Του Γ. Λακόπουλου
Δέκα χρόνια μετά την αποχώρησή του από την πρωθυπουργία, ο Κώστας Καραμανλής παραμένει ο φυσικός ηγέτης συντηρητικής παράταξης. Στη ΝΔ δεν είναι εσωκομματικός αντίπαλος του Μητσοτάκη, του Σαμαρά, ή οποιουδήποτε άλλου. Είναι ό,τι πιο προχωρημένο είχε ποτέ αυτό το κόμμα- μετά τον ιδρυτή του. Προκύπτει από τη 12ετή θητεία του στην ηγεσία.
Σε ό,τι αφορά το Μακεδονικό, τα προσωπικά αισθήματα του Καραμανλή δεν έχουν εκδηλωθεί ποτέ. Ίσως μέσα του να μην ησυχάζει για τη σύνθετη ονομασία που προβλέπεται από τη συμφωνία των Πρεσπών για το γειτονικό κράτος. Αλλά ως πολιτικός και ηγέτης της χώρας, όταν κλήθηκε να το διαχειριστεί έδειξε ευθύνη, διορατικότητα και τόλμη.
Το 2008 στο Βουκουρέστι ως Πρωθυπουργός, -έχοντας δίπλα του ως υπουργό Εξωτερικών τη Ντόρα Μπακογιάννη και τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη ως υπουργό Άμυνας, αλλά και στήριξη του Γ. Παπανδρέου, ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης- πρόταξε την πολιτική που αποκαθιστούσε τη βλάβη που επέφερε στη χώρα ο Αντώνης Σαμαράς.
Η Ελλάδα αναγνώριζε τα Σκόπια με σύνθετη ονομασία, έναντι όλων και την προϋπόθεση απάλειψης των αλυτρωτισμών. Ο ίδιος συγκρούσθηκε ευθέως με τους Αμερικάνους που είχαν προαναγγείλει, δια του Μπους, την είσοδο της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ ως… Μακεδονία. Αν δεν προχώρησε τίποτε ήταν γιατί οι Σκοπιανοί αρνήθηκαν τη λύση που πρότεινε η Ελλάδα.
Σε ό,τι αφορά το όνομα ήταν λύση σαν αυτή που επιδίωκε ο Κώστας Μητσοτάκης, μετά τον όλεθρο που προξένησε ο Σαμαράς, αλλά δεν την υιοθετούσαν οι Σκοπιανοί. Ήταν η ίδια λύση που ήθελαν και ο Σημίτης με τον Γ. Παπανδρέου -και πάλι σκόνταψε στην άρνηση των Σκοπίων. Όπως σκόνταψε στην ίδια άρνηση όταν την πρότεινε ο ίδιος, ως εθνική γραμμή πλέον.
Η μεταστροφή της κυβέρνησης Ζάεφ και τα αντανακλαστικά της κυβέρνησης Τσίπρα έφεραν -με την επιτυχή διαπραγμάτευση Κοτζιά- τη Συμφωνία των Πρεσπών. Όποιος τη διαβάσει διαπιστώνει ότι διασφαλίζει πλήρως την Ελλάδα. Κλείνει μια χαίουσα πληγή με τον καλύτερο τρόπο.
Θα περίμενε κανείς ότι ο πρώτος που θα έσπευδε να την υιοθετήσει θα ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να την πιστωθεί το κόμμα του που διαμόρφωσε τις ράγες στις οποίες κινήθηκε ο Τσίπρας. Αλλά παρενέβη ο κακός δαίμονας του Κυριάκου και τον υποχρέωσε να αποκηρύξει τις ίδιες τις θέσεις του.
Απέρριψε τη λύση -υπό τον εκβιασμό Σαμαρά – ότι θα διασπάσει εκ νέου τη ΝΔ-αντί να τον πετάξει στα αζήτητα. Έτσι παρέδωσε την πολιτική του και το κόμμα του στη μισαλλοδοξία των συλλαλητηρίων, στους εθνικιστικούς και αντιδραστικούς κύκλους και στην αξιοθρήνητη ρητορεία του Γεωργιάδη και των ακροδεξιών.
Η συμφωνία όμως προχωράει και θα υπερψηφιστεί από τη Βουλή των Ελλήνων. Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή ο Μητσοτάκης οδηγεί τη ΝΔ σε διεθνή διασυρμό και πολιτική ήττα. Αποδεικνύεται κατώτερος του ρόλου του, δεμένος πισθάγκωνα από τους χειραγωγούς του. Η ΝΔ θα καταψηφίσει τη συμφωνία στο Κοινοβούλιο.
Αυτή είναι η ώρα του Καραμανλή. Η συμφωνία θα περάσει ούτως ή άλλως. Αλλά δεν πρέπει να περάσει με τον πρώην Πρωθυπουργό να την καταψηφίζει. Δεν μπορεί να στραφεί εναντίον ενός εθνικού κεκτημένου που ο ίδιος θεμελίωσε. Κάποιος πρέπει να περισώσει την εθνική τιμή και τη διεθνή υπόληψη της ΝΔ. Κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει…
Δεν υπάρχει λόγος να υπερψηφίσει το νομοσχέδιο που θα καταθέσει η κυβέρνηση. Η Ιστορία θα του αποδώσει, έτσι κι αλλιώς, τα εύσημα του διαμορφωτή της λύσης. Υπάρχει όμως λόγος που αφορά πρωτίστως το κύρος και την πολιτική του οξυδέρκεια. Μετά από αυτό θα έλθουν τα χειρότερα για το κόμμα του: θα παραδοθεί οριστικά στους ακραίους.
Ως πολιτικός ευρύτερης αποδοχής, ως πρώην πρωθυπουργός, ως μέτοχος στις κομματικές διεργασίες σήμερα και ως πρόσωπο που συμβολίζει την ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, ο Καραμανλής δικαιούται να απόσχει από αυτή τη διαδικασία. Και αυτό το δικαίωμα πρέπει να το ασκήσει…
