Του Ιωάννη Δαμίγου
Προφανώς, έχουμε περάσει σε άλλο στάδιο παραλλαγής, ένα νέο μοντέλο συμπεριφοράς και ενεργειών αυτού που μέχρι πρότινος λεγόταν άνθρωπος. Δυστυχώς η εξέλιξη και ό “πολιτισμός”, δεν θα έπρεπε και δεν θα δικαιολογούσε την επανάληψη ακραίας βαρβαρότητας., αυτής που σαν τελευταία χαρακτηρίστηκε από την πρόσκαιρη κατακτητική επέλαση του φασισμού, των Ναζί, στον καιρό μας.
Κι όμως, εδώ είμαστε πάλι, σαν να μην άλλαξε τίποτα έπειτα από τέτοια καταστροφή της ανθρωπότητας και τα τόσα δεινά που ακολούθησαν.
Κάποτε οι Εβραίοι κυρίως και κάποιοι άλλες μειονότητες από κοντά, πλήρωσαν πολύ βαρύ τίμημα, εκατομμυρίων αθώων ζωών, μόνο και μόνο επειδή υπήρξαν Εβραίοι. Ο λόγος αυτός και μόνο, ήταν αρκετός για να προσπαθήσουν την εξολόθρευσή των, από φασίστες και ρατσιστές Γερμανούς. Σήμερα αλλάζοντας τους λαούς, σαν αλλόκοτη φάρσα στείρων σκηνοθετών, οι Εβραίοι έχουν τώρα τον λόγο, προχωρώντας σε μια γενοκτονία, με τους ίδιους σχεδόν όρους. Φούρνους τότε οι Ναζί, που έκαιγαν μετά ίσως από παράλυση αερίου, τους Εβραίους ομαδικά, πυρπόληση σκηνών σήμερα Παλαιστινίων αποτεφρώνοντάς τους οι Εβραίοι! Με τα παιδιά, αλίμονο και άμαχο πεινασμένο και διψασμένο πληθυσμό να αποτελούν τα περισσότερα, αθώα και εδώ, θύματα.
Με τόσα μέσα, τόσες εικόνες και τέτοια μετάδοση άγρια δολοφονημένων παιδιών, η δυνατότητα του να μην έχεις φωνή αντίστασης και δράσης, παρά μόνο ενημέρωση των φριχτών συμβάντων, κάτι μαρτυρά, κάτι άλλο φανερώνει. Άρνηση, αδιαφορία, παθητικότητα και τέλος αποδοχή ως μοιραίου και αναπόφευκτου συμβάντος. Έχει επιτευχθεί η μετάλλαξη του ανθρώπου σε κάτι άλλο, άγνωστο ακόμη, που δεν γνωρίζουμε ως κοινοί θνητοί, το που και πως θα καταλήξει αν, Αμνήμονες, ασυναίσθητοι στην πλειοψηφία των, με πρόσκαιρη περιορισμένη λύπη, πλήρη αδράνεια και παραίτηση, είναι τα πρώτα χαρακτηριστικά αλλοίωσης και μετάλλαξης του νέου ανθρωποειδούς πιθανό. Δεν ενοχλείται, συνηθίζει και πια δεν εκπλήσσεται ούτε από τις εικόνες νεκρών παιδιών, μωρών.. Δεν ενδιαφέρεται καν για απόδοση δικαίου, αποδέχεται την ελεημοσύνη και ερωτάται από τον πρωθυπουργό του, τον ψηφισμένο για μιζέρια, αν τον συνδράμει στην ανάγκη του η …Εκκλησία!
Όχι, για ότι συμβαίνει, για ότι τον αφορά άμεσα, δεν νοιώθει την ανάγκη συμμετοχής ούτε καν αντίδρασης. Απουσιάζει παντελώς η ανάληψη ευθύνης, ακόμα και σκέψης, του προβληματισμού. Ήδη είμαστε μάρτυρες αυτής της αλλοτρίωσης, της εμφάνισης μιας άλλης υποκατηγορίας ανθρώπου, με τάση στην ανεκτικότητα, στην αναμονή και στην καρτερικότητα του από μηχανής θεού για λύση.
Συνεπώς, ίσως φτάσουμε στα ανείπωτα, στα πρωτόγνωρα, και ό,τι θεωρούσαμε λογικό, τώρα από το παράλογο ηττάται πανηγυρικά.
Η ίδια η πολιτική εικόνα, είναι αυτή που καταδεικνύει τα συμπτώματα όλων αυτών που θα αντικρύσουμε στο άμεσο μέλλον. Το σύστημα επιβάλει το νέο και συμφέρον μοντέλο του, προστασίας αυτών που κατέχει, με νέους αναλώσιμους μεταλλαγμένους υπανθρώπους.