Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Δούλος καλείται αυτός που έχει χάσει την ελευθερία του και πολλά από τα δικαιώματα και βρίσκεται στην ιδιοκτησία κάποιου. Σκλάβος είναι το άτομο που έχει αιχμαλωτισθεί και χρησιμοποιείται για χειρωνακτικές, κυρίως, εργασίες; ο υπόδουλος, αυτός που ζει υπό ξένη κυριαρχία. Και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά αρνητικά γνωρίσματα, τα φέρουμε σαν ελληνική καταντημένη κοινωνία πλέον.
Συμβαίνουν τόσα, που είναι αδύνατον σε μια ανοργάνωτη και διαλυμένη κοινωνία, να αξιολογήσει προτεραιότητες. Η μία καταστροφή διαδέχεται την άλλη, ακόμα πιο επώδυνη, υλική, πυρκαγιές σε ότι έχει απομείνει, με ταχεία αναδάσωση … ανεμογεννητριών και ηθική, με μια δικαιοσύνη … μεθυσμένη από κυβερνητική ασυδοσία.
Δούλοι και σκλάβοι σε πλήρη ασυνεννοησία, ακολουθούν την μοίρα που απαρνήθηκαν τόσες φορές, πολεμώντας φανατικά, όχι προς ανάκτηση μέρους ελευθερίας και καλύτερων συνθηκών γαλέρας, μα στρεφόμενος ο ένας εναντίον του άλλου. Αφήνοντας το πεδίο ακόμα πιο στυγνής εκμετάλλευσης ελεύθερο, με το καθεστωτικό σύστημα σε εύκολη και άνετη επικράτηση, επί του σαστισμένου από σφαλιάρες όχλου. Οι εντολές διαφυγής προς πάσα εφικτή κατεύθυνση προσφέρονται αφειδώς από το ακατάπαυστο και εφιαλτικό 112 όλες τις ώρες του εικοσιτετράωρου. Διαταγές τρόμου “κλείστε πόρτες και παράθυρα” , μην κυκλοφορείται, μείνετε μέσα, παρακολουθείστε Ολυμπιάδα, μην ενοχλείτε τους τουρίστες, που πας βρε Καραμήτρο και άλλα κωμικοτραγικά κελεύσματα των απανταχού σερίφηδων, ενημερώνουν τους εξημερωμένους κατάδικους περί των έξτρα δεσμών των. Με μούγκα γίνεται η αποδοχή, χωρίς την παραμικρή διάθεση αντίρρησης από δούλους και σκλάβους.
Στωικά υπομένει ο όχλος τις κούκλες πολτικάντηδων που χειρίζονται με τις ορατές πια κλωστές οι πάντα επιτήδειοι επιχειρηματίες θιασώτες της παράστασης του κουκλοθέατρου. Συνήθισαν και δέθηκαν, ταυτίστηκαν με τις κούκλες των ίδιων επιθέτων και οικογενειών, πρόσθεσαν και κάποιες νέες συμπαθείς παρουσίες, έτσι για μια αλλαγή εντυπώσεων, επιτυγχάνοντας την ποθητή των σιδηροδέσμιων ακολούθων κατάσταση, που αντιδρούν με ηρεμία, αταραξία, απάθεια και καρτερικότητα.
Περιέργως, θα περίμενα πιο σκληρή και ωμή επέμβαση, από πλευράς κυβέρνησης και απορώ με την ήπια κατ’ αυτών συνήθεια ως τώρα. Καθώς οι δούλοι και οι σκλάβοι, περιμένουν για να δικαιώσουν τις ανοχές των, σε πιο δύσκολες ακόμα καταστάσεις, ανάλογες των δυνατοτήτων των χαρακτηρισμών των.
Ναι, το να μην περιμένεις τίποτα, αφού πρώτα σου στέρησαν ακόμα και την δυνατότητα επιλογής, χωρίς καν να προσπαθήσεις όπως, για μια υποτυπώδη άρνηση στην καταθλιπτική καθημερινή φθίνουσα πορεία, είναι το τελευταίο σκαλοπάτι κατάντιας. Καθολική εθνική παραίτηση και αποδοχή κανόνων και επιβολής, σε επιβίωση αν, δούλων και σκλάβων. Περιττό να σημειώσω πως, δούλοι και σκλάβοι δεν έχουν τόσο συνδικαλιστική όσο και πολιτική εκπροσώπηση.