Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στον ΣΥΡΙΖΑ τα «αν» είναι βασανιστικά και κανείς δεν μπορεί να τα παρακάμψει – Το τελευταίο αφορά τον Τσίπρα και μένει ακόμη ανοιχτό.
Μετά την ήττα του 2023, δεν τους έκανε ούτε η Αχτσιόγλου, ούτε ο Τσακαλώτος, για τη μετά-Τσίπρα εποχή στην ηγεσία.
Τώρα διαμορφώνεται μια λίστα εν δυνάμει υποψηφίων, που αρχίζει από τον Γκλέτσο και τον Φαραντούρη, περνάει από τον Παππά, τον Φάμελλο και τη Γεροβασιλη και καταλήγει στη Μαριλίζα και τη Δούρου.
Αν προστεθεί και ο Παπανώτας, οι επιθεωρήσεις του χειμώνα βρήκαν ρεπερτόριο…
Σ’ αυτό το σκηνικό πρέπει να απαντήσουν στο βασικό ερώτημα: τίνος τον διάδοχο ψάχνουν; Του Κασσελάκη, ή του Τσίπρα;
Αν η απάντηση είναι ο Κασσελάκης , τότε το πιθανότερο είναι να τους προκύψει πάλι ο Κασσελάκης -ή κάποια παραλλαγή του-…
Όσο όμως στο συλλογικό υποσυνείδητο εδραιώνεται η πεποίθηση ότι ο διάδοχος του Τσίπρα δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Τσίπρα, τα πράγματα αλλάζουν.
Τίθεται για πρώτη φορά το θέμα στη σωστή βάση του: κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λήξει αν δεν ληφθεί υπόψη πώς δημιουργήθηκε.
Η ζωή, η ιστορία, η πολιτική δεν προχωρούν με «αν». Αυτά είναι για καμία ταινία του Παπακαλιάτη.
Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ, εκεί που έφτασαν τα πράγματα, τα «αν» είναι βασανιστικά και κανείς δεν μπορεί να τα παρακάμψει. Και είναι πολλά.
- Αν το 2019 δεν είχε κατεβάσει στις αυτοδιοικητικές εκλογές ό,τι χειρότερο έβρισκε -για την ακρίβεια ότι μαγείρευε ο γραμματέας Σκουρλέτης- με αποκορύφωμα την «καμένη» Δούρου, στην Περιφέρεια Αττικής .
- Αν δεν είχε προτείνει το πιο αποκαρδιωτικό ευρωψηφοδέλτιο που είχε ποτέ κόμμα της Αριστεράς.
- Αν το βράδυ της ήττας στη διπλή κάλπη ο Τσίπρας δεν αντιδρούσε σε στυλ «τα ρέστα μου» -προκηρύσσοντας πρόωρες βουλευτικές- και περίμενε να τις κάνει στην ώρα τους…
- Αν με το 32% που πήρε ως ηττημένος , έβαζε φωτιά στο Γενικό επιτελείο αλλάζοντας εκ θεμελίων το κόμμα του.
- Αν στις εκλογές του 2023 δεν ζητούσε να τον ψηφίσουν για Πρωθυπουργό , για να κάνει υπουργούς τα βαρίδια με τα οποία ηττήθηκε το 2019.
- Αν μετά την αποχώρηση, έβαζε -ως εγγυητής- βέτο στην υποψηφιότητα Κασσελάκη -ή έστω αν κρεμούσε στο τσιγκέλι, όσους τον εμφάνιζαν να την ευνοεί.
- Αν έμεινε μακριά από το κομματικό παρασκήνιο και δεν εμφανίζονταν -δίκην «παρίσταμαι και χαιρετίζω»- στις ευρωεκλογικές συγκεντρώσεις του Κασσελάκη.
- Αν δεν επιχειρούσε να τον ανατρέψει δι’ αντιπροσώπου στο «συνέδριο», βάζοντας ο ίδιος τα προσόντα του στον τόκο.
- Αν μετά τη νέα ήττα στις ευρωεκλογές αναλάμβανε πρωτοβουλία για τη δημιουργία νέου κόμματος, -ως μετά ΣΥΡΙΖΑ και μετά ΠΑΣΟΚ, πολιτικό φορέα της Δημοκρατικής παράταξης.
Για όλα αυτά τα «αν» τώρα πλέον τίποτε δεν αλλάζει. Εκτός από το τελευταίο: μένει ακόμη ανοιχτό.
Αν ο Τσίπρας το αφήσει να περάσει -, κάποια στιγμή στο μέλλον θα αποδειχθεί το πιο μοιραίο «αν» της διαδρομής του.
Γιατί το μυστικό βρίσκεται στο πραγματικό ερώτημα: δεν είναι ποιος θα διαδεχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ τον Κασσελάκη, αλλά ποιος θα διαδεχθεί στη χώρα τον Μητσοτάκη…
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
