Του Μέλιου Ανδρικόπουλου
Είναι φρικτό να είσαι στρατευμένος δημοσιογράφος. Είναι τρομερό να γράφεις και να υποστηρίζεις ότι σου υπαγορεύουν. Είναι αξιοθρήνητο να τάσσεσαι με τη ”γραμμή” του μέσου που υπηρετείς(και όχι εργάζεσαι..)
Είναι λυπηρό άλλα να πιστεύεις, άλλα να λες στα ”πηγαδάκια” και άλλα να υποστηρίζεις δημόσια…
Σε κανένα άλλο επάγγελμα δεν υπάρχει σε τέτοιο βαθμό η ”συνειδησιακή διαστροφή”.
Αντιλαμβάνομαι, ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, να προτάξει ο δημοσιογράφος τα πιστεύω του, ειδικά αν έχει περάσει τα 40…
Γνωρίζω -καλά- ότι την άλλη μέρα ο εργοδότης του, θα του ανακοινώσει την απόλυσή του. Και είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει δουλειά κάποιος που έχει περάσει τα 40,50,55 χρόνια..
Μιλάμε για την οποιαδήποτε δουλειά…Είναι πολλοί οι δημοσιογράφοι που έχασαν τη δουλειά τους και βρέθηκαν εκτός δημοσιογραφικής συντεχνίας… Οπότε οι περισσότεροι ”δεν έχουν άποψη” και υιοθετούν απλά την άποψη του εργοδότη τους… Σκέφτονται να κυλήσει η μέρα, να πάμε παρακάτω σε άλλο πιο ”βατό” θέμα…Τους καταλαβαίνω απόλυτα.
Το 1993 ήμουνα αρχισυντάκτης σε κάποια εφημερίδα. Τότε έγραψα κάτι ”ανώδυνο” για την επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον στην Ιταλία. Την άλλη μέρα με κάλεσε ο εκδότης και μου είπε: ”Δεν ήξερα ότι είσαι κόκκινος…”και την ίδια στιγμή με απέλυσε..
Οι ανεξάρτητες δημοσιογραφικές φωνές σήμερα στην Ελλάδα είναι ελάχιστες.
Πανέξυπνοι άνθρωποι με μόρφωση, με προσόντα, με πτυχία, συνεχίζουν να είναι ”υποταγμένες φωνές”. Η συνείδησή τους ”κλωτσάει” κάπου -κάπου, αλλά -καταφέρνουν- να ξεγελούν ακόμη και τον εαυτό τους και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν!!
Δεν θα τους κρίνω, δεν θα τους κατακρίνω, τους καταλαβαίνω απόλυτα , αν και οι δρόμοι μας είναι σε διαφορετική κατεύθυνση…
Απλά θλίβομαι ,γιατί σήμερα, αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες!!
Το χειρότερο από όλα είναι ότι οι νέοι δημοσιογράφοι, αντιγράφουν-όπως είναι φυσικό- τους μεγαλύτερους, με αποτέλεσμα το πνεύμα των ”υποταγμένων δημοσιογράφων” να διαχέεται παντού και να αποτελεί το μοναδικό ”καθεστώς” σε όλο το εύρος του δημοσιογραφικού κόσμου!!
Οι δημοσιογραφικές εργοδοσίες είναι πολύ σκληρές. Οι διευθυντές, είναι -συνήθως- απλά τσιράκια των εργοδοτών τους.
Δεν γίνεται διευθυντής ο καλύτερος δημοσιογράφος. Γίνεται αυτός που είναι πιο ”υποτακτικός” απέναντι στην εργοδοσία.
Οι διευθυντές συνήθως δεν έχουν ”ιερό και όσιο”. Είναι και αυτοί συχνά -όχι πάντα- το ίδιο διαπλεκόμενοι με τους ιδιοκτήτες των μέσων.
Πριν πολλά χρόνια είχα πάει στον Φυντανίδη της Ελευθεροτυπίας- ήταν τότε στην οδό Μίνωος -ένα μοναδικό ρεπορτάζ για το σοβαρότατο θέμα ,”κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας…” Εντάξει” μου λέει ”θα το βάλω..”
Πέρασαν δύο μέρες και δεν το είχε δημοσιεύσει. Την τρίτη μέρα ξαναπάω στην Ελευθεροτυπία. Στην καρέκλα του Φυντανίδη καθότανε ο εκδότης ο Κίτσος ο Τεγόπουλος. Τον χαιρέτησα, ”τι θέλεις” μου λέει. Ψάχνω τον Φυντανίδη του είπα..”Κάπου εδώ γύρω θα γυρίζει, αν θέλεις κάθισε να τον περιμένεις” μου είπε. Δεν μπορώ, βιάζομαι του είπα και έφυγα…
Την άλλη μέρα, το είχαν πρωτοσέλιδο Τα Νέα…Τι είχε συμβεί, ούτε έμαθα ποτέ ,ούτε προσπάθησα να μάθω…
Οι δημοσιογράφοι είχαν πάντα τη δύναμη επιρροής της κοινωνίας. Τώρα με τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο, έχουν ακόμη μεγαλύτερη. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και διάφοροι παρουσιαστές και παρουσιάστριες ,που έχουν το δικό τους κοινό και έχουν άποψη για όλα τα θέματα.
Όλοι αυτοί διαμορφώνουν συνειδήσεις, και κατευθύνουν την κοινωνία, προς την κατεύθυνση που επιθυμούν , σύμφωνα πάντα με τις ”οδηγίες΄΄ ή ακόμη και εντολές, που έχουν πάρει!!
Το σκηνικό αυτό, δεν διαφέρει και πολύ από αυτό του Μεσαίωνα!!
Οι ”τελάληδες”, προεπιλέγονται για να υπηρετήσουν σκοπιμότητες. Κάτι ”προσκοπικά” του τύπου ”Συλλογάται σωστά όποιος συλλογάται ελεύθερα” και ”Η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δημοκρατίας”, είναι για ξεκάρφωμα και για να πείθονται αφελείς αναγνώστες…
Το τραγικό με την κοινωνία, είναι ότι εθισμένη πλέον στην κατευθυνόμενη δημοσιογραφία, δεν αντιλαμβάνεται, δεν προσεγγίζει και δεν ακολουθεί τις ανεξάρτητες-ελάχιστες- δημοσιογραφικές φωνές.
Δεν αντιλαμβάνεται η κοινωνία, ότι με μεγάλο-προσωπικό- κόστος, συνεχίζουν να λειτουργούν ως ανεξάρτητες φωνές, ενώ θα μπορούσαν να ενδώσουν ,να υποταχτούν και να απολαμβάνουν τα οφέλη της ”ένταξής” τους..
Δεν το πράττουν διότι είναι καθαρά δική τους επιλογή να πορεύονται χωρίς ”Πατρώνους”,χωρίς δόλια και διεφθαρμένα αφεντικά…