Του Ιωάννη Δαμίγου
Ενοχλούμαι! Ναι, ενοχλούμαι όταν παρουσιάζεται η ανάγκη να αιτιολογηθούν αυταπόδεικτες αλήθειες, από διάφορους θεσμούς και μάλιστα επιστημονικούς. Για παράδειγμα η ανάρτηση της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας πως “Η Ε.Ψ.Ε τονίζει ρητά και κατηγορηματικά, ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ψυχική νόσο”! Όταν δηλαδή αισθάνεται την ανάγκη, μια επιστημονική αρχή να εξηγεί σε αδαείς, τότε υπάρχει εκ των πραγμάτων ανυπέρβλητο πρόβλημα άγνοιας, σε μεγάλο μέρος της απαίδευτης κοινωνίας. Εν κατακλείδι, η αμορφωσιά είναι αυτή που γεννά τα τεράστια προβλήματα των δεινών, που μαστίζουν την προσπάθεια επιβίωσης της λογικής, ως άξονα στον οποίο θα στηριχθεί η ποιότητα της ζωής.
Ενοχλούμαι όταν η εκκλησία ξεπερνά τα του οίκου της όρια και δηλητηριάζει εσκεμμένα, με τις σκοταδιστικές της δογματικές απόψεις την κοινωνία, προτάσσοντας το οικονομικό συμφέρον της και την ύπαρξή της παντοιοτρόπως. Ενοχλούμαι όταν αναμιγνύεται δόλια, στον κοινωνικό τρόπο ζωής, χωρίς κάποια αρμοδιότητα, πέρα της δικαιωματικής επιβολής στους πιστούς της και ως εκεί. Διαβολική η πρόθεσή της να μεταφέρει το βάρος στην άρνηση βάπτισης, δήθεν διαφωνούντων ιεραρχών στις τάξεις της, χωρίς να πείθει.
Ενοχλούμαι και προσβάλλομαι όταν η ευρωπαϊκή εισαγγελία ζητά έρευνα για δυο πρώην υπουργούς μεταφορών, για την εγκληματική ενέργεια των υπευθύνων του σιδηροδρόμου στην περιοχή των Τεμπών. Πρώτον γιατί αναγνωρίζει την εσκεμμένη ανικανότητα της ελληνικής δικαιοσύνης να αποδώσει εγκληματικές ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα και δεύτερον για την ενός χρόνου εξόφθαλμη αδράνειά της. Και αυτό προκύπτει από τις πιέσεις, δυστυχώς ή ευτυχώς, κάποιων λίγων ευρωπαίων αξιωματούχων που προσπαθούν να διασώσουν το όποιο εναπομείναν κύρος της. Κατά τα άλλα όποιες επιπλέον παραβάσεις τελούνται εδώ και χρόνια στην ελληνική πολιτεία, δεν είναι άξιες εξέτασης και ελέγχου.
Ενοχλούμαι όταν, όπως διάβασα, οι οικογένεια Βαρβιτσιώτη δεσπόζει στον χώρο της πολιτικής από το 1844 και των υπολοίπων, Καραμανλή, Μητσοτάκη, Παπανδρέου, Κεφαλογιάννη και άλλων, από πότε δεν ξέρω. Ενοχλούμαι από την αμάθεια που μαστίζει αυτόν τον λαό και την συνήθειά του να μηρυκάζει αιώνες την μιζέρια του.
Καθώς είναι αδύνατον να τον διδάξεις απ’ την αρχή το Αα, το Ββ, το Γγ … συνεπώς σκέψη και κρίση, θα συνεχίζει έτσι εκμεταλλεύσιμος και στην ανάγκη επιείκειας και ελεημοσύνης, από τους ίδιους τους δυνάστες του. Ένας λαός που έμεινε αν, στις φτωχές και περιορισμένες γνώσεις του δημοτικού σχολείου. Γι’ αυτό και δεν ενοχλούνται.