Και τώρα τι; Το ΠΑΣΟΚ υπάρχει και χρειάζεται έναν αντι-Μητσοτάκη, όχι αντι-Τσίπρα

Του Γ. Λακόπουλου

Πρώτα τα καλά νέα. Μετά και την επαναληπτική ψηφοφορία δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην έχει αντιληφθεί ότι  το κόλπο με τον «ενιαίο φορέα»  απέτυχε.  Δεν υπάρχει  «δημιουργία μιας ενιαίας κεντρο-αριστερής παράταξης, που συνενώνει διάφορες τάσεις και ομάδες σε μια κοινή πορεία» που είπε ο Κ. Σημίτης, πολέμιος του κόμματος που τον  έκανε Πρωθυπουργό. Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός μέχρι να το καταλάβουν όλοι.

Υπάρχει μόνο το ΠΑΣΟΚ.  Ως  ΠΑΣΟΚ με τον τίτλο, τα σύμβολα και την ιδεολογία του. Με συρρικνωμένη, αλλά υπαρκτή κοινωνική  βάση που πήγε στις κάλπες για να αποκρούσει το εγχείρημα της διάλυσης. Γι’ αυτό  αποδοκιμάσθηκαν ταπεινωτικά οι μουστερήδες  που πιστεύαν ότι θα γίνουν αρχηγοί κόμματος με ξένα κόλλυβα.

Στο σύνολο των ψηφοφόρων οι  πολίτες που παραμένουν πιστοί στο κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου δεν είναι πολλοί και ας ρίχνουν καπνογόνα κάποια ΜΜΕ. Αλλά μίλησαν καθαρά: δεν θέλουν να  επιστρέψουν τα «κεντροδεξιά σενάρια» που  κατήγγειλε παλαιότερα ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ.

Μετά από αυτό θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν εξοργιστικό, ότι συνεχίζουν να εμφανίζονται ως παράγοντες του «φορέα» οι αποδοκιμασθέντες. Ο δήμαρχος, ο επικεφαλής του στερεμένου Ποταμιού ή ο διασπαστής του ΠΑΣΟΚ, παλαιότερα.

Ο Καμίνης θέλει να  δημιουργήσει «συνιστώσα», ο Σταύρος «θέλει μεγάλη παράταξη» και ο Παπανδρέου αυτοχρίσθηκε εγγυητής. Ο Σημίτης έκανε υποδείξεις για να πάρουν όλοι αξίωμα. Σε ποιο κόμμα ακριβώς; Αν θέλουν ας προσχωρήσουν στο ΠΑΣΟΚ.

Η αλήθεια όμως δεν αλλάζει. Αυτό το καλαμπούρι  τελείωσε. Το γιουρούσι διάλυσης του ΠΑΣΟΚ απέτυχε. Όσοι προσδοκούσαν να βάλουν στην θέση του ένα κόμμα-  ανάχωμα στον Τσίπρα προεκλογικά και δεκανίκι στον Κυριάκο μετεκλογικά, απλώς μπορούν να κλάψουν τη μοίρα τους μαζί με τις εφημερίδες που εγκατέλειψαν την αντιδεξιά ιστορία τους για να στηρίξουν την οικογένεια Μητσοτάκη- παριστάνοντας τους ενδιαφερόμενους για τη δημοκρατική παράταξη.

Οι εξελίξεις έδειξαν ότι το ΠΑΣΟΚ υπάρχει ακόμη. Είναι ζωντανό. Το δίλημμα «αυτομεταρρύθμιση, ή αυτοδιάλυση» ξεπεράσθηκε ήδη. Από την Κυριακή  βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα. Αν θα πάει μπροστά και θα θεμελιώσει το μέλλον με νέους ανθρώπους που θα επαναφέρουν στο προσκήνιο τις αρχές και την ιδεολογία του, τον ριζοσπαστισμό και  το αγωνιστικό χαρακτήρα του, σαν σοσιαλιστικό ευρωπαϊκό κόμμα. Ή αν θα κολλήσει στο παρελθόν και  θα γίνει υποχείριο στις κενοδοξίες και τον παραγοντισμό των κληρονόμων.

Οι ίδιες εξελίξεις άνοιξαν πρόωρα το θέμα της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ και ας προσπαθεί να το κρύψει η ομάδα που το διοικεί σήμερα με αυταρχισμό,  χωρίς όργανα και χωρίς λογοδοσία. Η διαδικασία θα ολοκληρωθεί το 2119 και θα απαντήσει οριστικά σ’ αυτό το δίλημμα.

Οι ψηφοφόροι έφεραν στο προσκήνιο δυο πρόσωπα που αναμετρώνται διαρκώς από εδώ και πέρα και αυτό είναι στοιχείο υγείας. Έστω και ως μικρό κόμμα σήμερα το ΠΑΣΟΚ βρήκε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του: ξανάγινε διπολικό κόμμα. Ανέκτησε ό,τι έχασε με τον Βενιζέλο που άφηνε τον Παπανδρέου να αλωνίζει.

