Toυ Νίκου Λακόπουλου
Το πρώτο μέρος που πήρε η νέα κυβέρνηση και ο κ. Σπρίντζης αφορούσε την αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στα λεωφορεία. Αλλά ποιος χρησιμοποιεί μέσα μαζικής μεταφοράς: οι αλλοδαποί, οι νέοι και οι φτωχοί. Σήμερα δεν είναι εύκολο να πάρει κάποιος «φτωχός» ταξί- ένα «είδος πολυτελείας». Αλλά και να μετακινηθεί δυό φορές την ημέρα θα χρειαστεί κάποιος που πληρώνει κανονικά εισιτήριο 100- 150 ευρώ, ποσό υπερβολικό για κάποιον που διαθέτει μια σύνταξη, ένα μισθό ή ένα χαρτζιλίκι 300- 600 ευρώ ή ούτε κι αυτό.
Η προπροηγούμενη κυβέρνηση, δεξιά, «νεοφιλεύθερη», κοινωνικά ανάλγητη είχε φροντίσει να τιμωρήσει αρκετά όποιον είναι φτωχός: τα εισιτήρια ακριβά, ρεύμα ακριβό, ακόμα κι ένα εισιτήριο για σινεμά ένα ποτό έχει μια τιμή δυσανάλογη με την χαμηλή οικονομική δύναμη του 1/3 της κοινωνίας. Εκτός από την ανεργία που μαστίζει το 50% των νέων δεν μπορείς ούτε να μετακινηθείς, να βγεις από το σπίτι σου, να πας κάπου ή να πιεις μια μπύρα. Η κυβέρνηση αν είσαι φτωχός σε τιμωρεί. Όπως έδειξε ο πέρυσι ο θάνατος του νεαρού- που δεν είχε εισιτήριο- οι νόμοι αφορούν κυρίως τους φτωχούς. Κι αν είσαι φτωχός και δεν μπορείς να πληρώσεις ένα φόρο, τότε η κυβέρνηση για να σε τιμωρήσει τον διπλασιάζει!
Η φορολογία για τους φτωχούς είναι διπλή για όσους έχουν την ανάγκη να πιουν ένα ποτό ή είναι καπνιστές. Οι Έλληνες καπνιστές είναι ο συνήθης στόχος των κυβερνήσεων όταν θέλουν να επιβάλλουν φόρους. Τα ποτά και ο καπνός είναι είδη πολυτελείας, αν και υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι συνήθως είναι κι αυτοί φτωχοί και μάλλον μελλοντικοί …άρρωστοι. Η μανία των κυβερνήσεων είναι σχεδόν σαδιστική, όσο βέβαια και για όσους- και είναι πολλοί- που έχουν την ανάγκη να αγοράζουν φάρμακα.
«Πόσα μακαρόνια πια τρώει μια μέση ελληνική οικογένεια» αναρωτήθηκε ο υπουργός Νίκος Φίλης. Έλα, ντε. Και πόσο αλεύρι χρειάζονται για να ανοίξουν φύλλο για πίτα ή για γεμιστά- όπως συμπλήρωσε η άλλη υπουργός η Θεανώ Φωτίου. Γιατί άραγε δεν τρώνε σολωμό ή κάτι άλλο; Tι μανία είναι αυτή να θέλουν γάλα, κρέας και άλλα είδη πολυτελείας;
H μισή κυβέρνηση αποτελείται από καθηγητές Πανεπιστημίου κι η άλλη μισή από αστούς με μεγάλη περιουσία, όπως ο κ. Τσακαλώτος ή ο κ. Σταθάκης, οι οικονομικοί υπουργοί. Δεν είναι σίγουρο ότι ξέρουν πόσο κοστίζει ένα κιλό μακαρόνια ,ούτε κυκλοφορούν με λεωφορείο μαζί με αλλοδαπούς και φτωχούς. Ο κ. Σπρίντζης όμως όταν προεκλογικά άφησε ελεύθερα για λίγο γα εισιτήρια μάλλον γνώριζε ότι είναι πολύ βαρύ να χρειάζεται τόσα λεφτά για να μετακινηθεί μέσα στην πόλη . (Φυσικά για να πάει κανείς στη γενέτειρά του ή σε άλλη πόλη ή κάποιο νησί χρειάζεται ένα μισθό).
Μια κυβέρνηση φιλολαϊκή- ούτε καν αριστερή- θα όφειλε να εξασφαλίσει βασικά αγαθά στη ζωή των φτωχών, νερό, φαγητό, το δικαίωμα στην υγεία και την παιδεία, το να μπορεί κάποιος νέος να βγει από το σπίτι του και να έχει ένα στοιχειώδες είδος διασκέδασης. Ο ανυπέρβλητος ηγέτης που θα έκανε την Ελλάδα Δανία του Νότου, αν θυμάστε, μη μπορώντας να κάνει κάτι άλλο για τη ζωή των πολιτών αποφάσισε να τους σώσει από το κάπνισμα οδηγώντας την καθημερινή ζωή σε ένα παραλογισμό.
