Επιμύθιο

Του Μανώλη Ροζάκη

Η ιστορία δεν φαίνεται να μάς διδάσκει πολλά. Ούτε βέβαια και η μυθολογία κατάφερε να κεντρίσει, τελικά, την προσοχή μας. Έτσι, φτάσαμε – αφήνοντας στην άκρη την λογοτεχνία, την ποίηση, ακόμη και τα κλασσικά παραμύθια – στην εποχή των «μεταμοντέρνων» γκουρού.

Των γνωστών σαλτιμπάγκων. 

Εκείνων πού πλασάρουν το εφήμερο στο διηνεκές, τη γνώση στην επιφάνεια και την αλήθεια σαν το μεγάλο μυστικό.

Και όλα αυτά δίχως νόημα. Χωρίς ανθρωπιά. Χωρίς καμμία εξαίρεση.

Έτσι λοιπόν και στην πολιτική, συναντάμε την υψηλή διανόηση, πού στηρίζεται, ουσιαστικά, σε ένα πρόθεμα. Στο «μετά». Για όλους και για όλα. Εκτός από την «μεταφυσική» πού την ξορκίζει στα λόγια, χωρίς να ξεριζώνει τα θεωρητικά τής θεμέλια. Και αυτό επειδή δεν κάνει τον κόπο ή δεν έχει το θάρρος, για την γνώση τού παρόντος και τη διαύγαση τής ιστορίας.

Με την ίδια όμως μυωπική προσέγγιση μίας ψευδοεπιστημονικότητας, τόσο η πολιτική όσο και η ιστορία καταλήγουν στην απλοϊκή εφαρμογή. Δίχως έγνοια για την βασική έρευνα, η επιστήμη ακολουθεί από κοντά τον ύπνο χωρίς όνειρα. Ενώ η τεχνοκρατική αντίληψη τής αγοράς, περιορίζεται στην αδυναμία  αυτοσυντήρησης μίας γραφειοκρατίας, πού κινείται σαν εκκρεμές, ανάμεσα στον ναρκισσισμό και την δουλικότητα.

Αγγίζοντας, λοιπόν, την κρίση τής κριτικής, αυτό πού φαίνεται να την καθοδηγεί, είναι τελικά η προαίρεση. Έτσι και η γνώση μπορεί να γίνει αυτογνωσία, όταν η ταπεινότητα ξεκινά με την αυτοπεποίθηση και καταλήγει στην κοινωνική δημιουργία.

Δυστυχώς όμως έχουμε να μάθουμε ακόμη πολλά, ειδικά πάνω σε θέματα ομαδικότητας και ηγεσίας, και καλό θα είναι να δείξουμε τουλάχιστον αυτοσυγκράτηση.

Επειδή η ταυτότητα δεν έχει να κάνει με την ιδιώτευση και την ασυδοσία, αλλά με την πολιτική και την ακεραιότητα. Την κοινωνία τής εντιμότητας.

Την ανθρώπινη κοινωνία.