Του Γ. Λακόπουλου
Το είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην εκδήλωση που οργάνωσε η Λούκα Κατσέλη με τον επικεφαλής των Σοσιαλιστών-Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο Ούντο Μπούλμαν: “Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της Αριστεράς, δεν επιθυμεί να γίνει κόμμα της Κεντροαριστεράς“. Έτσι ακριβώς.
Από εκείνη τη στιγμή μένει μετέωρη η προοπτική του να κερδίσει τις εκλογές ως επικεφαλής ενός εν δυνάμει νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, που θα συγκροτηθεί με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό δεν μιλάμε το τελευταίο διάστημα; Τα “μέτωπα” που προβάλλουν ορισμένοι είναι μειοψηφικές επιλογές. Όσοι πιστεύουν ότι αρκεί να διαμορφώσουν συσχετισμούς για μετεκλογική χρήση, είναι βαθιά νυχτωμένοι.
Το ζητούμενο είναι η διαμόρφωση ενός δημοκρατικού πλειοψηφικού ρεύματος που θα εκφραστεί από ένα διευρυμένο νέο φορέα υπό τον Αλέξη Τσίπρα.
Η αποστολή του θα είναι να αναχαιτίσει την παλινόρθωση της νεομητσοτακικής Δεξιάς και της διαπλοκής, με βάση ένα ριζοσπαστικό μεταμνημονιακό πρόγραμμα διακυβέρνησης που θα καταστήσει μη αναστρέψιμη την πορεία εξόδου από την κρίση.
Έτσι θα ωθήσει και τη συντηρητική παράταξη στη συγκρότηση ενός σύγχρονου κεντροδεξιού πολιτικού φορέα- όπως ώθησε το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ στον εκσυγχρονισμό της ως κόμμα. Για να λειτουργήσει ομαλά η κοινοβουλευτική εναλλαγή στην εξουσία χωρίς συμψηφισμούς ανομίας και επιστροφή στο αμαρτωλό παρελθόν του μεταπολιτευτικού δικομματισμού.
Αν γι’ αυτό μιλάμε, μπορεί να γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ αμετακίνητα “κόμμα της Αριστεράς” ;
Ποιος φουσκώνει τα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ
Αναπόφευκτα η τοποθέτηση του Πρωθυπουργού ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της Αριστεράς” προκαλεί ένα ερώτημα: Φτάνει στο 35% η απήχηση τη Αριστεράς στην Ελλάδα;
Οι επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ στις διαδοχικές εκλογές του 2015 ήταν αποτέλεσμα της μετατόπισης στην Αριστερά του 31% του εκλογικού σώματος που κόλλησε στο αναιμικό 4% του ΣΥΡΙΖΑ και διαμόρφωσε ένα μεγάλο και μαζικό κόμμα της Αριστεράς;
Αν είναι έτσι, τότε γιατί τα ενεργά μέλη αυτού του κόμματος μετρώνται μόλις σε λίγες χιλιάδες; Πού είναι οι μαζικές κομματικές οργανώσεις του και η επιρροή του στα συνδικάτα και τις κοινωνικούς φορείς; Με 35% δεν θα έπρεπε να σαρώνει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση;
Όποιος θέλει μπορεί να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του. Αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει: ο ΣΥΡΙΖΑ διογκώθηκε εκλογικά όταν μετακινήθηκαν στην κάλπη του -και ίσως μόνο στην κάλπη- οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.
Μετακινήθηκαν γιατί οι ηγεσίες του, μετά τον Σημίτη, τους πούλησαν. Επέβαλαν αυθαίρετα την ιδεολογική αλλοίωση, τη λατρεία του ΔΝΤ στο οποίο κατέφυγαν και την μετακίνηση του Κινήματος στο χώρο της Δεξιάς -απέναντι στην Αριστερά που είναι ιστορικά ο φυσικός του σύμμαχος στο μαζικό χώρο.
Ο Γ. Παπανδρέου, ο Βενιζέλος και η Γεννηματά αλλάζοντας τη μαρκίζα στο μαγαζί, το έθεσαν εκτός της Δημοκρατικής Παράταξης, όπως την οριοθετούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αλλά η πελατεία δεν άλλαξε και πήγε στο διπλανό -με τις ιδρυτικές σημαίες της ψηλά.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν η εγχώρια Κεντροαριστερά. Συνεπώς μετακινουμένη η εκλογική βάση του στον ΣΥΡΙΖΑ -σε συνδυασμό με την πολιτική συμπόρευση του Αλέξη Τσίπρα με την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία μετά τον Σεπτέμβριο του 2015- τον κατέστησε κεντροαριστερό φορέα που διαδέχθηκε το ΠΑΣΟΚ.
Τι δεν καταλαβαίνουν στην Κουμουνδούρου; Πώς μπορεί να είναι κόμμα της Αριστεράς ένα κόμμα που το ψηφίζουν κεντροαριστεροί;
Ποιοι θέλουν να μείνουν πίσω;
Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις ο Πρωθυπουργός απλώς προσπάθησε να ηρεμήσει όσους στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν την μετατροπή του σε πολιτικό φορέα που θα κυριαρχεί στο χώρο που τέμνονται η ελληνική Κεντροαριστερά και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Είναι οι ίδιοι που προτιμούσαν τον Καμμένο στην κυβέρνηση γιατί αποτελούσε ανυπέρβλητο εμπόδιο για την προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Σήμερα δεν θέλουν να υποστηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ τον Φρανς Τίμερμανς για πρόεδρο της Κομισιόν και προτιμούν έναν περιθωριακό συνδικαλιστή που θα ανακοινώσει η Βαβυλωνιακή Ευρωπαϊκή Αριστερά. Δηλαδή αρνούνται την μετεξέλιξή του ΣΥΡΙΖΑ γιατί θα τους αφήσει πίσω.
