Του Γιαννάκη Λ.Ομήρου
47 χρόνια από την εκδημία του Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Και δεκαετίες ολόκληρες, δολίως και αναισχύντως επιχειρείται η αποδόμηση του, ως ηγέτη του Κυπριακού λαού.
Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο των μαύρων επετείων του πραξικοπήματος και της εισβολής. Αντί να σιωπούν και να κρύβονται από ντροπή προσπαθούν να εξισώσουν όσους με τις πράξεις τους οδήγησαν στην εθνική καταστροφή του 74 με τον Μακάριο, καλούν σε «μη αναμόχλευση παθών» του παρελθόντος και σε οριστική διαγραφή των γεγονότων εκείνης της εποχής. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια περίτεχνη προσπάθεια εξομοίωσης των ευθυνών της προδοτικής χούντας των Αθηνών, της παραφυάδας της στην Κύπρο ΕΟΚΑ Β! και όλου του εσμού των αμετανόητων εθνοσωτήρων – ολετήρων της Κύπρου, με τον λαοπρόβλητο ηγέτη του Κυπριακού λαού Αρχιεπίσκοπο και Πρόεδρο Μακάριο και τον λαό της αντίστασης.
Αυτή η επιχείρηση εξίσωσης, εξομοίωσης και ισοπέδωσης, που είναι στην πραγματικότητα διαστροφή της ιστορίας, δεν θα περάσει. Προφητικός και αμετάκλητα αληθής παραμένει ο λόγος του Μακάριου:
«Νεκροθάπται της Ενώσεως είναι οι αναλαβόντες ή ενθαρρύνοντες την τρομοκρατικήν δραστηριότητα, Αι ένοπλοι ομάδες, οι βομβισταί και οι υποκινούντες εις εκτροπήν και ανωμαλίαν. Αντί της Ενώσεως προωθούν την Διχοτόμησιν της Κύπρου, προωθούν την τουρκοποίηση της. Και εγκληματούν κατά της Κύπρου, εγκληματούν κατά του Έθνους. Εάν δεν ανανήψουν φοβερά θα είναι δι’ αυτούς η κρίσις της ιστορίας».
Όσο για τα εμφανιζόμενα εσχάτως δειλά – δειλά άρθρα και βιβλία δήθεν αποδόμησης του Μακαρίου ακόμα και αναισχύντου περιύβρισης του μία η απάντησις: «Σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν». Και «εξεστι κλαζομενίοις ασχημονείν».
Ο Μακάριος, ως πρωταγωνιστής και σημαιοφόρος μιας διαρκούς και δύσβατης πορείας για επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας εν μέσω εξωτερικών
συνωμοσιών, εσωτερικών υπονομεύσεων και απερίσκεπτων αλυτρωτισμών, ηγέτης με παγκόσμιο κύρος και διεθνή ακτινοβολία, παραμένει αλώβητος, ακέραιος και με διαρκές και ανέκκλητο θετικό πρόσημο στην συλλογική συνείδηση του Κυπριακού λαού και την αδέκαστη ιστορία.
Το «φαινόμενο» Μακάριος, σε άρρηκτη σχέση με τον απελευθερωτικό αγώνα του 55-59 , την εγκαθίδρυση της Κυπριακής ανεξαρτησίας, την ανάδειξη του ως μιας παγκόσμιας φυσιογνωμίας, των τραγικών γεγονότων του 63-64, του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής, έχει διάρκεια μεταθανάτια που παραμερίζει και εκτοπίζει τον χρόνο.
Στην πραγματικότητα ο Μακάριος ως πολιτικός και εθνικός ηγέτης υπερέβη τα όρια των Κυπριακών συνόρων. Για δεκαετίες αποτέλεσε μια δεσπόζουσα προσωπικότητα σε χώρες και λαούς της Αφρικής, της Ασίας, ασφαλώς της Μέσης Ανατολής και του Αραβικού Κόσμου, της Ινδίας ακόμα και των ΗΠΑ, της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας, μέχρι τη Λατινική Αμερική.
Η συντριπτική πλειοψηφία του Κυπριακού Ελληνισμού, άνδρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι τον εμπιστεύτηκαν και τον πίστεψαν.
Ήταν το δικό τους πρόσωπο, η δική τους φωνή, τα δικά τους οράματα, η προσδοκία και η ελπίδα.
Η δημοκρατική αναφορά, η άρρηκτη σχέση με το λαό που τον νομιμοποιεί ως ηγέτη.
