Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Τι δουλειά είχε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος να μετέχει, δίκην πολιτικού παράγοντα, σε μυστικές συναντήσεις με τον Πρωθυπουργό;
Η κυβέρνηση Τσίπρα νομοθέτησε το σύμφωνο συμβίωσης, αδιακρίτως φύλου και έλυσε προβλήματα. Στον Μητσοτάκη πιστώνεται ότι νομοθετεί τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Η πρωτοβουλία διχάζει την κυβέρνησή του και αποκαλύπτει την πραγματική ταυτότητα της σημερινής ΝΔ, ως πολιτικού φορέα της Δεξιάς.
Ως τώρα την ψιμυθίωνε επικοινωνιακά με χρυσόχαρτα «εκσυγχρονισμού» και κάλυπτε την ακροδεξιά συνιστώσα της, με ενσωμάτωση των ερείπιων του Σημιτικού αμοραλισμού, διαμορφώνοντας υπουργικό Συμβούλιο – κουρελού.
Τώρα αποκαλύπτεται ότι στον πυρήνα της η Δεξιά παραμένει προσκολλημένη στη μετεμφυλιακή υποκρισία «πατρίς- θρησκεία -οικογένεια», που εξέθρεψε τη χούντα.
Σε αυτό το περιβάλλον, ένας επιθετικός νομικός ριζοσπαστισμός, με μειοψηφική απήχηση στην κοινωνία, τέμνει οριζόντια τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ – δια του Πατέλη και του Κασσελάκη.
Παρά την αντίθετη βούληση της πλειοψηφίας των τριών πρώτων κομμάτων, επικαλείται «τεχνητά» δικαιώματα, για να επιβάλει «ίση μεταχείριση» που συνιστά μέγιστη ανισότητα -αφού στην πράξη θα έχει έντονα ταξικά χαρακτηριστικά.
Η κοινωνική αξία νομοθετικής πρωτοβουλίας Μητσοτάκη, αλλοιώνεται με την αξίωση της «τεκνοθεσίας», κατά τρόπο που παρακάμπτει το εύλογο αίτημα της υιοθεσίας και προβάλλονται αερολογίες για κατάργηση του φυσικού γονικού μοντέλου των δυο φύλων.
Πρακτικά ζητείται η καταχρηστική επέκταση της νομοθεσίας Σημίτη, που θέσπισε την παρένθετη κύηση για λογαριασμό γυναικών που αντιμετωπίζουν ιατρικό πρόβλημα.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προέκτεινε αυτή την αντίληψη ως τα όρια της ευγονικής, εκφράζοντας δημοσίως επιθυμία – ή επιδίωξη- απόκτησης τέκνων με τα χαρακτηριστικά του ιδίου και του συντρόφου του- επικαλούμενος μάλιστα την… Αριστερά!
Ακόμη και όσοι απορρίπτουν ως «ξεπερασμένο μαρξισμό», το θεμελιακό έργο του Ένγκελς για την καταγωγή της οικογένειας, αναγνωρίζουν την ιστορική προσήλωση της Αριστεράς στην ετερόφυλη οικογένεια.
Οι αξίες που ενσωματώνει η προοδευτική κουλτούρα για την οικογένεια γενικότερα, της επιτρέπουν να αναγνωρίσει τη νομική υπόσταση και του ομοφύλου γάμου- με ευχέρεια υιοθεσίας.
Εκει βρίσκεται το όριο. Αν παραβιαστεί, δικαιώνεται η λογική πρόβλεψη Κουτσούμπα εκ μέρους του ΚΚΕ ότι «ο γάμος των ομοφύλων θα σημάνει κατάργηση της πατρότητας-μητρότητας και ακραία εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος με την παρένθετη μητρότητα». Από αυτή την αποψη η άσκηση του «δικαιώματος» περιορίζεται στους εύπορους.
Σε αυτό το σκηνικό η Εκκλησία της Ελλάδας, είχε την ευκαιρία να θεμελιώνει την αυτονομία της και ο Προκαθήμενός της να γράψει Ιστορία, επιβάλλοντας στην Ιεραρχία τον κανόνα «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ»
Να διακηρύξει ότι ο πολιτικός γάμος των ομοφύλων -όπως ακριβώς και των ετερόφυλων- και οι νομικές του συνέπειες, είναι υπόθεση αποκλειστικά της Πολιτείας και αφορά τους πολίτες που κρίνουν ότι ανταποκρίνεται στις επιλογές τους.
Η Εκκλησία απλώς διαφυλάττει τα συμφραζόμενα του θρησκευτικού γάμου κατά τις πράξεις, το κανονιστικό και τις θεολογικές αρχες. Τελεία.
Τι δουλειά είχε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος να μετέχει, δίκην πολιτικού παράγοντα, σε μυστικές συναντήσεις με τον Πρωθυπουργό;
Με ρητορική που συγχέει τον σεξουαλικό προσανατολισμό με τη νομική υπόσταση της οικογένειας διολισθαίνει στην ανατριχιαστική ιδέα του… Δημοψηφίσματος, προβάλλοντας την «υποχρέωση της Εκκλησίας να ενημερώσει», για ένα θέμα δεν της πέφτει λόγος.
Έτσι οδηγείται στα βήματα του Χριστόδουλου και δρα ως πολιτικός και όχι ως πνευματικός ηγέτης.
Μεταφέροντας στο θέμα στην «κρίση» της Ιεραρχίας, αναδεικνύει την Ελλάδα ως κράτος μουλάδων.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
