Του Γ. Λακόπουλου
Η επικείμενη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ είναι περισσότερη κρίσιμη για το μέλλον του από όσο δείχνει. Φάνηκε ήδη στη συνεδρίαση του βαβυλωνιακού Πολιτικού Συμβουλίου: τα υπόγεια αντιηγετικά ρεύματα ανασυντάσσονται εν όψει συνεδρίου.
Στις -άδηλες- ατζέντες κάποιων στελεχών και τις διαβουλεύσεις μεταξύ τους δεν κυριαρχεί το πώς θα κερδίσει το κόμμα τις εκλογές, αλλά τι θα συμβεί αφού τις χάσει… με τη βοήθεια του Γ. Παπανδρέου.
Ουσιαστικά εστιάζουν στη διαδοχή του Αλέξη Τσίπρα. Και αν ισχύει ότι κάποιοι προτίθενται να ενισχύσουν τον Γ. Παπανδρέου στις εκλογές του ΚΙΝΑΛ, δεν την αναμένουν απλώς, αλλά την επιδιώκουν.
Όπως προκύπτει από την αποκωδικοποίηση και τον συνδυασμό των τοποθετήσεων από ορισμένους εκπροσώπους εσωκομματικών ομάδων, η επικράτηση Παπανδρέου εκλαμβάνεται ως ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλ΄ όχι για να κυριαρχήσει…
Πιστεύουν ότι θα απωθήσει τον Τσίπρα από τον χώρο της Κεντροαριστεράς και θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει τον “αριστερό ” χαρακτήρα του, να περιορίσει τη “διεύρυνση” και ενδεχομένως να αποβάλλει το πρόσθετο “Προοδευτική Συμμαχία ” από τον τίτλο του.
Η συλλογιστική όσων βλέπουν έτσι τα πράγματα έχει πραγματική βάση. Η ενίσχυση Γ. Παπανδρέου τελειώνει τον Τσίπρα αν ισοδυναμεί με περιορισμό του ρόλου του στη Δημοκρατική Παράταξη.
Αν δεν κερδίσει “έστω με μια ψήφο” στις επόμενες εκλογές, θα ανοίξει ο ασκός του Αίολου εσωκομματικά, όπου ήδη ένας ομαδάρχης συνηθίζει να λέει: “Να χάσει μια φορά ακόμη και να φύγει”.
Αν για την ακρίβεια λέει “να χάσει” ή “αν χάσει” έχει σημασία. Αλλά αυτό είναι υπόθεση του Τσίπρα να το διακριβώσει -αν δεν το έχει κάνει ήδη.
Η “δικαίωση” Παπανδρέου και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
Η συμβολή του Γ.Παπανδρέου στο να μην είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα θα αναπτυχθεί με τη συζήτηση που θα ανοίξει για τη …”δικαίωσή του”.
Σε συνδυασμό με την ρητορική για “προοδευτική κυβέρνηση” – για να παραπλανήσει τους αφελείς Συριζαίους- θα προτάξει ότι το 2010 με τα Μνημόνια και την τρόικα “έσωσε” τη χώρα, αλλά τον… ανέτρεψαν.
Είναι προφανές ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ δεν μπορούν να μπουν σε τέτοια συζήτηση.
Εφόσον ο Παπανδρεου με αυτές τις θέσεις, πάρει την ηγεσία του Κινάλ και εν συνεχεία μπει στη Βουλη -έστω με το ποσοστό που του άφησε η Γεννηματά- την πρώτη θέση θα πάρει ο Μητσοτάκης στις εκλογές.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να νικήσει τη ΝΔ, σημαίνει αποδυνάμωση του ΚΙΝΑΛ και το αντίθετο. Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση -η προοπτική της προοδευτικής διακυβέρνησης μένει ανοιχτή.
Η ΝΔ για να το αποτρέψει ενισχύει ποικιλοτρόπως την υποψηφιότητα Λοβέρδου, καθώς θα έχει έναν διασφαλισμένο εταίρο. Αν νικήσει για να σχηματίσει κυβέρνηση, αν χάσει για να μην μπορεί να σχηματίσει ο Τσίπρας.
Αλλά για τον Μητσοτάκη το ίδιο ευνοϊκό είναι και το ενδεχόμενο να ενισχυθεί ο Παπανδρέου σε βάρος του Τσίπρα. Θα επιδιώξει την αυτοδυναμία του στις επαναληπτικές εκλογές με τον δικο του νόμο.
Περιέργως σ’ αυτή την εξέλιξη φαίνεται να ποντάρουν και κάποιοι από το ΣΥΡΙΖΑ για να διατηρήσουν την “ιδεολογική καθαρότητα”, αδιαφορώντας για την προοπτικη της προοδευτικής διακυβέρνησης.
Το παιχνίδι των συσχετισμών
Σ’ αυτό το πλαίσιο το αντιηγετικό μέτωπο στην Κουμουνδούρου θα επιδιώξει στο συνέδριο τον έλεγχο των συσχετισμών. Ήδη αρχίζει από τις συνεδριάσεις των απερχόμενων οργάνων βάζοντας προσκόμματα στη διεύρυνση. Ακόμη και στη συμμετοχή στο συνέδριο δυνάμεων από την κοινωνία, όπως επιδιώκει ο Τσίπρας.