Ο Μακάριος ως πρωταγωνιστής και σημαιοφόρος μιας διαρκούς και δύσβατης πορείας για επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας εν μέσω εξωτερικών συνομωσιών, εσωτερικών υπονομεύσεων και απερίσκεπτων αλυτρωτισμών, ο ηγέτης με το παγκόσμιο κύρος και τη διεθνή ακτινοβολία, έφυγε τρία χρόνια μετά το δίδυμο έγκλημα του 1974.
Ωστόσο 47 χρόνια από το θάνατο του, οι απέλπιδες προσπάθειες για την αποδόμηση του, δεν εγκαταλείπονται από τους ορκισμένους αρνητές και πολέμιους του. Με άρθρα αλλά και βιβλία που εσχάτως έχουν εμφανιστεί.
Και βέβαια κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, επιχειρούν να επαναφέρουν ως ξαναζεσταμένο φαγητό, τη θλιβερή θεωρία ότι με τη ομιλία του ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας, μετά το πραξικόπημα, προσκάλεσε δήθεν την Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο. Αποδεικνυόμενοι, ανιστόρητοι και αμνήμονες, αφού όταν εκφωνούσε την ομιλία του ο Μακάριος, η Τουρκία βρισκόταν ήδη καθ’ οδόν προς την Κύπρο. Και διαγράφοντας τα πραγματικά γεγονότα, ότι η χουντική επιχείρηση κατά του Μακαρίου, με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, έγινε με πλήρη ορατότητα της εξ Ελλάδος εκπόρευσης της. Με την χρησιμοποίηση της ΕΛΔΥΚ και των ηγητόρων της Εθνικής Φρουράς, που ήσαν άπαντες Ελλαδίτες, θλιβερά όργανα της χούντας. Ελληνόφωνοι αλλά όχι Ελληνόφρονες.
Όμως 47 χρόνια από το θάνατο του Μακαρίου, επιχειρούνται και παραμορφώσεις και στρεβλώσεις σε ότι αφορά τις αρχές, τις αξίες και τις πολιτικές στις οποίες πίστευε και τις οποίες υπηρέτησε σε όλη τη διάρκεια της μαρτυρικής του πορείας επικεφαλής του κυπριακού λαού.
Η ακριβής αποτίμηση της πολιτικής φιλοσοφίας στην οποία πίστευε ο Μακάριος και την οποία εφάρμοσε σαν πολιτικός ηγέτης ενέχει μια ιδιαίτερη αξία. Γιατί είναι αξίωμα ότι η απουσία των μεγάλων ιστορικών φυσιογνωμιών γίνεται πιο έκδηλη και αισθητή με τον πάροδο του χρόνου. Στην περίπτωση του Μακάριου αυτό το αξίωμα παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις καθώς με τους σταθερούς στόχους, την ευέλικτη στρατηγική, τον αγωνιστικό ρεαλισμό αλλά και με το παγκόσμιο κύρος και τη συντριπτική υποστήριξη του λαού, υπήρξε ηγέτης που σφράγισε ανεξίτηλα την ιστορική πορεία της Κύπρου. Αλλά και η σημερινή πραγματικότητα είναι ακόμα υπό την επήρεια και την επίδραση των χειρισμών και της πολιτικής διαχείρισης του Μακαρίου ως Προέδρου της Κύπρου.
Από νωρίς ο Μακάριος αναλύει με πολιτική διορατικότητα τις διεθνείς εξελίξεις και θέτει τα προβλήματα και την προοπτική επίλυσης τους στη βάση αρχών.
Είναι προφανές από ολόκληρη την πολιτική διαδρομή του Μακάριου ότι το διαχρονικό του μήνυμα υπήρξε η εμμονή σε στόχους και αρχές, η διεκδικητικότητα και η ευέλικτη τακτική, που ωστόσο δεν αναιρεί τις βασικές εθνικές επιδιώξεις. Καμιά προσπάθεια αλλοίωσης, στρέβλωσης και παραμόρφωσης των μηνυμάτων και της πολιτικής φιλοσοφίας και φυσιογνωμίας του δεν μπορεί να τεκμηριωθεί. Καμιά μυθολογία δεν μπορεί να συσκοτίσει αυτή την ολοφάνερη αλήθεια.
Κι όσο κι αν οι αρνητές και οι μηδενιστές απεγνωσμένα επιχειρούν τον αφορισμό και την απαξίωση του, θα αποτυγχάνουν οικτρά.
Πρώην Προέδρου της Βουλής Των αντιπροσώπων