Του Ιωάννη Δαμίγου
Να δεχθώ, πως υπήρξαν πολλοί, αλίμονο, που ψήφισαν με την ελαφρότητα της συνήθειας, αυτή της συμμετοχής σε reality shows, για την εκλογή προέδρου. Καθημερινά επηρεασμένοι από το φαιδρό ποιοτικά τηλεοπτικό χώρο, εγκλωβισμένοι σε οθόνη και παραδομένοι στο παθητικό της ανοχής, αντιμετώπισαν αυτή την εκλογή, ως ενεργή συμμετοχή και αλλαγή σκηνοθεσίας, μυθοπλαστικής σειράς.
Πώς αλλιώς δηλαδή, θα ψήφιζαν έναν συμπαθή νέο, έναν επιχειρηματία, έναν άγνωστο αλλά επιτήδειο γνώστη χρήσης των social media; Ποιος λογικός νους, ευθέως, θα κατέφευγε στην πολιτική επιλογή, σε θέση προέδρου, έναν άνθρωπο που εμφάνισαν αίφνης, χωρίς την παραμικρή αίσθηση της κατάστασης, παρά σαν πρωταγωνιστή εφήμερου τηλεοπτικού ήρωα, έρπουσας αισθητικής παιχνιδιού! “Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”. Μέχρι εκεί φτάνουν, αυτά κάνουν.
Οι άλλοι όμως, συμπεριλαμβάνονται και οι παροικούντες την Κουμουνδούρου, οι απλοί {νόμιζαν) αριστεροί; Αυτοί που πρωτοστατούσαν σε θέσεις και θεωρίες, αυτοί που δεν τολμούσες ν’ αρθρώσεις την παραμικρή άποψη διαφοροποίησης, καθώς συνωμοτικά σε περιθωριοποιούσαν; Αυτοί που τώρα κόπτονται αίφνης για την ενότητα; Αυτοί που κουβαλούν το φως της αλήθειας, μετά την επιφοίτηση του κου Κασσελάκη; Αυτοί που επικαλούνται γραπτά και ποιήματα, σε μάταιη προσπάθεια να πείσουν περί του ορθού της παραλογής τους; Οι γητεμένοι ακόμα θαρρείς από, την αθωωτική εικόνα του κου Τσίπρα;
Απογοήτευση για κάποιους από αυτούς, που λανθασμένα εννοούσα έμπειρους και ψημένους στα πολιτικά, επιδεικνύοντας τέτοια και τόση επικίνδυνη επιπολαιότητα, για το μαύρο μέλλον της αριστεράς στον τόπο μας. Χωρίς αυτό να επηρεάζει τις σχέσεις φιλίας που διατηρώ με πολλούς από αυτούς. μια και ο καθένας έχει το δικαίωμα της δικής του επιλογής. Δεν κρύβω πως διασκεδάζω χαιρέκακα, στην ανάγνωση άκομψων δικαιολογιών και επίπλαστων επιχειρημάτων, που διατυπώνουν την αγωνία τους ένοχα και εκθετικά συνάμα. Καθώς, για ένα περίεργο και άγνωστο σε εμένα λόγο, αντιλαμβάνομαι πως κατανοούν το αδιέξοδο που επέλεξαν εκούσια. Επιμένουν όμως, ως αμετανόητοι εγωιστές, στην ανεξήγητη λογικά, απόφασή τους.
Επειδή στην πολιτική, όλα έχουν την στιγμή της αποκάλυψης της αλήθειας ή του ψεύδους, σύντομα θα υπάρξουν οι πρέπουσες και αδιαμφισβήτητες απαντήσεις προς όλους. Τότε και μόνο τότε, θα φανούν τα χαμηλά βλέμματα, που θα συνοδεύουν όμως δυστυχώς και τα χαμηλότερα ποτέ ποσοστά της αριστεράς. Ματαίως, θα αντιληφθούν κάποιοι πως η πολιτική δεν είναι τηλεοπτική σαβούρα παιχνιδιού! Είναι παιχνίδι υψηλά ιστάμενων επιτήδειων, που στηρίζεται όμως σε κανόνες επιβολής τεχνικής, τηλεοπτικής φιλοσοφίας.
Χάρη λοιπόν αυτής της απλής και οικονομικής συνταγής, πέρασε με σχετική επιτυχία και η διαφήμιση ενός νέου καταναλωτικού προϊόντος, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Παραπλανητικά βέβαια, γιατί εδώ ο λεκές είναι η αριστερά!