Του Γ. Λακόπουλου
Το 41,3% προτιμάει να γίνουν οι εκλογές στο τέλος της τετραετίας και το 43,7% το βλέπει κιόλας. Παρόλα αυτά το 30,7% σήμερα ψηφίζει ΝΔ, ενώ όσοι ταυτίζονται με τον συνταγματικό χρόνο των εκλογών ρίχνουν μόνο 21,3% υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζει αυτό το ενδεχόμενο.
Τα υπόλοιπα τα αντιλαμβάνεται η εταιρία που διαμορφώνει την «εκτίμηση ψήφου» στο 35,2 έναντι 24,4%. Όσο για το «Κίνημα Αλλαγής» προτού καν υπάρξει, χωρίς πρόγραμμα και ιδεολογία, πάει πάνω από το 11%. Μπράβο.
Ήταν μια ακόμη δημοσκόπηση που τοποθέτησε τα ελληνικά πολιτικά πράγματα στο χώρο του παράλογου. Ενώ οι πάντες στον πλανήτη τοποθετούνται υπέρ της σημερινής κυβέρνησης, στην Ελλάδα οι «πίτες» των δημοσκόπων εμφανίζουν τους πολίτες να προτιμούν τη …ΝΔ.
Ενώ ο χώρος ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ βρίσκεται σε κρίση, οι δημοσκοπήσεις μας λένε ότι η συνένωση όσων βρίσκονται σε κρίση αποδίδει. Το άθροισμα της αποτυχίας βγάζει επιτυχία. Είδες ο Πόντας;
Όσο ο Νίκος Παππάς ως αρμόδιος υπουργός, καθυστερεί να νομοθετήσει ότι για τις δημοσκοπήσεις θα γίνεται γνωστός ο χρηματοδότης και το σώμα τους θα ελέγχεται από ανεξάρτητη αρχή, είναι εύλογη η υπόνοια ότι εντάσσονται σε ένα πολιτικό παιχνίδι που διευθύνουν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και μιντιάρχες. Όσοι επιδιώκουν να αντικαταστήσουν τη σημερινή κυβέρνηση που τους έχει βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι με τους προθύμους της ΝΔ.
Με άλλα λόγια σε μια στιγμή που διακυβεύεται η πορεία της χώρας και για πρώτη φορά μετρά από χρόνια φαίνεται φως στο τούνελ κάποιοι στήνουν προϋποθέσεις αποσταθεροποίησης. Η αντιπολίτευση απολύτως υπεύθυνη για τη χρεοκοπία, όχι μόνο δεν συνδράμει τη χώρα ούτε καν συντονίζεται με το διεθνές κλίμα.
Η Ελλάδα έχει υποστηρικτές σε όλο τον κόσμο εκτός από την Ελλάδα. Η αντιπολίτευση θέλει την εξουσία, για να την ασκήσει όπως και πριν: με την οικονομική εξουσία και τους μιντιάρχες που στράφηκαν και εναντίον της ΝΔ όταν ο Καραμανλής επιχείρησε εξυγίανση. Όποιος δεν παραδίδει τα κλειδιά της χώρας στους «νταβατζήδες» βάλλεται -με αθέμιτα μέσα κατά κανόνα- από όποιο κόμμα και αν προέρχεται.
Αυτά είναι ένας ακόμη λόγος για να απαντήσει κανείς με καθαρή σκέψη στο ερώτημα; Γιατί πρέπει να στηριχθεί σήμερα ο Τσίπρας. Δεν είναι υπόθεση που αφορά την κυβέρνηση. Αφορά την πορεία της χώρας και το δημόσιο συμφέρον.
Ο σημερινός Πρωθυπουργός και το κόμμα του έχουν παρελθόν που σηκώνει πολύ κριτική, κάνουν ακόμη λάθη και η σύμπραξή με τον Καμμένο όσο και αν έχει την εξήγηση της- δεν καταπίνεται. Αλλά υπάρχουν περισσότεροι λόγοι για τους οποίους οι δημοκρατικοί πολίτες πρέπει να δώσουν την υποστήριξή τους στην κυβέρνησή τους, ως τις επόμενες εκλογές. Αυτό δεν τους καθιστά οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ. Τους καθιστά πολίτες μια συναίσθηση του ρολού τους.
Ο ένας λόγος είναι ότι ‘και για όσους δεν ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα- δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο στο δημόσιο βίο. Βλέπει κανείς κανένα πιο ενδιαφέροντα πολιτικό από τον σημερινό Πρωθυπουργό;
Μήπως οι γόνοι που συνασπίζονται για να τον ανταγωνιστούν έχουν περισσότερα προσόντα; Ή μήπως έχουν να προσκομίσουν τίποτε καλύτερο; Αντίθετα και ο Μητσοτάκης και η Γεννηματά εκπροσωπούν δυο κόμματα που φέρουν ευθύνη για την υστέρηση, την διαφθορά και τη χρεοκοπία.