Μόνο που αυτή η μετεξέλιξη ιστορικά έχει επέλθει από τη στιγμή ο Τσίπρας θεωρείται πλέον ο φυσικός επικεφαλής του χώρου της Κεντροαριστεράς, ως κυρίαρχου βραχίονα της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης.
Η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ έχει επέλθει ήδη στη βάση- με πρωτοβουλία των δημοκρατικών ψηφοφόρων. Και αυτό τον κατέστησε κυβερνώσα δύναμη. Η διακήρυξη “είμαστε Αριστερά όχι κεντροαριστερά “, συνιστά ολέθρια οπισθοχώρηση και αφήνει κενό που θα καλύψουν άλλοι.
Χωρίς ηγεσία το Κινάλ
Σύμφωνα με μια άλλη εκτίμηση ο Πρωθυπουργός απλώς προσπάθησε να διασκεδάσει την εντύπωση ότι σχεδιάζει να αλώσει το Κινάλ. Ο ίδιος είπε ότι αυτό θα ήταν “ιστορική ανοησία”. Λάθος. Η στοιχειώδης ιστορική αναδρομή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι απλως ιστορική αναγκαιότητα- δεν εξαρτάται καν από τον ίδιο.
Εκ των πραγμάτων ένα κόμμα σαν το Κινάλ, που αποσπάστηκε από τις ιδρυτικές βάσεις του δεν έχει λόγο ύπαρξης. Η βάση του αποτελεί ήδη τη βάση του Τσίπρα. Το θέμα είναι ποιοι από όσους έχουν μείνει πίσω θα ακολουθήσουν. Αυτό είναι συνυφασμένο με το ερώτημα σε τι θα ακολουθήσουν. Σε ένα “κόμμα της Αριστεράς;” Χλωμό.
Απελπισμένη η ομάδα που συντηρεί η Φώφη- με τη συνδρομή συγκεκριμένων μιντιακών και οικονομικών κέντρων- προσπαθεί να επιβιώσει ως δορυφόρος της ΝΔ με συνοικιακό αντι-τσιπρισμό και νευρικές κινήσεις. Θα επαναφέρει ακόμη και το λογότυπο του ΠΑΣΟΚ με τον πράσινο ήλιο που η ίδια κατέβασε. Αλλά εκτός από τα σύμβολα απαιτείται ιδεολογία και ηγεσία.
Το Κινάλ πάσχει και από τα δυο καθώς το ένα είναι συνάρτηση του ΄άλλου. Θα πέσει κάτω από τα γέλια κάποιος, αν του πουν ότι η Φώφη παράγει ιδεολογία, ή ότι η ιδεολογία του μπορεί να οδηγεί στη Φώφη. Αυτό το έργο δεν έκοψε εισιτήρια και κατεβαίνει. Τι δώρο είναι αυτό που του κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ο ιστορικός ρόλος του Τσίπρα
Ως πολιτικός ο Αλέξης Τσίπρας διαθέτει την εκπληκτική ικανότητα να διορθώνει τα λάθη του και να προχωράει. Αυτή τη φορά το λάθος είναι ιδιαίτερα σοβαρό: αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να αυτοτοποθετείται ως “κόμμα της Αριστεράς” θα επιστρέψει στα ιστορικά ποσοστά του ως κόμμα της Αριστεράς.
Αυτό το κόμμα δεν μπορεί να συμπεριφέρεται στην Κεντροαριστερά σαν “σαν μάγκας που ξελόγιασε την πλούσια μεγαλοκοπέλα και της τρώει την προίκα, αλλά δεν έχει σκοπό να φτάσει ως το γάμο” , που έλεγε κοινοτικός παράγων στις Βρυξέλλες που παρακολουθεί στενά τα ελληνικά πράγματα.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι χαρισματικός και ότι πιο κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου ανάδειξε η Δημοκρατική Παράταξη μετά από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ που κατέστησε κυβερνητική δύναμη την Κεντροαριστερά. Σήμερα είναι ο μόνος που μπορεί να στρατεύσει τις δημοκρατικές δυνάμεις σε ένα νέο σύγχρονο και ευρωπαϊκό φορέα: την κυβερνώσα Κεντροαριστερά.
Οι συνθήκες είναι ιδανικές αν ληφθεί υπόψη ποιους αντιπάλους του χάρισε ο Θεός της πολιτικής.
Αλλά ο Πρωθυπουργός δείχνει να βασανίζεται από το σύνδρομο του Αννίβα: η Ρώμη ήταν έτοιμη να πέσει και ο ίδιος έκανε πίσω. Έχει κερδίσει έναν τίτλο και δεν τον παραλαμβάνει. Αποτελεί ιστορικό χρέος του να το κάνει.Έστω αν πρέπει να προηγηθούν κάποια ξεκαθαρίσματα στο εσωτερικό του κόμματός του.
