Του Δημήτρη Πεπελάση
Η αξιωματική αντιπολίτευση διατυμπανίζει τώρα ότι έχει σχέδιο για την Οικονομία. Διεκδικεί αξιοπιστία με προτάσεις που πιθανότατα όταν κληθεί να εφαρμόσει, οι συνθήκες θα δικαιολογούν αναθεωρήσεις.
Ας αναμένουμε κλιμάκωση των «προγραμματικών» αναφορών. Εκτιμώ, δυστυχώς, πως θα είναι αποσπασματικές και μόνον αποσπασματικές. Πάντα το επιμέρους και ποτέ το άβολο “όλον”. Το επιμέρους που εντυπωσιάζει και ευχαριστεί αλλά κρύβει τον λογαριασμό. Το “όλον” σχέδιο είναι άβολο ακριβώς επειδή αποκαλύπτει ποιος θα πληρώσει τη γενναιοδωρία των εξαγγελιών. Αναπόφευκτα καταγράφει την προέλευση των πόρων που θα τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη και τις καλές υπηρεσίες του κράτους και δύσκολα συγκαλύπτει χρηματοδοτικά κενά. Κάπως έτσι, με τη μισή εικόνα θριαμβολογεί και η κυβέρνηση για το πλεόνασμα. Δε μετρά πεινασμένους, αιματηρές θυσίες και δεν εξηγεί ότι δεν επαρκεί το «λίπος» για την επανάληψη του εγχειρήματος.
Ασφαλώς, υπάρχουν τρόποι εξοικονόμησης πόρων, όπως για παράδειγμα από την απλοποίηση της γραφειοκρατίας, ή την αύξηση των φορολογικών εσόδων μειώνοντας κατά τι τους συντελεστές και κατά πολύ περισσότερο το κίνητρο για φοροδιαφυγή. Το ίδιο υπάρχουν τρόποι να ενεργοποιηθούν θετικοί πολλαπλασιαστές της οικονομίας. Αυτά δεν είναι αμελητέα. Είναι όμως εκτός της νοοτροπίας τους.
Θα συνεχίσουν να προβάλλουν τη μια πλευρά του Ισοζυγίου. Εκείνη που ευνοεί το κατά περίπτωση ακροατήριο. Υποσχέσεις, διευκολύνσεις, κίνητρα, πρωτοτυπίες που θα ικανοποιούν. Και θάναι επαρκώς αόριστα ώστε ο κάθε αισιόδοξος να συμπεριλαμβάνει τον εαυτό του στους αυριανούς ευνοημένους. Αυτή είναι η τακτική. Να ευχαριστούμε τους μεν χωρίς να δυσαρεστούμε τους δε.
Οι διεκδικητές της εξουσίας, θα ομιλούν ως να καθορίζουν οι ίδιοι τις εξελίξεις ενώ καθορίζονται από αυτές. Αλήθεια, πόσες φορές οι κυβερνητικοί αυτάρεσκα δήλωσαν ότι θα αναγκάσουν τους θεσμούς να ενδώσουν; Πόσες φορές η αξιωματική αντιπολίτευση ισχυρίστηκε το ίδιο;
Στο μεταξύ, εδώ που φτάσαμε, δεν επιλέγουμε το επιθυμητό αλλά την αποφυγή της καταστροφής. Και απογοητευόμαστε, ξανά και ξανά. Όμως, αντιστεκόμαστε ακόμη στις πικρές αλήθειες. Τις στέλνουμε στο περιθώριο της πολιτικής.
Θα γίνω αισιόδοξος:
- Όταν ακούσω εξαγγελίες που, έστω κάποιους λίγους, θα δυσαρεστούν,
- Όταν, εκτός των ειδικών ακροατηρίων των “εμπαθών ευπίστων”, απαντήσουν στα σκληρά, και προ παντός στα εφ όλης της Οικονομίας ερωτήματα. Για την ώρα, όπως λέει ο PaulMason, ερωτώνται για την Οικονομία και απαντούν για τον Καιρό,
- Όταν ο “κόμβος αναδιανομής της εκλογικής πελατείας”, δηλαδή οι συνδικαλιστές, βγουν από το μαγειρείο των οικονομικών μέτρων,
- Όταν πια δεν θα διεκδικούμε το ευλογοφανές αλλά το αληθινό και δεν θα μας αποπροσανατολίζει το γελοίο των τεχνητών αντιπαραθέσεων. Πως δηλαδή να εκλάβουμε την αντιπαλότητα μεταξύ πασόκων του ΣΥΡΙΖΑ και πασόκων του ΠΑΣΟΚ; Εξοργιστική, χαμηλής αισθητικής. Αντιπαλότητα από αυτές που οξύνουν την περιέργεια πολλών την ώρα που η πραγματική φωτιά καίει αλλού,
- Όταν στον κοινοβουλευτικό έλεγχο δεν ανταλλάσσονται ύβρεις αλλά επιχειρήματα.
Αριστεροδεξιοί εξουσιολάγνοι κρατιστές και στυγνοί φιλελεύθεροι, με τα διπλά τους βιβλία, κρύβουν το κόστος όπως οι φοροφυγάδες το κέρδος.