Ωστόσο όσο και αν η αλλαγή ηγεσίας -και συνεπώς και προσανατολισμών- είναι ορατή επιδίωξη μιας μερίδας της εσωκομματικης αντιπολίτευσης, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έδειξε στο ΠΣ ότι είναι ισχυρός στα κομματικά όργανα -και θα το δείξει και στην Κεντρική Επιτροπή.
Πρωτίστως όμως είναι ισχυρός στη βάση του κόμματος και πανίσχυρος στο τμήμα του εκλογικού σώματος που ψηφίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, για τον ίδιο και όχι για το κόμμα.
Με την παρέμβαση Παπανδρέου διαμορφώνεται ένα πολύπλευρο σχήμα στο οποίο μετέχουν: ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας, οι εσωκομματικοί τους αντίπαλοι, ο Παπανδρέου και οι άλλοι διεκδικητές του ΚΙΝΑΛ.
Αλλά στο φόντο υπάρχουν δύο ακόμη παίκτες. Οι πολιτικοί παρατηρητές διακρίνουν τον ρόλο που έχουν στα εσωτερικά του ΚΙΝΑΛ τα ΜΜΕ Μαρινάκη και Αλαφούζου.
Ειδικά το συγκρότημα Μαρινάκη αποβλέπει στην επικράτηση Λοβέρδου, αλλά όχι απλώς γιατί γυρίζει την πλάτη τον ΣΥΡΙΖΑ και προσανατολίζεται προς τον Μητσοτάκη. Κυρίως γιατί αυτό περνάει μέσα από το συγκεκριμένο Συγκρότημα. Πιο απλά: με τον Λοβέρδο θα πιέζει περισσότερο τον Μητσοτάκη.
Η παγίδα της εξομάλυνσης ποσοστών
Αν όλα αυτά είναι συνηθισμένα στην πολιτική, ο συνδυασμός τους με τους υπόγειους σχεδιασμούς υπέρ Παπανδρέου στον ΣΥΡΙΖΑ προβληματίζει.
Αν η υποψηφιότητα Λοβέρδου έχει στόχο να δημιουργήσει μέτωπο κατά του Τσίπρα, η υποψηφιότητα Παπανδρέου επιδιώκει την εξουδετέρωσή του στο κόμμα του-αφαιρώντας του το προνόμιο του νικητή των εκλογών.
Προσοχή! Κάποιοι υποκινούμενοι από την πλευρά Παπανδρέου, πλασάρουν, δήθεν αθώα, ότι “είναι καλύτερα για την Παράταξη, να αλλάξει ο συσχετισμός” – μεταξύ ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και να εξομαλυνθούν τα ποσοστά τους.
“Τι πειράζει στην προοδευτική κυβέρνηση αν το ένα κόμμα έχει π.χ. 25% και το άλλο 12%;” λένε. Θα είναι μια “δίκαιη διόρθωση και θα συνεργαστούν καλύτερα”.
Πρόκειται για παγίδα- και κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ την προωθούν. Αλλά αν το μεγαλύτερο κόμμα δεν μπορεί να βγει πρώτο στις εκλογές, προοδευτική κυβέρνηση δεν θα υπάρξει.
Όπως δεν θα υπάρξει και αν με πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αρχηγός του ΚΙΝΑΛ ο Παπανδρέου. Γιατί θα θέλει την… Πρωθυπουργία.
Αυτό εννοεί όταν μιλάει για “προοδευτική κυβέρνηση”. Ας ρωτήσει ο Τσίπρας κάποιους παλιούς συνεργάτες του Γιώργου που είναι στο κόμμα του σήμερα. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.
Ο ηγέτης στηρίζεται στο λαό
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ έχει ένα ισχυρό χαρτί εν όψει των εκλογών. Να ανοίξει το κόμμα στη κοινωνία, να διευκολύνει την εγγραφή μελών εν όψει του συνέδριου και να δημιουργήσει εσωτερικούς “κόφτες” στην προσπάθεια των μηχανισμών να τον θέλουν υπό έλεγχο και να προχωρήσει σε ευρύτατη ανανέωση, προτάσσοντας νέα κυβερνώσα ομάδα .
Θα κερδίσει το παιχνίδι αν το παίξει έξω από τα κομματικά τείχη.
Αν -όπως έκανε στο ΠΣ- στη συνεδρίαση της ΚΕ δεν εγκλωβιστεί στις φράξιες και στην αλληλο-νομιμοποίησή τους. Αν στο συνέδριο υπερβεί τους μηχανισμούς. Και τους δικούς του: οι ηγέτες στηρίζονται μόνο στο λαό.
Με άλλα λόγια: αν με μια ορατή πολιτική με στόχους για τη χώρα, κινητοποιήσει τη Δημοκρατική Παράταξη ως κυβερνώσα δύναμη.
