Του Τάκη Ψαρίδη
Λάτρεψαν τον ιστορικό ηγέτη. Μετά κατασκεύασαν «υπονομευτές» του ιστορικού ηγέτη για να λατρέψουν έναν θρασύτατο πολιτικό ψώνιο που είχε το όνειρο της «κολυμπήθρας» από παιδί να γίνει αρχηγός και πρωθυπουργός ανεξαρτήτως κόμματος.
Και αφού οι πρώτοι «υπονομευτές» έφυγαν αξιοπρεπώς από την πρώτη στιγμή, μετά κατασκεύασαν άλλους «υπονομευτές», αυτή την φορά τον ίδιο τον ιστορικό ηγέτη που ξελάτρεψαν με ταχύτητα αστραπής.
Η κατακλείδα είναι πως όλοι αυτοί που στήριξαν ένα πολιτικό ψώνιο, που από την πρώτη στιγμή δήλωσε πως «είναι το φως» και «ο Στέφανος της Ελλάδας», τώρα ζητούν την κεφαλή του επί πίνακι.
Η πολιτική δεν είναι «σας έχω όλους και θα σας δείξω εγώ». Δεν είναι κρητική βεντέτα ούτε η λεβεντιά ενός τεράστιου «εγώ» που καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα και τίθεται πάνω απ’ όλους και όλα. Ένα τέτοιο λεβέντικο «εγώ» είναι το πιο επικίνδυνο απ’ όλα..
Η προσωπολατρία, η εχθρότητα και η υπονόμευση αντικατέστησαν την ιδεολογία. Δεν λατρεύουν ιδέες και αξίες αλλά πρόσωπα ώστε να μπορούν να εχθρεύονται τους «υπονομευτές» τους. Ουσιαστικά αυτό που λατρεύουν είναι η εχθρότητα και η υπονόμευση καθώς έτσι ετεροπροσδιορίζονται και έτσι νιώθουν ότι υπάρχουν.
Τα κόμματα δεν είναι ποδοσφαιρικές φανέλες, που «ομάδα δεν αλλάζεις ποτέ», όποιας εθνικότητας και πεποιθήσεων και αν είναι οι πρόεδροι και οι παίχτες τους. Αν τα κόμματα ήταν ποδοσφαιρικές ομάδες τότε δεν θα χρειάζονταν εκλογές και δεν θα υπήρχε δημοκρατία.
Όχι δεν χρειάζονται συγνώμες προς όλους εμάς που μας επιτέθηκαν και μας καθύβρισαν με τον χειρότερο τρόπο, μας είπαν «εντεταλμένους» και «πληρωμένα πιστόλια» που προσποιούμαστε τους δημοσιογράφους και μας έκοψαν την καλημέρα ακόμα και φίλοι από παλιά εκτός του φέισμπουκ.
Δεν είμαστε πιο έξυπνοι εμείς που καταλάβαμε από την πρώτη στιγμή τι πρόκειται να γίνει. Απλώς κάναμε την δουλειά μας και δεν είχαμε ποτέ ούτε και έχουμε την ανάγκη να λατρέψουμε κανέναν.
Το αδιέξοδο και η τραγική κατάληξη είναι προφανής. Τελείωσαν την κυβερνώσα αριστερά που θα κάνει άλλα 40 χρόνια να ξανασηκώσει κεφάλι. Μαζί της απαξίωσαν και όλη την αριστερά.
Περιττό να πούμε ότι αυτοί που έφυγαν δικαιώθηκαν. Αυτοί που έμειναν δεν κουνούν μαντήλια. Κάποιοι από αυτούς μισούν ακόμα περισσότερο και κάποιοι, δυστυχώς απείρως λιγότεροι, χύνουν δάκρυα ενοχικά.
Θέλουμε να τους πούμε πως δεν χρειάζονται ενοχές και συγνώμες και πως δεν ακυρώνεται ο εαυτός τους αν παραδεχτούν το ολέθριο λάθος τους. Αντιθέτως αναβαθμίζεται και γίνεται πιο πολιτικός. Γιατί όλα αυτά που έγιναν δεν ήταν πολιτικά. Ήταν μια παθολογία που «είδε φως και μπήκε» στην αριστερά και αναπτύχθηκε σαν καρκίνωμα σε βάρος της πολιτικής, της κοινωνίας και της χώρας. Η Αυλαία κλείνει σιγά σιγά…