Στη σύγκρισή τους με τον Τσίπρα έτσι κι αλλιώς δεν αντέχουν. Υπάρχουν χάρη στην ταύτισή τους με τους μιντιάρχες. Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν την ήξεραν καν τη Γεννηματά σε κάποια συγκροτήματα.
Δεύτερος λόγος. Η σημερινή κυβέρνηση, πάρα το βαρύ παρελθόν της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα, ανέλαβε να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα εξόδου από το Μνημόνιο με δημοσιονομική εξυγίανση και μεταρρυθμίσεις και το κάνει, όπως όλοι της αναγνωρίζουν. Αυτό από μόνο του οδηγεί στην στην έξοδο από τη κρίση. Η Κυβέρνηση χρεώνεται το κόστος υλοποίησης μιας πολιτικής περιορισμών για την οποία δεν ειαι υπεύθυνη, αλλά τουλάχιστον ανοίγει δρόμο για το τέλος αυτής της πολιτικής. Οι άλλοι παρότι ψήφισαν στη Βουλή αυτή την πολιτική το 3ο Μνημόνιο- ως αναγκαία για την έξοδο, σήμερα την αντιπολιτεύονται υποκριτικά και μικροκομματικά.
Τρίτος λόγος είναι ότι ο Τσίπρας, αν μη τι άλλο, δεν κουβαλάει τις αμαρτίες του παρελθόντος, ως πολιτικός. Το κόμμα του και οι υπουργοί του δεν γυροφέρουν στα σαλόνια της διαπλοκής και της συναλλαγής. Έχει ανοικτό μέτωπο με τους «νταβατζήδες» που χειραγωγούσαν το δημόσιο βίο για να απορροφούν τους οικονομικούς πόρους. Σκάνδαλα επί σκανδάλων για δεκαετίες- τα ξεχάσαμε;
Η εξάρτηση της πολιτικής από το χρήμα και τα ΜΜΕ είναι μια από τις πηγές της κακοδαιμονίας της χώρας. Ο βίος και η πολιτεία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι γνωστός. Ο Τσίπρας τέτοια εξάρτηση δεν έχει και αυτό είναι κέρδος για το δημόσιο βίο.
Οι Συριζαίοι έχουν κουσούρια, αλλά δεν κλέβουν ούτε αλλάζουν τρόπο ζωής με το κρατικό χρήμα. Οι εξωθεσμικοί παράγοντες δεν καλούν τον πρωθυπουργό για οδηγίες. Ούτε έχουν τη δική τους ΚΟ στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η Βουλή δεν νομοθετεί με υποδείξεις….
Δεν είναι λοιπόν θέμα ιδεολογικής ταύτισης η συμπάθεια στον ΣΥΡΙΖΑ η άποψη ότι πρέπει να στηριχθεί ο σημερινός Πρωθυπουργός για να ολοκληρωθεί αυτό που κάνει. Τα πράγματα έχουν μπει σε ένα δρόμο. Υπάρχει ελπίδα για πρώτη φορά. Υπάρχει διεθνής αναγνώριση και στήριξη. Ως τις επόμενες εκλογές υπάρχει ένας στόχος που πρέπει να επιτευχθεί και να μην δοθεί ευκαιρία για πισωγυρίσματα.
Από εκεί και πέρα τα κόμματα θα καταθέσουν τις προτάσεις τους μπροστά στην επομένη κάλπη και οι πολίτες θα αποφανθούν. Θα κάνουν τον απολογισμό για όλες τις φάσεις της κρίσης για όλους και για όλα και θα δώσουν στον καθένα αυτό που του ανήκει. Οι πολίτες, όχι τα συγκροτήματα συμφερόντων και τα ΜΜΕ.
Αν εμφανιστεί κάτι καλύτερο, πρώτοι οι πολίτες θα το διαισθανθούν όπως γίνεται πάντα. Δεν μπορούν να το επιβάλλουν οι μιντιάρχες νεκρανασταίνοντας πολιτικούς που κρίθηκαν ήδη, ή επιμένοντας στην… κληρονομική δημοκρατία.
Τα υπόλοιπα είναι παιχνίδια αμοραλιστών που θέλουν εξουσία για την εξουσία. Παιχνίδια όσων θέλουν να σταματήσει η πορεία εξόδου από την κρίση. Θέλουν μια κυβέρνηση που θα ελέγχουν για να τους σώσει και να φέρει τα πράγματα στην προηγούμενη αμαρτωλή κατάσταση. Και ατυχώς υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που συντάσσονται μαζί τους. Από εξάρτηση ή από μωροφιλοδοξία.
