Του Γ. Λακόπουλου
Μετά από που καιρό ο πρώην Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου εμφανίσθηκε στο προσκήνιο με συνέντευξή του για να επαναλάβει ότι αυτός που οδήγησε την Ελλάδα στο Μνημόνιο ήταν ο… Κ. Καραμανλής. Του ζήτησε «να απολογηθεί» και τον χαρακτήρισε «λιποτάκτη», «ανεύθυνο» και «μοιραίο».
Το πρώτο που θα σκεφθεί κανείς, αν και δεν έχει σημασία πλέον, είναι τι λέει ο Γιώργος. Απλώς το ότι από πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργός έγινε διασπαστής του κόμματος που τον ευεργέτησε και αποσυνάγωγος θα έπρεπε να του εξασφαλίζει κάποια ανοχή. Αλλά επειδή -για λόγους που μόνο αυτοί γνωρίζουν- συμπράττει με τη Φώφη Γεννηματά, όσα λέει συμπαρασύρουν ολόκληρο το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι διατηρεί το όνομα και τα σύμβολά του είτε διαλυθεί.
Με όση συμπάθεια και αν θέλει να τον αντιμετωπίσει κανείς, για τον μέσο πολίτη ο Γ. Παπανδρέου δεν μπορεί να διατυπώνει καμία κατηγορία για κανένα άλλον πολιτικό – πόσο μάλλον για τον Καραμανλή- για έναν απλό λόγο: ως Πρωθυπουργός πήρε αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε λαϊκή εντολή. Όλοι θυμούνται ότι το 2009 εξελέγη με ένα πρόγραμμα στο οποίο κυριαρχούσαν οι παροχές -για τις οποίες έλεγε ότι «υπάρχουν λεφτά».
Κανείς δεν του ανέθεσε ούτε να πάει τη χώρα στο ΔΝΤ ούτε να υπογράφει Μνημόνιο και να θέσει σε διεθνή οικονομικό έλεγχο. Για ό,τι έκανε σ’ αυτό το πεδίο δεν είχε εξουσιοδότηση και είναι υπόλογος, για παραβίαση των κανόνων της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Αν είναι υπόλογος και για άλλα θα το βρει η Ιστορία. Όπως τα έχουν βρει οι πολίτες απέναντί του σε όσα τους αφορούν.
Προ το παρόν αρκεί το τέλος που είχε: είναι ο μόνος Πρωθυπουργός που εξεδιώχθη χωρίς το κόμμα του να χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή και χωρίς να βαρύνεται με σκάνδαλα ή άλλες επιλήψιμες υποθέσεις. Με τι ακριβώς βαρύνεται του το εξήγησαν ένα βράδυ στη Νίκαια τον Νοέμβριο τη 2011 η Άνγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί.
Σε ό,τι αφορά την «απολογία» που ζητάει από τον Καραμανλή παραβλέπει ότι υπήρξε στην πράξη: με την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών του 2009. Όταν διαπίστωσε ότι η κυβέρνηση του έχασε τον δημοσιονομικό έλεγχο, αλλά ο ίδιος δεν είχε τρόπο να πάρει μέτρα για λόγους που είναι γνωστοί και δεν σταματούν στην ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διέθετε.
Εκείνη την περίοδο που η χώρα ειχε ανάγκη από πολιτικές αποτροπής της κρίσης, ο Γ. Παπανδρέου αρνήθηκε ακόμη και τη συζήτηση για το ασφαλιστικό που του ζήτησε προσωπικά ο Καραμανλής, άλλαζε μπλουζάκια με τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ, υπόσχονταν να αναστρέψει την πώληση του ΟΤΕ και τις συμφωνίες με τους Κινέζους, συντάσσονταν με όσους υπονομεύσαν τη συνεργασία με τους Ρώσους και κατέβαινε στις πορείες των αγροτών προβάλλοντας ότι εισέπνευσε δακρυγόνα. Τόση υπευθυνότητα.
Ο Καραμανλής από την πλευρά του, βαλλόμενος από τη διαπλοκή, έκανε αυτό που κάνουν οι πρωθυπουργοί. Προσέφυγε στο εκλογικό σώμα και ζήτησε νέα εξουσιοδότηση για μέτρα αναχαίτησης της δημοσιονομικής εκτροπής- άρα απολογήθηκε κατά το μέρος που του αναλογούσε. Εκεί που απολογούνται οι πολιτικοί.
Αλλά έκανε και αυτό που κάνουν οι έντιμοι κυβερνήτες που βλέπουν να χάνουν την κυβέρνηση- και έστω εκ των υστέρων ο Παπανδρέου θα όφειλε να του αναγνωρίσει. Προσέφερε στον αντίπαλο του την ευκαιρία να πάρει χωρίς πολιτικό κόστος τα μέτρα που δεν μπόρεσε να πάρει ο ίδιος.
Αλλά ο Παπανδρέου όχι μόνο δεν το έκανε αλλά διαφήμιζε και το πρόβλημα που παρέλαβε με απίστευτη ευκολία: προαναγγέλλοντας από τον Οκτώβριο έλλειμμα που θα πρόκυπτε στο τέλος του χρόνου. Χωρίς να κάνει τίποτε για τον περιορισμό του. Του αρκούσε να χρεώνει τον αντίπαλό του εκ τους ασφαλούς ή κάτι άλλο. Είναι ένα ερώτημα που ποτέ δεν απαντήθηκε.
Όπως δεν απαντήθηκε ποτέ με τίνος κομματικού οργάνου απόφαση – ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αφού δεν ήταν ακόμη Πρωθυπουργός- άρχισε παρτίδες με τον ΔΝΤ και τον Στρος Καν. Ή γιατί έφερε αργότερα το υπουργικό συμβούλιο και την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ προ τετελεσμένων τα οποία δημιούργησε ο ίδιος άγνωστο με ποιους συνομιλητές. Για να δουμε ποιος είναι ο «μοιραίος».
Κατά τα λοιπά κάθε φορά που ο Γ. Παπανδρέου επιχειρεί να κρυφτεί για το Μνημόνιο που ίδιος υπέγραψε, ρίχνοντας την ευθύνη τον Καραμανλή, απλώς αυτοτραυματίζεται. Η πιο ορατή απόδειξη για την συμπεριφορά του ενός και του άλλου είναι ο τρόπος με τον οποίο τους αντιμετωπίσουν σήμερα τα κόμματα τους και η κοινωνία.
Ο Καραμανλής θεωρείται πάντα φυσικός ηγέτης της παράταξής του και έχει το σεβασμό όλου του πολιτικού κόσμου. Ο Παπανδρέου αφού χρεοκόπησε και διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, το διέσπασε και εισέπραξε τη δημόσια αποδοκιμασία,ενώ παραμένει ως πολιτικός σε κενό αμφιβολίας, υπόνοιας και οργής για όσα έκανε. Οπότε είναι μάλλον εκτός τόπου και χρόνου να επιδιώκει αναμετρήσεις με τον Καραμανλή. Εκτός αν έχουμε αυτό που στην ψυχολογία ονομάζεται «προβολή».