Του Τάκη Ψαρίδη
Ειλικρινά δεν τόξερα ότι στα μπουζούκια υπάρχουν σουίτες. Ήξερα για αυτό που λένε «πρώτο τραπέζι πίστα» αλλά όχι και για σουίτα. Βεβαίως, κοιτώντας από τη σουίτα τη σκηνή το οπτικό σου πεδίο είναι σαν να παρακολουθείς τους “αηδούς” του προγράμματος από την τηλεόραση. Κάλλιστα δηλαδή, θα μπορούσες να είσαι και στο σπίτι σου και στο τσακίρ κέφι σου να πετάς χαρτοπετσέτες ακόμα και να σπας πιάτα.
Η μεγάλη διαφορά ειναι ότι η σουίτα σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός καθώς τραβάς την προσοχή όλων και των θαυμασμό που έχεις ανάγκη, πολλώ δε μάλλον όταν είσαι και νάρκισσος και νιώθεις Μεσσίας. Δεν είναι δα και λίγο να έχεις ανέλθει στο ύψιστο σκαλοπάτι της πυραμίδας και να βλέπεις από ψηλά το «πρώτο τραπέζι πίστα»..
Αν δε, είσαι και αρχηγός κόμματος και μάλιστα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με αριστερή παράδοση, προσποιείσαι και τον αριστερό σηκώνοντας την αριστερή γροθιά σου στις κάμερες. Και επειδή δεν είσαι μια πλέμπα αριστερός αλλά κομίζεις το καινούργιο, δεν σηκώνεις τη γροθιά σου «στο εμπρός της γης οι κολασμένοι» αλλά στο «παιδί γενναίο» του Αργυρού ή στα «μακαρόνια με κιμά» του Ρουβά.
Τώρα, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την αριστερά δεν ξέρω. Να ρωτήσουμε τα αριστερά στελέχη του Σύριζα που βρίσκονται σε κατάσταση αφωνίας αναμένοντας τα ποσοστά στις εκλογές για να επιλέξουν αναλόγως την σωστή πλευρά της ιστορίας. Ποια μετάλλαξη με απολιτίκ και συστημικούς ψηφοφόρους, ποιες ιδέες και αξίες της αριστεράς; Αυτά είναι μπανάλ πράγματα..
Άλλωστε είναι τόσο πολύ η συσσωρευμένη γελοιότητα που η τεράστια ποσότητα μετατρέπεται σε ποιότητα και κανονικότητα. Όλα βαίνουν καλώς λοιπόν για τους καιροσκόπους, αλλά και δυστυχώς για τους πιστούς και οπαδούς. Αυτοί είναι το μεγάλο κρίμα. Εν ολίγοις δηλαδή, για να είμαστε δίκαιοι, ο μόνος που δεν έχει σχέση με αυτήν την παρακμή της κυβερνώσας αριστεράς είναι ο Κασσελάκης. Ο άνθρωπος κάνει απλώς το «ψώνιο» του εκεί που βλέπει φως και μπορεί..