, η αναρρίχηση δηλαδή στην ευτέλεια, δεν είναι πλέον ικανή για τίποτα.
Γιατί έχουν καταντήσει ανιαροί. Και χυδαίοι, μπας και πάψουν να είναι ανιαροί.
Μάταια όμως.
Καθώς κάποιοι φτάνουν στο σημείο να μιλούν για «αποτυχημένους παραβατικούς», μήπως και καταφέρουν να διεγείρουν τον ελκυστή τής δίκης τους «επιτυχημένης παραβατικότητας», αποκαλύπτουν την εγγενή αδυναμία τους.
Το αφήγημα, δηλαδή, τής «επιτυχίας» τους…
Την «επιτυχημένη» τάχα εξαφάνιση τής Τραγωδίας των Τεμπών. Των «επιτυχημένων» απλήρωτων χρεών δισεκατομμυρίων ευρώ των κομμάτων. Τής «επιτυχημένης» παραβίασης προσωπικών δεδομένων και των «επιτυχημένων» εμποδίων στην Ευρωπαϊκή εισαγγελία.
Και για το κερασάκι στην τούρτα, την μεγάλη αυτή «επιτυχία»: την αισχροκέρδεια & των πληθωρισμό απληστίας.
Καμμιά έκπληξη λοιπόν.
Όμως, η ετερογονία των σκοπών και η ιστορία δεν υπακούουν σε νομοτέλειες.
Γιατί υπάρχει εκείνο το σημείο καμπής πού πρέπει να φτάσουμε και το οποίο δεν έχει επιστροφή (Κάφκα).
Πλησιάζοντας, λοιπόν, το σημείο τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η αλλαγή μεταφράζεται σε λειτουργική κοινωνική ανάγκη (και αν κάποιοι νομίζουν ότι με την αντιφατική και άγονη κριτική τους, μπορούν να την σταματήσουν, βρίσκονται σε μεγάλη πλάνη).
Η ευημερία μίας κοινωνίας δεν συναρτάται με καμμία μορφή παραβατικότητας & ανομίας: ούτε την «αποτυχημένη», ούτε βέβαια την «επιτυχημένη».
Και τότε έρχεται και η έκπληξη…