Του Βασίλη Κόκκα
” Είν’ ή αναίσθητος σιγή βαρεία νόσος,
ενώ ό Λόγος ό θερμός,ό συμπαθής,υγεία.
Σκιά καί νύξ είν’ ή σιγή. Ό λόγος, ή ημέρα.
Ό Λόγος είν’αλήθεια, ζωή, αθανασία.
Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν-σιγή δέ μάς αρμόζει αφού είς τό ομοίωμα επλάσθημεν τού Λόγου.”
Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ
The strawberry statement!Ό τίτλος προέρχεται από τήν απαξιωτική δήλωση τού αντιπρύτανη τού πανεπιστήμιου Κολούμπια τής Νέας Υόρκης Χέρμπερτ Ντίν σχετικά μέ τίς απόψεις τών χιλιάδων φοιτητών πού καθημερινά διαδήλωναν τό μακρυνό 1968 μέ αντιπολεμικά καί αντιρατσιστικά αιτήματα καί πρωταγωνιστούσαν στό μαχητικό κίνημα ενάντια στόν πόλεμο τού Βιετνάμ.Είπε μέ περίσσεια υπεροψία ό …….. εξέχων ακαδημαικός: “Δέ μέ ενδιαφέρουν οί γνώμες καί οί ιδέες τών φοιτητών περισσότερο από τό άν τούς αρέσουν ή όχι οί φράουλες!”.
Αλήθεια πόσοι από μάς τούς έχοντες κάποια χρόνια στήν πλάτη μας δέ θυμούνται μέ δέος τή συγκλονιστική τελευταία σκηνή τής ομώνυμης ταινίας,όπου οί πολιορκημένοι φοιτητές χτυπούν ρυθμικά τά χέρια τους στό ξύλινο πάτωμα,καθισμένοι οκλαδόν στό κλειστό γήπεδο τού πανεπιστήμιου σέ επτά ομόκεντρους κύκλους,τραγουδώντας: “Τό μόνο πού ζητάμε είναι νά μάς δώσετε μία ευκαιρία!”….Τότε ή αστυνομία εισέβαλε καί χτύπησε στό ψαχνό μέ δεκάδες τραυματίες από τό φοιτητόκοσμο πού απέδειξε εμφατικά μέ τό σθένος καί τήν ανιδιοτέλεια του ότι κάθε φορά πού μία συλλογική δράση αναταράσσει τά λιμνάζοντα ύδατα τής καθημερινότητας πού ή εκάστοτε εξουσία θέλει καλά κρυμμένα,καί όταν μάλιστα ή δράση αυτή καταφέρνει ν’αγγίξει ευρύτερα στρώματα πολιτών,τότε τό πραγματικό πρόσωπο τής εξουσίας βγαίνει στήν επιφάνεια!!!Απάντησαν στούς νέους τότε μέ ξύλο καί βίαιη καταστολή.Καθόλου πρωτότυπο…. Γιατί δέ μπορούσαν καί δέν ήθελαν ν’ακούσουν τίς αγωνίες καί τίς φωνές τών φοιτητών πού εξομολογούνταν δημόσια:
” Πολλοί ρωτούν ποιοί είμαστε καί μερικοί νομίζουν κιόλας πώς τό ξέρουν.Είμαστε λέει,
ένα μάτσο μυξιάρικα πού δέ ξέρουν τί τούς γίνεται.Είναι δύσκολο νά πούμε τί ακριβώς είμαστε.Αλλά δέν έχουμε μύξες…Εκείνο πού έχουμε σίγουρα είναι φόβος καί ελπίδα” !!!
Έχουν πάρει ΦΩΤΙΑ τά πανεπιστήμια στήν Αμερική! Τό Χάρβαρντ,τό Γέιλ,τό Τάφτς,τό Κολούμπια,τό MIT,τό Μπέρκλευ,τό πανεπιστήμιο τής Νέας Υόρκης καί δεκάδες άλλα ακαδημαικά ιδρύματα.Χιλιάδες φοιτητές διαδηλώνουν καθημερινά γιά τήν ειρήνη στή Γάζα καί έχουν στήσει αυτοσχέδιους καταυλισμούς μέ σκηνές στά πανεπιστημιακά campus καί αντιμετωπίζουν μία πρωτοφανή καταστολή καί εκατοντάδες συλλήψεις καί προσαγωγές.Σέ μία εποχή πού ή παγκόσμια κοινωνία κινδυνεύει νά διολισθήσει σέ εποχές μακαρθισμού καί ή ” κουλτούρα ακύρωσης” τείνει νά γίνει κυρίαρχη,ή καθαρή καί δυνατή φωνή τού φοιτητόκοσμου πέραν τού Ατλαντικού ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας.Μέ συγκίνηση άκουσα νά μιλά ό Εβραίος φοιτητής τού Γέιλ Elizah Bacal υπέρ τής ΑΜΕΣΗΣ ΚΑΤΑΠΑΥΣΗΣ τού πυρός στή Γάζα: “Είναι εύκολο νά κοιτάξεις πίσω στήν ιστορία και νά ανατρέξεις στίς ηθικές καί πολιτικές συγκρούσεις πού έχουν καταλάβει τή χώρα καί τόν κόσμο καί νά διακρίνεις σέ ποιά πλευρά θά ήθελες νά βρίσκεσαι.
Τό δύσκολο είναι,τή στιγμή πού τό κάνεις,νά εκμεταλλευτείς αυτήν τήν ευκαιρία γιά νά κάνεις τό σωστό καί νά έχεις τό θάρρος νά υπερασπισθείς αυτό πού νομίζεις καί ξέρεις ότι είναι σωστό.Νομίζω ότι εδώ βρισκόμαστε στή σωστή πλευρά τής ιστορίας.” !!!
Οφείλω νά ομολογήσω ότι μέ μελαγχολεί ή σκέψη ότι εκεί γίνονται μάχες καί ή νέα γενιά αψηφά τίς απειλές,τίς απαγορεύσεις,τήν τιμωρητική καί εκδικητική διάθεση βαρώνων τού χρήματος ενώ στά καθ’ημάς επικρατεί αταραξία καί πρωτοφανής νωθρότητα.Λές καί έχουμε λησμονήσει εντελώς ότι σέ αυτόν εδώ τόν τόπο γεννήθηκαν ή Αληκτώ,ή Τισιφόνη καί ή Μέγαιρα…Ακούει άραγε κανείς τά βήματα τους;
” Κοιμάτ’ό Νέρων έν τώ ανακτόρω του
ήσυχος,ασυνείδητος,καί ευτυχής-
ακμαίος έν τή ευρωστία τής σαρκός
κ’έν τώ ωραίω σφρίγει τής νεότητος.
Αλλά οί Λάρητες του είν’ανήσυχοι.
Τρέμουσι τής εστίας οί μικροί θεοί,
καί τά ασήμαντα των σώματα ζητούν
νά κρύψουν,νά μικρύνουν,ν’αφανίσωσι.
Διότι ήκουσαν κρότον απαίσιον-
κρότον Ταρτάρειον,κρότον θανάσιμον-
ερχόμενον από τήν κλίμακα,καί ευθύς
οί δείλαιοι Λάρητες,μέ λιπόθυμον
όλην τήν ασθενή αυτών θεότητα,
εμάντευσαν,ησθάνθησαν,εγνώρισαν
τά φοβερά τών Ευμενίδων βήματα.”
Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