Του Ιωάννη Δαμίγου
Ήρθε ο καιρός πάλι, φαίνεται. Θεριά γίναμε και πολλά, πλημύρισε ο κόσμος, από ειδών θεριά παντού. Εξαπλώθηκε το είδος ξανά και φέρνει την κόλαση την αληθινή, δεν πάει να έχεις τεχνητή νοημοσύνη ανόητε, δεν πάει να έχεις εφευρέσεις ευκολίας αμόρφωτε, το θεριό τρέφεις μέσα σου κι’ έξω σου. Το τρέφεις ακάματε, με φθόνο, με μίσος, με πάθος και αίμα, από πάντα. Μόνο που τώρα τα θεριά έχουν αποκτήσει μια ιδιαίτερη ανάγκη για γυναικόπαιδα, λες και θα’ ναι αυτός ο τρόπος του τέλους μας, της μιαρής ύπαρξής μας που ξόδεψε και τα μελλούμενα προκαταβολικά.
Η Λερναία Ύδρα της αμορφωσιάς ή για να το διατυπώσω πιο σωστά, της περιορισμένης και εξειδικευμένης γνώσης, σε συνδυασμό με τον επιβαλλόμενο ξέφρενο καπιταλισμό απανταχού, οδηγούν πάλι και πάλι στις ακόμη πιο άγριες θηριωδίες τα θεριά του όχλου. Έχουν ξεπεραστεί, ως συνήθως, οι ηθικές γραμμές ανθρώπου εναντίον εχθρού και αντιπάλου άλλου ανθρώπου, φυλής εναντίον άλλης φυλής και θρησκείας εναντίον άλλης θρησκείας.
Αδελφή σκοτώνει αδελφή, γονείς κακοποιούν τα παιδιά τους, αστυνομικοί πυροβολούν και σκοτώνουν μαύρους, Ρομά, παιδιά, οι Ισραηλινοί εξαφανίζουν γυναικόπαιδα και άμαχους βομβαρδίζοντας νυχθημερόν την Παλαιστίνη, δολοφονούν νεογέννητα σε θερμοκοιτίδες.
Έφηβοι στήνουν καρτέρι και ξυλοκοπούν εφήβους, μαθήτριες λυντσάρουν συμμαθήτριες, ενήλικοι βιάζουν ανυπεράσπιστα ΑΜΕΑ σε απ’ ευθείας μετάδοση στα κοινωνικά, κατά τα άλλα, δίκτυα. Σ’ όλες τις ηπείρους, ίδιοι οι άνθρωποι, ίδια τα θεριά τους, ίδια η απογοήτευσή τους, ίδια και η δειλία τους στην όψη του θεριού του άλλου, καθώς με το δικό τους έχουν αποκτήσει μια κάποια οικειότητα.
Αυτά και άλλα πολλά και ανομολόγητα, φανερώνουν την μόνιμα φθίνουσα γεωμετρική παρακμή, με το απογοητευτικό συμπέρασμα της παντελούς έλλειψης και της παραμικρής ελπίδας διόρθωσης. Σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει την τέχνη της μαντικής κάποιος, για να προβλέψει πως έρχονται, αν δεν έφτασαν ήδη, όχι απλά δύσκολα χρόνια μα αυτά τα ανείπωτα.
Το αστείο, ομολογουμένως και το τραγικό συνάμα, είναι πως αγνοούν τα θεριά, μια και είναι οι ίδιοι που έχουν μεταλλαχθεί σε τέτοια. Το μέσα μας είναι το θεριό, ποτέ δεν θα το δούμε, ποτέ δεν θα το αντικρύσουμε, Που να τολμήσουμε να κοιτάξουμε μέσα μας, τρομάζουμε μόνο με την γνώση πως το κουβαλάμε. Δεν είμαστε θηριοδαμαστές αλίμονο, τροφοί που το θηλάζουν μόνο. “Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι”, ευτυχώς ή δυστυχώς.