Αυτή η politicaly correct αντίληψη υπάρχει σε πολλούς συμβούλους και υπουργούς της κυβέρνησης, αφού είναι οι ίδιοι που ήταν στην κυβέρνηση του ΓΑΠ. Όταν ένα κράτος είναι ανίκανο να εξασφαλίσει με πολλά μέτρα την ευημερία των πολιτών, άμεσα ή έμμεσα ποινικοποιεί την φτώχεια κι από την πολιτική περνάει στην ηθική. «Κανένας δεν είναι υπεράνω του νόμου». Ο στόχος δεν είναι πλέον οι πλούσιοι, αλλά οι παράνομοι. Και οι περισσότεροι «παράνομοι» είναι φτωχοί.
Η αύξηση της τιμής των τσιγάρων δεν απέφερε τους φόρους που ανέμενε οι τότε κυβέρνηση. Μείωσε την κατανάλωση κι έστρεψε τους καπνιστές σε κακής ποιότητας καπνό και δημιούργησε μια άλλη μαύρη αγορά καπνού και λαθραίων τσιγάρων. Η νέα κυβέρνηση έδειξε μια εικόνα του τι σημαίνει πάταξη της φοροδιαφυγής με την εικόνα των εφοριακών στην λαϊκή αγορά να τιμωρούν με πρόστιμο 2.500 ευρώ μια γυναίκα που παρανομούσε προκειμένου να βγάλει ένα μεροκάματο. «Ο νόμος ισχύει για όλους». Ή όπως περιέγραψε το ιδεολογικό πλαίσιο της νέας κυβέρνησης ο κ. Κοτζιάς «χρειάζονται κανόνες».
Οι λέξεις πάταξη, νόμος, τάξη παραπέμπουν σε άλλες κοινωνίες και καθεστώτα που πολλές φορές υποχρέωναν τους πολίτες –για το καλό τους- σε …πρωϊνή γυμναστική. Ο «Καπιταλισμός» είναι ανήθικος όσο και οι παράλογες απαιτήσεις για ευημερία. Ο άνεργος αισθάνεται ενοχές, ο «ιδιώτης» που έχει επιχείρηση είναι υπόδικος και ο λαός αποτελείται τελικά από «φοροφυγάδες». Υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, μικρομεσαίοι ταβερνιάρηδες, όλοι κλέβουν το Κράτος! Για να μη μιλήσουμε γι΄αυτούς που έχουν σπίτι!
Η κυβέρνηση θα πατάξει την φοροδιαφυγή και ελλείψει ολιγαρχίας θα την πληρώσουν πάλι οι φτωχοί, οι μεροκαματιάρηδες, οι φοροφυγάδες της λαϊκής, όσοι κάθε μέρα έχουν ένα πρόβλημα: αν θα πληρώσουν τον φόρο ή αν θα αγοράσουν φαγητό και θα πληρώσουν το ρεύμα. «Ο νόμος είναι δίκαιος» έλεγε ο Ανατόλ Φρανς. «Επιτρέπει σε όλους να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες χωρίς να ασχολείται αν είναι φτωχοί ή πλούσιοι».
Οι νόμοι της νέας κυβέρνησης πλήττουν τον λαό, όπως θα έλεγε πριν από δυο χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας. Πολύ γρήγορα η γυναίκα της λαϊκής αγοράς έγινε φοροφυγάς. Οι συλληφθέντες διαδηλωτές έγιναν ξαφνικά «αλλοδαποί». Και η «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση» ανακάλυψε τον νόμο, την ηθική και την τάξη.
Ο εχθρός δεν είναι πλέον οι «κακοί» δανειστές, οι τοκογλύφοι. Ο εχθρός του καθεστώτος είναι ο πολίτης. Ειδικά αυτός που υπονομεύει την «εθνική προσπάθεια» με διεκδικήσεις. Ο συνταξιούχος που θέλει να παίρνει ολόκληρη σύνταξη σε εποχή κρίσης. Και οι νέοι- που απείχαν από τις εκλογές- ο μεγαλύτερος εχθρός όλων των καθεστώτων. Ειδικά αυτοί που δεν θέλουν- ειδικά όταν δεν μπορούν- να πληρώνουν εισιτήριο.
Φοβάμαι ότι όσο πιο πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει προς το νόμο, τόσο πιο πολλοί, οι νέοι και οι φτωχοί θα περνάνε στην πλευρά των «παρανόμων». Περίπου 700.000 που ψήφισαν τον Ιούνιο δεν πήγαν να ψηφίσουν τον Σεπτέμβριο. Μόνο το 14% των ψηφοφόρων 25-35 χρονών συμμετέχουν στις εκλογές. Κι ενάμισυ εκατομμύριο άνεργοι μαζί με την δουλειά τους έχασαν κι ένα κομμάτι από το πρόσωπό τους.
Αλίμονο στους φτωχούς και τους νέους. Ή αλίμονο σ΄αυτούς που –ενώ τους έδωσαν ελπίδες- αργά ή γρήγορα θα βρεθούν απέναντί τους.Μέσα σε λίγα χρόνια στην Ελλάδα άλλαξαν όλα. Ο νέος πρωθυπουργός με ένα ύφος πατερναλιστικό κι όλο πιο πολύ βλοσυρό αρχίζει ήδη να σκέφτεται τη στιγμή που θα βρεθεί απέναντι στον εαυτό του: Ένας διαδηλωτής, ο Αλέξης, θα τον ρωτήσει πως τα κατάφερε και πέρασε τη χώρα από τη ‘Γενιά των Απέξω”- όπως έλεγε- σε μια ακόμα χαμένη γενιά- χωρίς μέλλον.