Του Νίκου Λακόπουλου
Υπάρχει ένας στίχος του σπουδαίου Ντίλαν Τόμας που αναφέρει πως ‘’ο θάνατος δε θα ‘χει πια εξουσία’’, θα ήταν ιδανικός για αυτό το βιβλίο. Αλλωστε τον σπουδαίο Τόμας επικαλείται και ο συγγραφέας του στα κείμενα του.
Ο ήρωας του βιβλίου αρνήθηκε τον θάνατο, όταν όλοι τον θεωρούσαν τελειωμένο. ‘’Είναι θνήσκων’’, είχαν πει για αυτόν και το βεβαίωναν τα ιατρικά χαρτιά. Αυτός όμως απέδειξε ότι δεν τελειώνουν όλα τόσο εύκολα και απλά.
Γαντζώθηκε σε όσα τον κράταγαν στη ζωή, πάλεψε, ανακάλυψε δυνάμεις άγνωστες και επέστρεψε στη ζωή σαν να του έβγαλε την γλώσσα και να τον ξεγέλασε, λες και ήθελε να επιβεβαιώσει τον Νίτσε που έγραφε για την ‘’αιώνια επιστροφή’’.
Ένα πρωινό Μαΐου ο ήρωας του βιβλίου μεταφέρεται επειγόντως σε ένα νοσοκομείο, έχει προηγηθεί μια επέμβαση ρουτίνας από αυτές που ενέχουν ελάχιστους κινδύνους. Υπάρχει πάντα όμως η θεωρία των πιθανοτήτων που δεν είναι αναγκαίο να συμφωνήσει , τα ποσοστά 2% και 3% σου θυμίζουν πως αν και είναι μικρά υπάρχουν και αυτά γιατί έχουν τον δικό τους ρόλο και κάποιες φορές θέλουν να τον παίξουν.
Η ιστορία μετατρέπεται σε ένα θρίλερ μέχρι την στιγμή που πάλι εμφανίζεται το αναπάντεχο αλλά αυτή την φορά είναι με το μέρος του ήρωα. Όταν υπάρχει απόλυτη ανάγκη ένα φανάρι στον δρόμο δείχνει την καλοσύνη να δείξει το πράσινο χρώμα του, ένα διαφορετικό χρώμα θα συμμετείχε στο μοιραίο. Ο ελάχιστος χρόνος που διαρκεί το άναμμα ενός φαναριού αποδεικνύεται ικανός για να του σώσει τη ζωή.
Μπορούμε άραγε να αρνηθούμε τον θάνατο και να πάψει πια αυτός να μας εξουσιάζει ; Προφανώς όχι είναι η ορθολογική απάντηση που δίνει η πραγματικότητα όταν και η επιστήμη συμφωνεί. Μερικές φορές όμως μοιάζει σαν να δημιουργείται μια συνωμοσία η οποία μπορεί να του δώσει προσωρινή έστω αναβολή.
Η απάντηση στο βιβλίο μοιάζει να είναι απλή αλλά και δύσκολη συνάμα. Υπάρχει μια συνταγή και αυτή προτείνει έρωτα για τη ζωή, για τους ανθρώπους, τους φίλους, τα βιβλία, τη θάλασσα, την μουσική, τον έρωτα για μια γυναίκα. Όλα αυτά μερικές φορές αρκούν για να γυρίσουν το παιχνίδι.
Μοιάζει σαν είναι μια δύσκολη ιστορία όμως δεν είναι απαραίτητα έτσι. Πρόκειται για έναν ύμνο για τη ζωή και για την αξία των μικρών πραγμάτων που αποδεικνύονται ότι δεν είναι πάντα τόσο μικρά. Με τον δικό του τρόπο ο ήρωας επικαλείται τους στίχους του Πολ Ελιάρ που λένε πως ´´τόσα πράγματα έχουν χαθεί που τίποτα δεν θα χαθεί πια από κείνα που αξίζουν στη ζωή´´
Γιάννης Παντελάκης -Για ένα φανάρι -Εκδόσεις Θεμέλιο.
