Toυ Γ. Λακόπουλου
Για τον Αλέκο Φλαμπουράρη το ξέρουμε: είναι υπουργός άνευ αντικειμένου. Απλώς ο πρωθυπουργός τον ‘τιμά’ παραχωρώντας το στάτους υπουργού με μαύρο αυτοκίνητο κ.λ.π. Το πολύ να κάνει καμιά δήλωση, συνήθως ατυχή, όπως αυτή για τις συντάξεις που ενδέχεται να αυξηθούν στο τέλος του χρόνου, όπως είπε έχοντας χάσει επεισόδια. Για τον Τέρενς Σπένσερ Νικόλαο Κουΐκ, του Φιλίππου, επίσης το ξέρουμε: είναι υφυπουργός “παρά τω πρωθυπουργώ” για το συντονισμό του κυβερνητικού έργου – κάτι που ακούγεται περισσότερο σαν αστείο παρά σαν αρμοδιότητα.
Με τον Γιάννη Δραγασάκη όμως τι γίνεται; Τι ακριβώς κάνει στην κυβέρνηση ο αντιπρόεδρος της; Τι σημαίνει η εποπτεία της οικονομικής πολιτικής που είχε στην προηγούμενη κυβέρνηση και η εποπτεία γενικώς που έχει τώρα; Πόσο Νο 2 είναι στην κυβέρνηση, καθώς μαρτυράει ο τίτλος του, όταν μετά τον πρωθυπουργό υπάρχει μόνο ο Νίκος Παππάς και τίποτε άλλο;
Ποιοι ακριβώς υπουργοί αναφέρονται στον αντιπρόεδρο και πόσο περνάει ο λόγος του; Τι άλλο κάνει εκτός από κάποιες εμφανίσει στη Βουλή και συμμετοχή σε κάποιες κυβερνητικές και κομματικές συνεδριάσεις; Τι άλλο συνεισφέρει στην κυβέρνηση εκτός από το χαμόγελο του και τη φήμη του λογικού ανθρώπου; Βουλευτής επικρατείας-αντιπρόεδρος της κυβέρνησης αναφέρεται στην ιστοσελίδα του. Χωρίς αρμοδιότητες.
Ο Δραγασάκης στα 68 του σήμερα, παλιός ‘Λαμπράκης’ έχει σπουδάσει οικονομικές επιστήμες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έχει εργασθεί στον ιδιωτικό τομέα, βγαίνει βουλευτής από το 1989 και είναι ένα ακόμη από τα μυστήρια της κυβέρνησης Τσίπρα.
Στην ουσία βρέθηκε υπό τον Τσίπρα από τύχη. Πριν από δυόμιση δεκαετίες προαλείφονταν για γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, αλλά έχασε από την Αλέκα Παπαρήγα για τέσσερις ψήφους. Δύο μέλη της ΚΕ ότι ΚΚΕ όρισαν την τύχη του και από τον Περισσό βρέθηκε στην Κουμουνδούρου.
Ήταν ο μόνος από τα πρόσωπα που περιέβαλαν τον σημερινό πρωθυπουργό που είχε θητεύει σε κυβέρνηση, ως αναπληρωτής του Γιώργου Γεννηματά στην οικουμενική κυβέρνηση του 1990. Και ήταν από τους λίγους που είχαν σχέση με τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Μοιραία όλοι τον θεωρούσαν και μέλλοντα υπουργό Οικονομικών όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές. Μοιραία αυτή η προοπτική καταποντίσθηκε όταν ο Αλέξης Τσίπρας θαμπώθηκε από τις χάντρες και τα καθρεφτάκια του Βαρουφάκη στην αρχή και τα κασκόλ του Τσακαλώτου στη συνέχεια.
Ο Δραγασάκης βρίσκεται μονίμως στο περιθώριο και ας δείχνει ο τίτλος ότι κινείται στον πυρήνα τον αποφάσεων. Η συμμετοχή του στην διαπραγμάτευση της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα με τους Ευρωπαίους ήταν αποσπασματική. Η δυνατότητα του να παρεμβαίνει στην κυβερνητική λειτουργία δεν καταγράφηκε ποτέ και σε τίποτε. Περισσότερο εντυπωσίασε η δήλωση του με την οποία ευχαριστούσε τους Αμερικανούς, από τον κυβερνητικό απολογισμό του, που είναι ανύπαρκτος.
Στη σημερινή κυβέρνηση το όνομα του Δραγασάκη αφού διακινήθηκε από τη προεδρία της Βουλής, ως τα υπουργεία Οικονομικών και Εξωτερικών, έμεινε καρφωμένο στην καρέκλα του αντιπρόεδρου μιας κυβέρνησης που δεν διαθέσει υπηρεσίες αντιπροεδρίας. Αν όλα είναι μια υπόθεση ανάμεσα στο παλιό και το νέο, κατατάσσεται στο παλιό- και αχρείαστο.
