Του Διογένη Λόππα
Ο εύκολος τρόπος για να ξεπετάξει κάποιος την εξέγερση του βρετανικού βορρά είναι οι γνωστές ταμπελίτσες που η Ελίτ μας έχει συνηθίσει σε αντίστοιχα προβλήματα.
‘‘Κάποιοι ακραίοι ρατσιστές παρασύρθηκαν από τα fake news του διαβολικού Χ και επιδόθηκαν σε ακροδεξιό ακτιβισμό για να περάσουν την ώρα τους, σκορπίζοντας δηλητήριο και μίσος στην ονειρική πολιτεία μας, βυσσοδομώντας στην δημοκρατία μας”
Τα μέσα αναλαμβάνουν να μεταδώσουν το μήνυμα, το πρόβλημα κλειδώνεται στην ντουλάπα μαζί με τα προηγούμενα, παριστάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα και πάμε παρακάτω, πιο ενωμένοι, πιο δυνατοί, πιο ιδιωτικοποιημένοι, πιο ”ανταγωνιστικοί”, πιο διεθνιστές, πιο συμπεριληπτικοί.
Όλα θα έμοιαζαν υπέροχα, αν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ήταν μόνο λίγο βιώσιμο. Γιατί δυστυχώς το μοντέλο – μπούσουλας της Όλης Δύσης, δεν είναι πλέον βιώσιμο, ούτε οικονομικά, ούτε πολιτικά. Θυμίζει όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια του σοβιετικού ”θαύματος”.
Το γιατί δεν είναι βιώσιμο, δεν χρειάζεται εντρυφείς αναλύσεις, μπορεί ο καθένας να το καταλάβει μόνος του, ανατρέχοντας στο statement του τραπεζικού του λογαριασμού.
Κοντεύουν τριάντα χρόνια ολικής οικονομικής συρρίκνωσης της μεσαίας τάξης, των εργαζόμενων ανθρώπων, σε βαθμό που ότι λίπος υπήρχε, είτε έχει απλά τελειώσει, είτε το έχουν αφαιρέσει μέσα από αλλεπάλληλες κρίσεις. Και αν εμείς καταφέραμε κακήν κακώς να επιβιώσουμε, τα παιδιά μας δεν θα μπορέσουν. Αλλά ακόμα και αν κάποιοι βρουν τρόπους να ξεφύγουν από τη μιζέρια, είτε μεταναστεύοντας, είτε κλέβοντας, δεν θα είναι αρκετοί για να στηρίξουν το οικοδόμημα που καταρρέει.
Είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι η ολοένα συρρικνούμενη οικονομική δυνατότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν είναι δυνατόν να στηρίξει στο μέλλον βασικούς πυλώνας του συστήματος, όπως το ασφαλιστικό, τις υποδομές υγείας, το δημογραφικό αλλά ακόμα και την ίδια την κατανάλωση, που κρατάει όρθια την ”ελεύθερη” αγορά.
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι το ΑΕΠ αυξάνεται συνεχώς με τεχνητό τρόπο (αμυντικές δαπάνες, κουπόνια, ιδιωτικοποιήσεις) θα μπορούσε ενδεχομένως να σταθεροποιήσει τους δείκτες και να αποπληρώνει το χρέος, θα αδυνατούσε όμως να αποτρέψει την πραγματική κατάρρευση με όρους πραγματικής καταναλωτικής δυνατότητας, αφού η φενάκη μιας ”ανταγωνιστικής” οικονομίας που συναλλάσσεται με ασιατικές αγορές, απαιτεί μισθούς πείνας στο διηνεκές για να συνεχίζει να υπάρχει.
Είναι έτσι μαθηματικά βέβαιο ότι από ένα σημείο και μετά, η τάση της διανομής του πλούτου σε αναλογία 90/10, θα οδηγήσει τα εθνικά κράτη σε ολική (όχι μόνο οικονομική) κατάρρευση με όρους Σοβιετίας.
Εκτός αν…
Εκτός αν δοθεί μια μικρή ή έστω λίγο μεγαλύτερη παράταση. Και ο μοναδικός τρόπος για να δοθεί η παράταση αυτή είναι η αθρόα μετανάστευση. Αθρόα μετανάστευση σημαίνει ότι εισάγεται νέο (φθηνό σε όλα τα επίπεδα) αίμα στην διασωληνωμένη οικονομία και παρατείνει τη διάρκεια ζωής του θατσερικού μοντέλου, στηρίζοντας άμεσα το ασφαλιστικό και το δημογραφικό. Παραμένουν ως ζήτημα οι υποδομές υγείας και η καταναλωτική δυνατότητα, ζητήματα τα οποία αντιμετωπίζονται με ουσιαστική ιδιωτικοποίηση των δομών υγείας, ακόμα και αν αυτές παραμένουν τυπικά στο δημόσιο (π.χ. συνδέοντάς τες με ιδιωτική ασφάλιση ή με λίστες αναμονής επί πληρωμή) και βέβαια με μαζική έκδοση πληθωριστικών κουπονιών σίτισης που ανεβάζουν και το ΑΕΠ (άρα και τη δανειστική δυνατότητα).
