Η ώρα της Νέας Κεντροαριστεράς. Αλλά με ποιο πρόγραμμα και με ποιους;

Του Γ. Λακόπουλου

Τα πράγματα στη συντηρητική παράταξη από τότε που πήρε την προεδρική σφραγίδα της ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ευδιάκριτα. Προκειμένου να καλύψει τις πολιτικές αδυναμίες του συμμάχησε με την ακραία πτέρυγα του κόμματος και τελικά υποτάχθηκε σ’ αυτή και υιοθέτησε όχι μόνο τις επιλογές, αλλά και τη ρητορική της.

Από αυτό κέρδισε κάτι: σκληρή συσπείρωση, με όχημα πρωτίστως την άρνηση στη Συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά όχι μόνο. Είχε προηγηθεί η ατζέντα ‘νόμος και τάξη” και η υιοθέτηση των αρχών του Σαμαρά στο μεταναστευτικό, στα θέματα της εκπαίδευσης και της Εκκλησίας κλπ.

Σήμερα η ΝΔ που ίδρυσε ο Καραντινός Καραμανλής, με πλαίσιο τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό και ανασύνταξε ως κεντροδεξιό φορέα ο Κώστας Καραμανλής δεν υπάρχει πλέον. Στη θέση της υπάρχει ένα κόμμα- απορροφητήρας όσων πρεσβεύουν στον ευρωπαϊκό χώρο ο Όρμπαν, ο Σαλβίνι και ο Κουρτς. Τις φιλικές διαθέσεις προς του οποίους καταθέτουν συχνά βουλευτές και ευρωβουλευτές του Μητσοτάκη ενώ ο ίδιος αρκείται στον, επίσης ακραίο Βαυαρό, Μάνφρεντ Βέμπερ.

Πέρα από την εθνικιστική και αντικοινωνική ατζέντα αυτό το ομοίωμα προτάσσει ως οικονομική πολιτική τα δόγματα του σκληρού νεοφιλελευθερισμού. Όπως είναι ιδιωτικοποίηση των πάντων – με εκποίηση δημοσίας περιουσίας που υποκρύπτει και “δουλειές”- με συρρίκνωση του δημόσιου και εξαφάνιση του κράτους πρόνοιας.

Ποτέ άλλοτε δεν προβλήθηκε τόσο ωμά ως επιδίωξη μεγάλου κόμματος η πολιτική εξόντωσης των πολλών υπέρ των ολίγων. Με την επιβαρυντική περίπτωση -στην περίπτωση της ΝΔ- την παλινόρθωση της διαπλοκής που γέννησε την σήψη και την χειραγώγηση της πολιτικής από οικονομικούς παράγοντες και μιντιάρχες. Η εικόνα είναι καθαρή.

Αντίστοιχα καθαρό είναι και τι πρέπει να κάνει η Δημοκρατική Παράταξη -με το εύρος που καθόριζε ο Ανδρέας Παπανδρέου: από το κέντρο ως το ΚΚΕ. Να ανασυνταχθεί δημιουργώντας νέο κεντροαριστερό φορέα κατά το προηγούμενο- και όχι αναγκαστικά και το πρότυπο- της εδραίωσης του ΠΑΣΟΚ μεταξύ 1977-81. Σ’ αυτό το σχήμα κεντρικός κορμός θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και φυσικός επικεφαλής ο Αλέξης Τσίπρας.

Μετά από δισταγμούς και εσωτερικές αμφισβητήσεις… από αριστερά στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, ο Πρωθυπουργός δρομολογεί τις εξελίξεις σ’ αυτή τη κατεύθυνση, αρχίζοντας από την αναγκαία προϋπόθεση: την αποσυγκόλληση του Καμένου.

Το Μακεδονικό επέδρασε σαν καταλύτης και αποκάλυψε τις κρυφές ατζέντες όλων των παραγόντων την πολιτικής σκηνής, αναδεικνύοντας την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη Δημοκρατική Παράταξη και τη Δεξιά, στη πρόοδο και τη συντήρηση. Τώρα κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί και στις κάλπες η αναμέτρηση θα έχει συγκεκριμένα διλήμματα.

Πρωτοβουλίες του Πρωθυπουργού

Ξέρουμε με ποια μορφή και ποιες επιδιώξεις θα πάει στις εκλογές η ΝΔ του Μητσοτάκη. Όπως ξέρουμε και με ποια μορφή και ποιες επιδιώξεις πρέπει να πάει και η Νέα Κεντροαριστερά. Υπάρχει δρόμος μέχρι τη σχηματοποίηση. Όχι ότι έχουν κάτι να κάνουν γι’ αυτό. Πρωτίστως ο Πρωθυπουργός που εκπροσωπεί αυτό το εγχείρημα.

