Του Μανώλη Ροζάκη
Την (πολιτική) προσοχή σας, παρακαλώ.
Γιατί θα μιλήσουμε σχετικά με τίς επανορθώσεις. Όχι, προσώρας για τίς γερμανικές, καθώς έχουν προτεραιότητα οι ελληνικές. Ούτε βέβαια για την παλινόρθωση, επειδή το καθεστώς έχει, δυστυχώς, εδραιωθεί.
Θα συζητήσουμε, ειδικά, για τίς επανορθώσεις τού αυτονόητου.
Δηλαδή, τής κοινωνικής λειτουργικότητας και τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι όποιες επισυμβαίνουν όταν η απελπισία ξεπερνά τον φόβο και η ελπίδα καταφέρνει να συναντήσει το όραμα.
Αυτό το σημείο καμπής πού ορίζεται ως ανάγκη.
Εκεί βρισκόμαστε.
Μετά, ακριβώς, από την σιωπή.
Στο μονοπάτι αυτό πού ξαναγεννιέται η δικαιοσύνη. Ο πρώτος θεσμός μίας κοινωνίας, όπως ορθά έλεγε ο Καστοριάδης.
Εκεί, πού ο κάθε πολίτης αναγνωρίζει τη δυνατότητα ύπαρξης μίας ανθρώπινης κοινωνίας, με υπευθυνότητα & αξιοπρέπεια.
Απέναντι στην κουτοπονηριά & την περιφρόνηση.
Και αυτό μπορεί να συμβεί, επειδή ο χρόνος τής πλήρους συνειδητοποίησης τής αλλαγής, αποτρέπει την άγονη και αντιφατική παρεμπόδισή της.
Έτσι λοιπόν και οι ανατροπές κυοφορούν τίς επανορθώσεις.
Όταν – και μόνον όταν – η ανάγκη γίνεται ιστορία…