Του Ιωάννη Δαμίγου
Δύο ελεύθερα, προς το παρόν, ακόμα πράγματα που μπορεί και πρέπει να επιλέξει κανείς σαν σωσίβιο ή καταφύγιο ζωής, είναι το βιβλίο και η μουσική. Ο συνδυασμός των δύο σε ισορροπία, ίσως είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς αμυντικά και ίσως κάποια στιγμή επιθετικά, τον καθημερινό πόλεμο στην ηθική και στην αισθητική του ύπαρξη, πέρα των άλλων.
Το βιβλίο, που έχει εκδιωχθεί από τα ΜΜΕ με την τεχνική εις βάρος των αδαών, φάτε μάτια ψάρια η κοιλιά περίδρομο και ξόδεμα άγονου χρόνου, αποτελεί το μοναδικό μέσο γνώσης, αλήθειας, καλλιέργεια φαντασίας και αισθημάτων, ακόμα και πινελιές σε ζωγραφικό καμβά σχηματισμού χαρακτήρων, ιδανικών επιπλέον και αισθητικής πνευματικού καλλωπισμού. Ανοίγει δρόμους σε δύσβατα και απροσπέλαστα σημεία, εκεί που δεν μπορεί να διεισδύσει ο άνους, εκεί που ο χώρος, ο χρόνος σου ανήκουν. Με μόνη και ιερή υποχρέωση τον δανεισμό του βιβλίου σε άλλον αναγνώστη και πάει λέγοντας.
Τα βιβλία δεν είναι για να κοσμούν βιβλιοθήκες ως ντεκόρ σκηνοθεσίας συνεντεύξεων! Το βιβλίο περιμένει τον επόμενο για μοίρασμα της γνώσης, υποχρέωση.Η μουσική μετά και μαζί, που αποτελεί άλλον τρόπο διαφυγής από την πεζή και στείρα πραγματικότητα του αναγκαστικού εναγκαλισμού με την μετριότητα.
Και δεν μιλώ για την επιβαλλόμενη μουσική των εμπορικών εταιρειών, αυτή των play list, των πολλών την ίδια, την προβλέψιμη που κάτι σου θυμίζει πολυακουσμένο και βαρετό. Μιλώ για την μουσική και τον στίχο που σε ταράζει, που διεκδικεί κάτι παραπάνω από έναν ρυθμό και μια ομοιοκαταληξία ταιριαστή και αναμενόμενη με τις νότες του ρεφρέν. Που σε εκπλήσσει πρωτόγνωρα και σου ανατρέπει την ράθυμη συμμετρία της συνήθειας του παρακάτω. Που και αυτή σου φτιάχνει εικόνες, άλλες όμως, φευγάτες και ασύλληπτες σε λεπτομέρεια, μα ταξιδιάρικες σε άλλα εναλλασσόμενα τοπία ψυχικής αρμονίας του αιφνίδιου ξυπνήματος ψυχής και κορμιού. Να λικνίζεται όχι επιδεικτικά, μα αναγκαίας συνάντησης των δύο αντίθετων, σε υποταγή αίσθησης και παραίσθηση γνωριμίας επιθυμητής στο τέλος ολοκλήρωσης.
Από την ξεχωριστή βιωματική μουσική των μαύρων αδελφών, έως τα σημερινά διαφορετικά ακούσματα, τις εθνικές μουσικές της Αφρικής και των Άνδεων, τα γεμάτα ένταση μοτίβα της Λατινικής Αμερικής, τις κιθάρες της Βραζιλίας και τις Ρωσικές μπαλαλάικες, τα Πορτογαλικά φάντος, μέχρι της ουράνιες μελωδίες του Χατζηδάκη, ένα παγκόσμιο πανηγύρι ψυχικής και σωματικής ανάτασης, χωρίς όρους, χωρίς νόμους, χωρίς ηλικίες, χωρίς δεσμεύσεις, παρά μόνο ανθρώπων γιορτή.
Βιβλία και μουσικές, άγνωστα στους πολλούς, ως επικίνδυνα διεγερτικά του νου του ελεύθερου. Πρέπει να ψάξεις, να έχεις γνωστούς που θα σε βοηθήσουν και θα σου προτείνουν, τα διαφορετικά, τα κρυμμένα από των πολλών τα μάτια και τ’ αυτιά. Το παγκόσμιο σύστημα κέρδους, σε θέλει στην αγέλη για περαιτέρω οφέλη, στον αποδοτικό γι’ αυτό επιβαλλόμενο τρόπο υποταγμένης σκέψης.
Κάνουν ότι μπορούν για να μην δαγκώσεις τον απαγορευμένο καρπό, να μην κρατήσεις την κλεμμένη φωτιά απ’ το βουνό των “θεών”. Να υπηρετείς ανήμπορος τάχα και κενός, την περιορισμένη διδασκαλία βιβλίων, τα περιορισμένα ακούσματα μουσικής, τα ελεγχόμενα της σκέψης. Για να δικαιολογείς τα αίσχη τους.
Ψάξε βιβλία, ψάξε μουσικές, μόνο έτσι θα βρεις τρόπους απαλλαγής από ζιζάνια σπατάλης και παράσιτα στη ζωή σου.