Η Φώφη Γεννηματά επικράτησε. Οι μυημένοι ξερουν τις μεθοδεύσεις, αλλά δεν έχει σημασία. Νίκησε. Αλλά ταυτόχρονα στην προσπάθειά της να επικρατήσει έδειξε ότι δεν μπορεί να είναι το μέλλον του ΠΑΣΟΚ. Εκπροσωπεί την οικογενειοκρατία, το  παρασκήνιο, τις αναφορές σε εξωθεσμικούς παράγοντες, την αδυναμία να κατανοήσει την πολυπλοκότητα των εξελίξεων και να παρέμβει στη διαμόρφωσή  τους-στην Ελλάδα ή το διεθνή χώρο.

Πρωτίστως αδυνατεί να διακρίνει τα όρια ανάμεσα στην πολυκομματική Δημοκρατική παράταξη και τη Δεξιά. Ανάμεσα στο προοδευτικό και το συντηρητικό.  Η ίδια έχει μέλλον με το ΠΑΣΟΚ -και το κατάλαβε. Αλλά το ΠΑΣΟΚ δεν έχει μέλλον μαζί της. Η μιζέρια των μηχανισμών και των ομάδων, από όπου προήλθε, θα το αποτελειώσει.

Η Φώφη επικράτησε, αλλά δεν ενέπνευσε. Απλώς δεν είχε πρόβλημα να συναλλαγεί με τον Παπανδρέου που το διέσπασε και να απευθυνθεί και σε ό,τι χειρότερο είχε το ΠΑΣΟΚ. «Παραγονταραίοι» που λέει ο ακέραιος Στεφ. Τζουμάκας.

Τελειωμένοι συνδικαλιστές, παρακμιακοί αυτοδιοικητικοί,  διάφοροι μεσολαβητές, αναξιόπιστα πρόσωπα και  δακτυλοδεικτούμενοι που την περιβάλουν, ανακατευτήκαν με τους αγνούς οπαδούς που θέλουν απλώς το κόμμα τους. Αυτό το ΠΑΣΟΚ έχει κοντά ποδάρια Οι μεγαλοστομίες, η έπαρση, η αλαζονεία  και οι προτιμήσεις  διαπλοκής  δεν είναι πολιτική…..

Από την  άλλη ο Νίκος Ανδρουλακης  άλλαξε επίπεδο μέσα σε δυο Κυριακές και στην ουσία αυτός κρατάει στα χέρια του το μέλλον  του ΠΑΣΟΚ. Με  τις  αδυναμίες που είχε στο παρελθόν σε ό,τι αφορά τις εσωκομματικές αναφορές του, εκπροσώπησε το καινούργιο. Η υποψηφιότητα του έδειξε ότι η βάση του ΠΑΣΟΚ  θέλει να κινηθούν τα πράγματα μπροστά. Θελει να ξεφύγει από τη  μέγγενη των Οικογενειών και των κληρονόμων. Από τη κούφια πολιτική και τον ξύλινο λόγο. Από τη  βαλκάνια υστέρηση. Θέλει να ψηλαφίσει το μέλλον.

Είναι στο χέρι του να  αυτοβελτιωθεί, να δικαιώσει όσους έκαναν επένδυση στο πρόσωπό του και τελικά  να είναι ο κυρίαρχος στο συνέδριο του 2019.  Αρκεί να αποδείξει την αυτονομία του απέναντι σε παράγοντες και  συστήματα, σε μίντια και  ολιγάρχες- να  μην σπεύσει στην αυλή κανενός.  Να στηριχθεί στους πολίτες, όχι στα συστήματα. Στις ιδέες του ΠΑΣΟΚ, όχι στους  επικοινωνιολόγους. Στους αγώνες του λαού, όχι στις επιδιώξεις των τυχοδιωκτών.

Να μιλήσει με καθαρή και σημερινή γλώσσα. Να κινηθεί με αρχές και διαφάνεια. Να καταλάβει  ότι  το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αναγεννηθεί ως μέρος της δημοκρατικής παράταξης και της Κεντροαριστεράς, δίπλα στα άλλα κόμματα του χώρου- όχι εναντίον τους. Το μέτωπο είναι προς τη ΝΔ, όχι προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Ανδρουλάκης θα αποκτήσει ταυτότητα και κύρος πολιτικού, θα εδραιωθεί ως άλλος πόλος με προοπτική, αν σηκώσει τη σημαία του ΠΑΣΟΚ και εναντιωθεί στη μούχλα το παρασκήνιο. Κυρίως, αν δεν ακολουθήσει όσους τον παροτρύνουν να παίξει τον αντι-Τσίπρα. Αν δεν καταπιεί την αγοραία εκστρατεία κατά της Αριστεράς. Αν παλέψει κόντρα στην παλινόρθωση της Δεξιάς και των συστημάτων που τη συνοδεύουν. Αν τελικά γίνει αυτό που χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ: αντι-Μητσοτάκης.