Του Ανδρέα Δεληγιάννη
Ίσως θυμήθηκε το «κόνσεπτ» της δημόσιας παρουσίας του ως συγχρόνου και ανοιχτόμυαλου πολιτικού που τον έκανε αρχηγό της ΝΔ. Ίσως βρέθηκε δίπλα του κάποιος άνθρωπος της προκοπής. Ίσως είναι απλώς επικοινωνιακή διαχείριση της συγκυρίας. Ίσως απλώς έκανε την ανάγκη φιλοτιμία γιατί το κόμμα του έχει παρελθόν.
Πάντως στις πυρκαγιές ο Κυριάκος Μητσοτάκης λειτούργησε σωστά. Απέφυγε τις φανφάρες, μάζεψέ τους βουλευτές του από τα κανάλια, έβαλε φίμωτρο στον Άδωνι και τ’ αλλα τα παιδιά, ανέθεσε στον Κουμουτσάκο να αποδοκιμάσει τον Κύρτσο, υποχρέωσε την αμετροεπή Σπυράκη να μετράει τα λόγια της και το επικοινώνησε προσωπικά με τον Πρωθυπουργό.
Είτε το έκανε επειδή έτσι το έβλεπε, είτε για λόγους πολιτικού μάρκετινγκ δεν παύει να είναι μια συμπεριφορά συμβατή με την ατμόσφαιρα που διαμόρφωσε στη χώρα η τραγωδία. Και σε αντίθεση με την ασυδοσία συγκεκριμένων φιλικών του ΜΜΕ που δεν δίστασαν μπροστά στο θρήνο να κάνουν ελεεινή αντιπολίτευση με κατασκευασμένα στοιχεία, ψεύδη και μίσος.
Αλλά αυτό δεν είναι υποχρεωτικό να χρεωθεί στον πρόεδρο της ΝΔ. Μπορεί να αποδοθεί στις επιλογές μιντιαρχών που τρέμουν για τις εκκρεμότητες τους με τη Δικαιοσύνη, άξεστων στελεχών και αποσυνάγωγων – από το επαγγελματικό σωματείο- δημοσιογράφων σε διατεταγμένη υπηρεσία, ή αλιτήριων που παριστάνουν τους δημοσιογράφους.
Δεν είναι επίσης υποχρεωτικό να συνδεθεί με την ενδεχομένως σκληρή αντιπολίτευση που θα κάνει ο Μητσοτάκης με την λήξη του εθνικού πένθους. Αυτή είναι η δουλειά του. Πιστώνεται όμως ότι την κρίσιμη ώρα για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια λειτούργησε με κοινή λογική και φρόνηση. Δεν παρασύρθηκε σε αθλιότητες την ώρα που εξελίσσονταν το δράμα. Τα υπόλοιπα θα είναι φυσιολογικά.
Η ουσία είναι ότι έσπασε η άθλια πρακτική που εγκαινίασε ο Σαμαράς που ως αντιπολίτευση δεν είχε καμία επαφή με τον πρωθυπουργό και ως πρωθυπουργός δεν επικοινώνησε ούτε μια φορά με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Σ’ αυτές τις συνθήκες αναδεικνύεται ότι η πολιτισμένη πολιτική συμπεριφορά δεν είναι απλώς διαχειριστική υπόθεση. Είναι όρος για να δούμε καθαρά τις πηγές της κακοδαιμονίας της χώρας, να φτάσουμε στη ρίζα του κακού και να θεμελιώσουμε νέα πρακτική στην αντιμετώπιση προβλημάτων, όπως είναι αυτά που προβάλλουν οι θεομηνίες και οι φυσικές καταστροφές, περιορίζοντας τις συνέπειες από τη οργανική βλάβη που έτσι υποστεί ήδη η Ελλάδα επί δεκαετίες και πληρώνει τώρα.
Είναι μια πολιτική επιλογή στον αντίποδα της μίζερης και φοβικής διαπίστωση του Σημίτη «αυτή είναι η Ελλάδα». Η Ελλάδα μπορεί να είναι και αλλιώς, όπως έδειξαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, μπορεί να είναι και όπως δείχνουν τα κύματα αλληλεγγύης που εκδηλώνει η ελληνική κοινωνία και τα λαμπρά παράδειγμα αυτοθυσίας. Ελλάδα δεν είναι μόνο οι κακομοίρηδες, οι μισαλλόδοξοι και οι συνένοχοι.
Είναι ευχάριστο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειξε ότι μπορεί να λειτουργήσει και αλλιώς, έξω από τον τυφλό κομματισμό, από τις επιρροές του Άδωνι και του Βορίδη, από την κληρονομιά του μαχαλόμαγκα Σαμαρά. Ότι μπορεί να κινηθεί σαν Ευρωπαίος σύγχρονος πολιτικός. Για όποιο λόγο και αν το έκανε είναι βέβαιο ότι αν το διατηρήσει θα βγει ωφελημένος. Αλλιώς θα αποδειχθεί ότι απλώς αποκρίθηκε για τρεις μέρες υπό την μπαγκέτα των ίματζ μέηκερς που τον περιβάλλουν.