Θα βοηθούσε ιδιαίτερα αν το σηματοδοτούσε με απλές κινήσεις. Π.χ. άμεσο ανασχηματισμό για διεύρυνση της πολιτικής βάσης της κυβέρνησης, με υποστήριξη του Φρανς Τίμερμανς για την προεδρία της Κομισιόν και διάλογο των δημοκρατικών δυνάμεων για την εκπόνηση του μεταμνημονιακού προγράμματος που θα υλοποιηθεί μετεκλογικά.

Είναι καλό να τεθεί τώρα το κρίσιμο ερώτημα: Νέα Κεντροαριστερά με ποιους και με ποιο πρόγραμμα; Η σχέση ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο ερωτήματα δεν πρέπει να παραπέμπει στο αυγό του Κολόμβου: ποιο από τα δυο θα γεννήσει το άλλο.

Το ζήτημα του προγράμματος είναι σχετικά απλό καθώς οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν τις απαντήσεις: το βάρος πρέπει να πέσει στην οικονομία, και στην ανάπτυξη για να ισχυροποιηθεί η πορεία εξόδου από τη κρίση και η θεμελίωση της νέας ευημερίας.

Πρακτικά πρέπει να καταστεί φανερό ότι η Κεντροαριστερά έχει και τον ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό, αλλά και την πείρα πλέον να ενισχύσει το οικογενειακό εισόδημα και να αναβαθμίσει τη χώρα σε όλα τα επίπεδα που έπληξε η κρίση. Όπως και να αναβαθμίσει και το επίπεδο της πολιτικής μακριά από τις εξαρτήσεις κομμάτων και πολιτικών από ολιγάρχες και συμφέροντα.

Προσοχή στους αμοραλιστές

Για το πολιτικό προσωπικό όμως χρειάζεται σχεδιασμός υψηλών απαιτήσεων. Κάποιοι από όσους ήδη βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της προετοιμασίας για τη νέα Κεντροαριστερά μπορεί να προσωποποιήσουν θετικά τις απαιτήσεις της. Αλλά ανάμεσά τους έχουν παρεισφρήσει και πρόσωπα που προσπαθούν να επωφεληθούν και απλώς δυσφημούν το εγχείρημα.

Κανείς δεν θα ακολουθήσει αν πρόκειται να αναδειχθούν σε πρώτους ρόλους, γυρολόγοι, αμοραλιστές και “ δευτεράντζες” προγενέστερων καταστάσεων.

Δεν γίνεται νέα Κεντροαριστερά με παλιούς κηπουρούς του του Γ. Παπανδρέου που ξεκίνησαν μετά από αυτόν ως επικεφαλής μονοπρόσωπων κινήσεων, ανακατεύτηκαν με θαυμαστές του Μητσοτάκη και του Άδωνι, συγκρούσθηκαν με τη Γεννηματά, μετά τη στήριξαν και μετά της γύρισαν την πλάτη για προσεγγίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να βρεθούν πρώτο τραπέζι πίστα.

Στρατηγικός σύμμαχος του Αλέξη Τσίπρα στο σχεδιασμό για τη νέα Κεντροαριστερά που οφείλει να εδραιώσει, είναι το πλήθος των πολιτών που έδρασαν ανιδιοτελώς παλιότερα. Υπάρχουν σημαντικές εφεδρείες με ονοματεπώνυμα, που βρίσκονται σε αγρανάπαυση- λόγω απογοήτευσης.

Δοκιμασμένα στελέχη, με αγωνιστική κουλτούρα, εντιμότητα, πολιτική συγκρότηση, επιστημονική κατάρτιση και καθαρές προθέσεις για κινητοποίηση που θα αναχαιτίσει τη Δεξιά και τη διαπλοκή στις εκλογές και θα διαμορφώσει το πρόγραμμα για μια νέα τετραετία δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Αν μη τι άλλο, ο Αλέξης Τσίπρας τους ξέρει όλους και θα ήταν λάθος να παραμείνει στους πρόθυμους που σπεύδουν να πιάσουν στασίδι και περιορίζουν το εγχείρημα τα μέτρα τους, απωθώντας τους δημοκρατικούς πολίτες.