Το τραγικό συμβάν στο Σάουθπορτ, η δολοφονία τριών γηγενών κοριτσιών σε φαν πάρτι της Τέιλορ Σουιφτ, δεν ήταν η αιτία των μαζικών εξεγέρσεων, αλλά η αφορμή.
Ακόμα και αν δεχτούμε το επίσημο αφήγημα των ελίτ περί fake news, ότι δηλαδή ο δράστης ήταν Βρετανός, παραμένουν σκιές οι οποίες αναδεικνύουν και την ουσία του προβλήματος: Πράγματι, όπως τελικά ανακοινώθηκε, ο δράστης ήταν μεν Βρετανός, αλλά από οικογένεια μεταναστών, η οποία, όπως συμβαίνει στην πλειοψηφία τους, απέτυχε να ενσωματωθεί. Αλλά ούτε πάλι αυτό έχει κάποιο νόημα για τους Βρετανούς, αφού ο δράστης θα μπορούσε να είναι ένας οποιοσδήποτε ψυχοπαθής ανεξαρτήτως φυλής ή χρώματος.
Αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους Βρετανούς είναι ο ρατσισμός. Απλούστατα δεν κατέχουν το ΄’άθλημα΄΄. Όπως δεκάδες χιλιάδες Έλληνες, είτε για σπουδές, είτε για δουλειά, έχω και εγώ κάνει τη θητεία μου στο Ηνωμένο Βασίλειο. Δεν υπάρχει οικογένεια στην Ελλάδα που να μην έχει στείλει ένα μέλος της εκεί για κάποιο λόγο. Αν ρωτήσετε τους ανθρώπους αυτούς, θα σας πουν πολλά για τους Βρετανούς, ότι είναι ενδεχομένως υπερόπτες, εκκεντρικοί, απόμακροι, αλλά ρατσιστές, όχι.
Ίσως λόγω του αυτοκρατορικού παρελθόντος, ίσως επειδή στο Λονδίνο από πολύ παλιά κατοικούσαν όλες οι φυλές της γής, υπάρχει μια εδραιωμένη κουλτούρα στη Βρετανία, να αντιμετωπίζονται όλοι με τον ίδιο τρόπο, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη.
Έχοντας ζήσει σε γειτονιές μεταναστών και έχοντας έρθει σε επαφή με τη βρετανική γραφειοκρατία, δεν υπάρχει περίπτωση να αγοράσω ποτέ το αφήγημα του ρατσισμού. Μάλιστα έζησα από πρώτο χέρι την ατμόσφαιρα του Brexit και κατάφερα να καταλάβω την αγωνία του μέσου Βρετανού για το status της οικογένειας και της χώρας του και θεωρώ ότι κατανόησα τον ψυχισμό πίσω από την ακραία αυτή εκ πρώτης όψεως απόφαση.
Τότε τους έλεγα περιπαικτικά ότι βγαίνουν για τους λάθος λόγους, ότι δεν φταίει για την κατάντια τους, ούτε ο Πολωνός υδραυλικός, ούτε ο φουκαράς ο Έλληνας οικονομικός πρόσφυγας όπως εγώ, αλλά το ηλίθιο οικονομικό σύστημα που έχουν υιοθετήσει. Και μου απαντούσαν ότι δεν τους αρέσει ο Κόρμπιν γιατί, ενώ τα λέει ωραία, είναι κομμουνιστής (μεγάλη βρισιά στο ΗΒ).
Κάποτε είχα πάει σε μια συνέντευξη για δουλειά, που την είχα ανάγκη γιατί πλήρωνε ελαφρώς καλύτερα, αλλά ήταν σε αμιγώς βρετανική επιχείρηση που συνήθως προσελάμβανε γηγενείς και επιπλέον τα Αγγλικά που μιλούσαν εκεί ήταν εμφανώς ανώτερα από τα αστεία δικά μου. Πράγματι απέτυχα να περάσω τα τεστ και στο τέλος η επικεφαλής (βέρα Αγγλίδα), μου ανακοινώνει ότι δυστυχώς η υπόθεσή μου δεν θα προχωρήσει. Της απαντάω τότε ότι ήρθα στη φιλόξενη χώρα τους ως πρόσφυγας, επειδή η δική μου είχε γίνει τροϊκανά ερείπια και ότι πιστεύω βαθύτατα ότι έχουν το ανθρωπιστικό καθήκον να με βοηθήσουν. Το ξανασυζητάνε μεταξύ τους και με προσλαμβάνουν. Αυτοί είναι οι ”ρατσιστές, ακροδεξιοί, ξενοφοβικοί” του Σάουθπορτ.
