Του Ιωάννη Δαμίγου
Ας αναλογιστεί κανείς τη δύναμη, οικονομική, στρατιωτική και όποια άλλη διαθέτουν, οι ανισόρροποι πλεονέκτες του ξέφρενου καπιταλισμού, που μόλις και αν επηρεάζονται, σε μια ακόμη από τις πολλές δολοφονικές παραστάσεις τους. Παντού σε πολλά σημεία και όχι μόνο στα πρωτοπόρα πανεπιστήμια, ξεσηκώνονται ελεύθεροι πολίτες ενάντια στις μαζικές αφανίσεις όχι μόνο αδύναμων, μα και πεινασμένων γυναικόπαιδων. Και όμως οι απατεώνες έμποροι των εθνών και αργυραμοιβοί, αναζητούν ισορροπίες οι ανισόρροποι άπληστοι, τάχα.
Απειλούν και εκβιάζουν δήθεν οι ακροδεξιοί ιέρακες, πως δεν θα παραδώσουν όπλα πόλης στους Ισραηλινούς φασίστες, που ήδη εισέβαλαν στην ερειπωμένη, πλην ενάμιση εκατομμυρίου φυλακισμένων εκεί άμοιρων, πόλη Ράφα. Συζητούν τόσο καιρό και εν μέσω μαζικών δολοφονιών Παλαιστινίων, για σχέδια κατάπαυσης των μονομερών πυρών και εκεχειρία με φασίστες, που θα συναισθανθούν, αν είναι δυνατόν, το μέγεθος της αποκτήνωσής των. Με την “πολιτισμένη” Ευρώπη των κατακτητών κάποτε και των εταιρειών σήμερα, πέρα των Αμερικανών, να προτείνουν κάτι σαν κατάλογο δίαιτας από Δευτέρα στους Ισραηλινούς, τη στιγμή που οι ίδιοι και για εξυπηρέτηση άλλων, προκάλεσαν των ήδη διετή καταστροφικό για την Ουκρανία πόλεμο!
Γάλλοι, Ιταλοί, Γερμανοί, Έλληνες και λοιποί ευρωπαίοι “δημοκράτες”, κοροϊδεύοντας ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί τους σε ανάγκη λαούς και όχλους, σφάζουν, πτωχεύουν, χρεώνουν και τρέφονται από τα αίμα, τον ιδρώτα και την εκμετάλλευση αδαών, αγράμματων και ευκολόπιστων πολιτών. Ούτε μωρά, ούτε γυναίκες, ούτε χώρες διακρίνουν εμπρός στα κέρδη και στα υπερκέρδη της πολεμικής παραγωγής, παρακάμπτοντας σαν περιττά εμπόδια ανθρώπινες ζωές, θαμμένες όπως πολύ παλιά αλλά και πολύ πρόσφατα, σε ομαδικούς τάφους, σε φρικτή επανάληψη της ιστορίας. Ιστορίας που δεν δίδαξε, τόσο τον δούλο, όσο και το αφεντικό, για το δώρο της ζωής το άπαξ.
Τα φερέφωνα του κατεστημένου ως χαρισματικοί ηγέτες από τη μια και ο όχλος ο απαίδευτος, παραδομένος στα άγρια και πρωτόγονα ένστικτα από την άλλη, φτιάχνουν και ξαναφτιάχνουν με τα ίδια μολυσμένα υλικά κόσμους του Σίσυφου. Κάποιοι λίγοι από αρχαιοτάτων χρόνων, έγραψαν καθαρά, κρυστάλλινα, χωρίς την ανάγκη επιτηδευμένης ερμηνείας, την αλήθεια εις μάτην όμως. Οι φιλάργυροι επικράτησαν κατά κόρον, θριαμβευτές αιώνες τώρα και το αστείο αλλά και τραγικό, εφαρμόζοντας πάντα την ίδια συνταγή, την επιτυχή όμως. Κρατώντας και ελέγχοντας, ως ισορροπημένοι, την ανισόρροπη κοινωνία να τραγουδά σε ευρωπαϊκούς διαγωνισμούς και να δίνει ποδοσφαιρικές ρεβάνς, όταν οι Παλαιστίνιοι και όχι μόνο, αποδεκατίζονται χωρίς κάμερες στα σπίτια τους. Δεν είναι παράνοια, είναι αρρώστια ανίατη, ανήκεστος βλάβη της εξέλιξης, γιατί άλλο πράγμα ο πολιτισμός. Ανισόρροποι φιλοχρήματοι και ισορροπημένα ηλίθιοι, ο συνδυασμός που απέφερε τον υποβιβασμό σκέψης αλλά και δράσης του ανθρώπου, προοιωνίζοντας άλλες ίσως πιο τρομακτικές ακόμα καταστάσεις, ως ικανού για το χειρότερο, μόνο. Δεν πρόκειται περί ψυχολογίας, για μισοάδειο ή μισογεμάτο ποτήρι θέασης, μια και δεν υπάρχει καν αυτό, το ίδιο το ποτήρι!