Του Γιάννη Πανούση
Ο Πλάτων είχε πεί στο Φαίδρο ότι σύμφωνα με το νόμο της Αδριστείας/Αδράστειας/Ανάγκης η ψυχή του φιλοσόφου,του πολεμιστή,του πολιτικού,του γιατρού,του ιεροτελεστή,του ποιητή,του βιοτέχνη,του δημαγωγού και του τύραννου εμφυτεύεται με διαφορετικό τρόπο στο σώμα τους ,οδηγώντας τους προφανώς σε διακριτές συμπεριφορές.
Αναρωτιέμαι αν μπορούμε σήμερα ν’απο-δείξουμε έναν τέτοιο ισχυρισμό μελετώντας την ‘’ηθική’’,την ιεράρχηση των αξιών του σύγχρονου έλληνα κι αποτιμώντας τις πράξεις και παραλείψεις του καθενός κι όλων μαζί.Μήπως ο σχετικισμός, ως προς την ηθική ‘των άλλων’ και η απολυτοφροσύνη, ως προς την ηθική των δικών μας, θολώνουν την εικόνα και καταλήγουν σε[σκόπιμη;] αδυναμία δια-κρίσεων;
Κι αν οι αξιολογήσεις δεν είναι κάθετες[κατ’επάγγελμα,κοινωνικό ρόλο κλπ] αλλά οριζόντιες[σύμφωνα με τις πολιτικο-ιδεολογικές πεποιθήσεις κλπ]τούτο σημαίνει ότι το ήθος του αριστερού μεγαλοδικηγόρου,του δεξιού υπαλλήλου,του μικρομεσαίου αυτοαπασχολούμενου, του άνεργου, του μετανάστη τυγχάνει διαφορετικής ποιότητας; Κάτι σαν τα ΄φυλετικού τύπου’αιμοσφαίρια;
Νομίζω ότι ζούμε σε μία ‘κοινωνία με εγκεφαλικό’[Χρόνης Μίσιος],όπου το νόμιμο και το παράνομο,το ηθικό και το ανήθικο,το δίκαιο και το άδικο,το ωραίο και το άσχημο έχουν γίνει ένα κουβάρι χωρίς άκρες.Ο καθείς, αυτοπροσδιοριζόμενος [κι αυταπατώμενος;] πρεσβεύει, λέει και πράττει ό,τι του αρέσει και το βαφτίζει όπως ‘γουστάρει’. Καμμία αίσθηση μέτρου και ανάγκης συνεννόησης με τον άλλον.
Μαγκιά μας.
Το εύλογο ερώτημα που τίθεται: πόσο μαγκίτες [νομίζουν ότι] είναι οι έλληνες και πόσο μαγκιτερότεροι [θεωρούν ότι] είναι σε σύγκριση με τους πολίτες των άλλων χωρών; Από πού προκύπτει αυτή η πονηριά που συχνά καταλήγει σε μπαμπεσιά; Ακόμα πιστεύουμε ότι είμαστε περιούσιος λαός στον οποίο ο Θεός και η Ιστορία συγχωρούν όλα τα λάθη και τα πάθη;
Μ’αυτά και μ’αυτά η Δημοκρατία μας από πολύφερνη νύφη κοντεύει να γίνει γεροντοκόρη για τ’αζήτητα, ενώ η Αριστερά διακηρύσσει τη νέα ελπίδα έχοντας πλάι της [και πίσω της;] ‘’καμμένες γέφυρες’’.
Το “αν και το ίσως” υποκαθιστούν το “βέβαιο και σταθερό”.
Αν ο κάθε “επαναστάτης ή αιρετικός” [ελλείψει επανάστασης και αίρεσης] έχει τη δική του πίστη, τους δικούς του σκοπούς [και όρια;], αν δεν φταίει το πλοίο αλλά το αχαρτογράφητο λιμάνι για το μη-αίσιο απάγκειο των μύθων, αν τ’ανθρωπάκια με τις κονκάρδες καθυποτάσσουν τους ανθρώπους με τα όνειρα,αν ζεις επικίνδύνως χωρίς “να είσαι φασίστας” [Κ.Βάρναλης], αν οι πατριώτες ψάχνουν Αυλή για να τους δοξάσει και οι διεθνιστές νομιμοποιούν imperium για να τους συνδράμει,αν μερικοί άφρονες θέλουν να “κόψουν και να ράψουν” τον κόσμο στα μέτρα τους, να ζωγραφίσουν την πραγματικότητα με άχρωμα χρώματα και με αόρατο μελάνι [που το εξαφανίζει η επόμενη μέρα],α ν…αν…αν…,τότε δεν φταίει η ανάγκη αλλά το κεφάλι μας.
Οι ανήκοντες στην πραγματική [κι όχι στη διακηρυχτική] Αριστερά εξακολουθούμε να πιστεύουμε σ’αυτήν και είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το όποιο τίμημα της ανάγκης, εάν κι εφόσον η ανάγκη πληρωμής του τιμήματος δεν αφορά μυστικά κονδύλια,υπόγειες συμφωνίες, ιδιοτελείς κινήσεις και ανίερες συμμαχίες. Διαφορετικά οι αριστεροί “ανάγκα ου πείθονται”.
ΥΓ.’’Η νύχτα κάρφων’ εκδικητικά τα νύχια στη συνείδηση μέχρι να πιάσει κόκκαλο’’ [Ζ.Δ.Αϊναλής]
ΑΠΟ ΤΟ TVXS