Σήμερα η Βρετανία έχει την ατυχία να μην έχει ούτε εργατικό κόμμα, για να σκεφτεί έστω ελαφρώς σοσιαλιστικά. Η Μάργκαρετ άφησε πίσω της χάος και όσοι ”εργατικοί” ήρθαν μετά (βλέπε Μπλαιρ) τα έκαναν πολλαπλώς θάλασσα. Ο πρώην εισαγγελέας που παριστάνει τον ηγέτη των εργατικών είναι μια Θάτσερ με προβιά. Οι θέσεις και οι απόψεις της κεντροαριστεράς σε μια σειρά ζητημάτων είναι απλά η ενσωμάτωση στην Ελίτ. Για αυτό και τα εκλογικά ποσοστά της ήταν απογοητευτικά, παρά τον θρίαμβο επί των συντηρητικών εξαιτίας ενός παρανοϊκού εκλογικού συστήματος.
Είναι φανερό ότι η βρετανική κυβερνώσα κεντροαριστερά, όπως και συνολικά η κεντροαριστερά στην Ευρώπη, δεν γνωρίζει την ερώτηση, ιδιαίτερα όσον αφορά στο μεταναστευτικό. Καθηλωμένη σε μπαγιάτικα τσιτάτα πενήντα χρόνων, αδυνατεί να κατανοήσει ότι η Ελίτ προκειμένου να διατηρήσει τα εξωφρενικά προνόμιά της και την ασύλληπτη στα παγκόσμια χρονικά συγκέντρωση πλούτου και ουσιαστικής εξουσίας, χρησιμοποιεί τους μετανάστες με μοναδικό σκοπό να μην αναγκαστεί να εκχωρήσει προνόμια ή δίκαιη ανακατανομή στους γηγενείς.
Στις αγωνιώδεις εκκλήσεις των γηγενών περί υποβάθμισης κρατικών δομών, αλλοίωσης της γηγενούς κουλτούρας και μιας ανεπανάληπτης στεγαστικής κρίσης (που τροφοδοτείται ταυτόχρονα από την απληστία της Ελίτ να επενδύει σε αστικά ακίνητα και από την ανθρωπιστική υποχρέωση του σύγχρονου κράτους να στεγάσει τις πολυπληθείς οικογένειες των μεταναστών), η απάντηση είναι ο αμετάκλητος διεθνισμός, η συμπερίληψη, η αναγκαία ”ανταγωνιστικότητα” (δηλαδή η περαιτέρω συρρίκνωση του εισοδήματος των κανονικών ανθρώπων) και μια γενικότερα αφελής ερμηνεία των ανθρωπιστικών αξιών, πάντοτε προς όφελος του μεταναστευτικού ρεύματος και εναντίον κάθε έννοιας που άλλοτε όριζε την εθνική ταυτότητα.
Όσο η κεντροαριστερά δεν κατανοεί ότι εκπροσωπεί τα αδύναμα στρώματα της κοινωνίας, τόσο θα σπρώχνει τα στρώματα αυτά σε συμμαχίες της λαϊκής δεξιάς που αρχίζουν να διαμορφώνονται σε όλη την ήπειρο. Όσο εθελοτυφλεί και ενσωματώνεται στο εξοργιστικό αφήγημα της Ελίτ, αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι η Ελίτ δεν δρα από ανθρωπισμό, αλλά από ένστικτο επιβίωσης, τόσο θα βλέπει στις εξεγέρσεις που έρχονται, όχι τους ανθρώπους που όφειλε να εκπροσωπεί, αλλά ακροδεξιούς ακτιβιστές που διαχέουν το ρατσιστικό δηλητήριο.
Και όμως όλοι γνωρίζουμε ότι ακόμα και αν στις εξεγέρσεις αυτές διεισδύουν ακροδεξιά στοιχεία, δεν είναι η πλειοψηφία, γιατί ποτέ δεν ήταν η πλειοψηφία, ιδιαίτερα σε χώρες με ανεπτυγμένα δημοκρατικά φρονήματα, όπως το ΗΒ. Οι πραγματικοί ακροδεξιοί ακτιβιστές με τις σβάστικες και τα τσεκούρια, ποτέ δεν ξεπέρασαν το 2%.
Οι υπόλοιποι, ποιοι ακριβώς είναι; Πρόκειται άραγε για ένα ξενοφοβικό πογκρόμ ή τελικά η αναπόφευκτη αντίσταση στον ολοκληρωτισμό της Ελίτ άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά;