Του Διογένη Λόππα
Η τελευταία, ουσιαστική, αλλά και μοναδική παρέμβαση του Αλέξη προς το πολιτικό του δημιούργημα, ήταν η απόφασή του να παραμερίσει για να περάσει το νέο κύμα. Δικαίως ο καθένας ερμηνεύει με σχετική ευκολία, ότι η δήλωση αυτή λειτούργησε και ως παραίνεση προς τους επίδοξους διαδόχους του. Δύσκολα κανείς μπορεί να δεχθεί ότι ως νέο κύμα ο Αλέξης εννοούσε τον κ. Φίλη, τον κ. Τζουμάκα ή τις ξινισμένες ιδεοληψίες της ομπρέλας.
Και είναι αλήθεια ότι μετά την οριστικοποίηση των τεσσάρων πρώτων υποψηφιοτήτων, ο προοδευτικός χώρος στο σύνολό του βρέθηκε σε κατάθλιψη. Δεδομένης και της πλήρους ακινησίας του ΠΑΣΟΚ με την άνευρη ηγεσία Ανδρουλάκη και την ταυτοτική κρίση, του αν πρέπει το κίνημα να λειτουργήσει ως συμπλήρωμα της δεξιάς ή ως εταίρος της δημοκρατικής παράταξης, ένα άλλοτε πλειοψηφικό ρεύμα της κοινωνίας μας, συνειδητοποίησε ότι δεν υπάρχει στον ορίζοντα απολύτως καμία επιλογή ηγεσίας ικανή να αντιπαρατεθεί με το στιβαρό σύστημα Μητσοτάκη.
Ο καθημερινός πολίτης βρέθηκε σε τέλμα, αντιλαμβανόμενος το προφανές, ότι δηλαδή όλες οι υποψηφιότητες έμοιαζαν περιορισμένου ιδεολογικού ορίζοντα, πλην αυτής του Νίκου Παππά, ο οποίος όμως είχε προ πολλού υπερβεί όλα τα επιτρεπτά όρια πολιτικής φθοράς.
Για να γίνω πιο κατανοητός, το ”σχέδιο” των υποψηφιοτήτων της άκαμπτης παραδοσιακής αριστεράς, μπορεί να υπηρετούνταν από τις αξιόλογες προσωπικότητες του κ. Τσακαλώτου και της κ. Αχτσιόγλου, πλην όμως ήταν ένα κομματικό σχέδιο εσωστρέφειας, σύμφωνα με το οποίο σε κάποιο μακρινό μέλλον οι ανώριμοι πολίτες θα ελκύονταν από τις αρετές της αγνής αριστεροσύνης και θα συνέρρεαν μαζικά σε ένα κόμμα, το οποίο όμως εν τω μεταξύ κινδύνευε με άμεσο εξαερισμό, με ορίζοντα τις κρίσιμες επόμενες ευρωεκλογές.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Παππάς κατέβηκε με μια εξαιρετική πλατφόρμα, που ως κύριο στόχο είχε αυτό που δεν πρόλαβε (ή δεν τον πρόλαβαν) να υλοποιήσει ο Αλέξης, δηλαδή την επιτέλους παράδοση άνευ όρων του σκληροπυρηνικού μηχανισμού στην κοινωνία.
Με απλά λόγια, εκλογή προέδρου από τη βάση, εκλογή συνέδρων από τη βάση, εκλογή οργάνων από τους συνέδρους και ενεργοποίηση του συνόλου των μελών στη λήψη αποφάσεων μέσω ανοιχτών διαδικασιών με τη χρήση διαδικτυακών δομών. Δηλαδή τη μετεξέλιξη του μουχλιασμένου ΣΥΡΙΖΑ σε μια σύγχρονη πατριωτική δημοκρατική παράταξη που θα περιλαμβάνει, μαζί με τις διαφωνίες και τις ζυμώσεις, πολιτικά ενεργούς ανθρώπους από το ΚΚΕ (λέμε τώρα) έως το καραμανλικό κέντρο.
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να καταλάβουμε όλοι την επικοινωνιακή φούσκα που περιφέρει από κανάλι σε κανάλι η ηττημένη κομματική γραφειοκρατία, δηλαδή το περίφημο ”πολιτικό σχέδιο”, το οποίο η ίδια η γραφειοκρατία κατέχει ως θεματοφύλακας των αξιών του ΚΚΕ εσωτερικού, ενώ αντίθετα η άλλη πλευρά πολιτεύεται σε θολά νερά, χωρίς όραμα και χωρίς σχέδιο.
Τέτοιου είδους σχέδια δεν εκπονούνται από μεμονωμένους υποψηφίους που κατέχουν το πολιτικό αλάθητο, αλλά είναι κοινωνικές διεργασίες που επιβάλλονται στα κόμματα από κάτω προς τα πάνω. Ευτυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ διαθέτει ένα τέτοιο άρτιο σχέδιο, το οποίο εγκρίθηκε από το πρόσφατο συνέδριο και το οποίο θα επικαιροποιηθεί στο επόμενο συνέδριο, το οποίο θα είναι και πιο μαζικό και πιο ουσιαστικό.
Είναι απολύτως σαφές ότι όλοι οι υποψήφιοι δεσμεύονται από τις πολιτικές αποφάσεις του συνεδρίου και είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν τις αποφάσεις αυτές που αφορούν σε θέματα π.χ. εξωτερικής πολιτικής, οικονομίας κλπ, μέχρι το σημείο μιας νέας αναθεώρησης, αν χρειαστεί.
Συνεπώς, το πραγματικό σχέδιο που περιμένει να ακούσει απεγνωσμένα ο προοδευτικός πολίτης είναι αυτό που αφορά τη μετεξέλιξη του κόμματος σε κάτι νέο και προς ποια κατεύθυνση θα είναι αυτό. Αν δηλαδή θα βαδίσουμε προς τον ευρωσοσιαλισμό ή αν θα παραμείνουμε κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς, αν θα διευρύνουμε (στο συνέδριο ασφαλώς) την ατζέντα μας σε πολιτικά ακροατήρια του καραμανλικού κέντρου ή αν θα παραμείνουμε ακοίμητοι φρουροί ιδεοληψιών της δεκαετίας του ΄50, αν θα ανοίξουμε τις οργανώσεις του κόμματος στην κοινωνία ή αν θα παραμείνουμε μύστες της μοναδικής αλήθειας και, τέλος, αν θα εξαπλωθούμε μαζικά στους χώρους εργασίας για να αφουγκραστούμε τους αληθινούς ανθρώπους ή αν θα κλειστούμε πάλι στα τείχη της ριζοσπαστικής αριστεράς και θα περιμένουμε το καθεστώς Μητσοτάκη να πέσει σαν ώριμο φρούτο (το 2035 ας πούμε) και τους πολίτες να μας παρακαλούν να κυβερνήσουμε (αν θα υπάρχουμε).
Αυτό το σχέδιο ήρθε ένας απόδημος Έλληνας από τις ΗΠΑ να το παρουσιάσει, να το αναλύσει και να το μεταδώσει με ένα ανεπανάληπτο στα ελληνικά πολιτικά χρονικά τρόπο, σε κάθε πολίτη ξεχωριστά. Η ανταπόκριση του κόσμου υπήρξε αναπάντεχα μαζική και σε αυτό ίσως βοήθησε και η απόγνωση της κοινωνίας από τις αλλεπάλληλες φυσικές καταστροφές σε συνδυασμό με την παροιμιώδη διαχειριστική ανικανότητα του πρωθυπουργού.
Στο σημείο αυτό θεωρώ ότι όλοι μας αντιληφθήκαμε τι ακριβώς εννοούσε ο Αλέξης όταν αναφερόταν σε ένα νέο κύμα. Ήταν το σημείο όπου κάθε προοδευτικός άνθρωπος κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα να παραμερίσει και κυρίως να κλείσει τα αυτιά του στα συνήθη καρκινώματα δεξιά και αριστερά που τον καλούσαν να απορρίψει το νέο, μέσω κάποιων μεταφυσικών στην κυριολεξία επιχειρημάτων.
Το κύμα του Αλέξη ξεπέρασε τις προσδοκίες του θεμελιωτή της σύγχρονης δημοκρατικής παράταξης και ξεκινώντας από ένα δειλό ρεύμα, εξελίχθηκε σε ένα τεράστιο τσουνάμι που συνεχίζει να παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του.
Αν οι εκλογές γινόταν μία εβδομάδα αργότερα, ο Στέφανος θα είχε εκλεγεί από την πρώτη Κυριακή, αυτό είναι σαφές. Η δυναμική που αναπτύσσει σήμερα είναι ασύλληπτη και διαπερνάει οριζόντια το πολιτικό σύστημα. Η εσωκομματική ισορροπία έχει ήδη προεξοφληθεί και οι δημοσκόποι αρχίζουν πια να μετρούν τις αλλαγές που φέρνει το τσουνάμι στο σύνολο του πολιτικού συστήματος.
Στη συγκυρία αυτή, κανένας δεν ασχολείται στα σοβαρά με το αποτέλεσμα της Κυριακής, όπου το πραγματικό διακύβευμα είναι το πρώτο ψηφίο του ποσοστού Κασσελάκη και αν αυτό θα είναι 6,7 ή ακόμα και 8.
Το περιφερόμενο αριστερό μελό, απευθυνόμενο με παρρησία στα γνωστά συμπαθή πτηνά του μητσοτακικού κήπου (παπαγάλοι ή κοράκια, δικό σας), δεν αξίζει ούτε μία αράδα σχολιασμού. Σε τέτοιες περιπτώσεις αυτοεξευτελισμού και τυφλών χτυπημάτων στην ίδια σου την οικογένεια, η μοναδική βοήθεια είναι η παιδεία σου, που θα σε βοηθήσει να ενδοσκοπήσεις στο πρόβλημα και να το εξαλείψεις όσο προλαβαίνεις, όσο μπορείς, πριν η ζημιά γίνει ανεπανόρθωτη.
Μιλώντας για γενική παιδεία, ο μεγαλύτερος, ίσως, ποιητής μας, έγραψε:
”Και αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.”
