Του Γ. Λακόπουλου
Ο Παπαχρήστος και ο Πρετεντέρης των ‘Νέων’ είναι για την κυβέρνηση προσωπα ειδικού χειρισμού, οπώς ειναι ας πούμε ο Ψυχάρης; Ισως κάτι περισσότερο, καθόσον ο Ψυχάρης ένα άρθρο κάθε Κυριακή γράφει, οι άλλοι γράφουν κάθε μέρα;
Μάλλον. Προκύπτει από το ότι επιλήφθηκε της δημοσιογραφικής δραστηριότητας τους ο ίδιος ο υπουργός Επικρατείας. Με το εξώδικο που τους έστειλε τους υπαγορεύει πως ακριβώς θα δηλώσουν μετάνοια για τα γραπτά τους που τον αφορούν. Και πως εφεξής θα γράφουν ότι τον αφορά.
Δεν ζητά απλώς να δηλώσουν ότι έκαναν λάθος οι ίδιοι σε κάτι που τον αφορά, αλλά γενικώς ότι αυτό που τον αφορά είναι λάθος. Δηλαδή ακόμη και αν στο λάθος -για τον υπουργό- τους οδήγησε η άγνοια όταν έγραφαν, στην αποκατάστασή του πρέπει να μετατραπεί σε γνώση υπέρ του.
Σαν να ζητάς από κάποιον όχι απλώς να πει ότι κακώς έγραψε ότι είσαι κακός, αλλά να δηλώσει ότι είσαι καλός. Έχει διαφορά.
Στο εξώδικο του υπουργού η επανόρθωση δεν ειναι αξίωση. Υποδεικνύεται! Οχι μονο για όσα έγραψαν, αλλά΄και για το μέλλον. Π.χ. οι προαναφερόμενοι πρέπει να γράψουν’: ‘Η στήλη δεσμεύεται, στο εξής, να επιτελεί προσεκτικότερα το καθήκον της για τη δημοσίευση της αλήθειας και να προβαίνει σε ενδελεχή διασταύρωση των στοιχείων και των πηγών της πριν δημοσιεύσει τόσο βαριές και συκοφαντικές κατηγορίες κατά του Υπουργού Επικρατείας, κ. Νίκου Παππά.’.
Μπερδεμένα πράγματα. Ακόμη και αν κάποιος δημοσιογράφος δεν ‘επιτελεί προσεκτικά ‘το καθήκον του’ είναι δουλειά των υπουργών να το υποδεικνύει; Κάθε στήλη αυτονόητα δεσμεύεται να γράφει την αλήθεια και να διασταυρώνει τις πληροφορίες της- γιατί άλλο θα μπορούσε να δεσμεύεται;. Αν πρόκειται για βαριές και συκοφαντικές κατηγορίες, γιατί να τις δημοσιεύσουν; Αν πάλι είναι ‘κατηγορίες’ που κάποιος τρίτος έχει κοινοποιήσει, γιατί να μην τις δημοσιεύσουν, σημειώνοντας περί τίνος πρόκειται; Η δημοσιογραφία ασκείται με πληροφορίες, όχι με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις.
Εν κατακλείδι υπουργός ζητά από δημοσιογράφους όχι μόνο να δηλώσουν ότι οι ίδιοι έκαναν λάθος στα συγκεκριμένα δημοσιεύματα τους, αλλά και ότι ‘ από πουθενά δεν προκύπτει’, κάτι σε βάρος του. Δηλαδή να κινηθούν ως εκπρόσωποι του συνόλου της δημοσιογραφίας και κάτοχοι της αλήθειας, την οποία εκ των υστέρων καταθέτουν.
Ο Νίκος Παππάς είναι πανέξυπνος άνθρωπος. Είναι και πανίσχυρος πολιτικός. Δεν έχει μόνο τον τίτλο του υπουργού Επικρατείας. Είναι Επικρατείας. Ίσως η γνώμη του είναι πιο ισχυρή και από αυτή του Πρωθυπουργού, αν λάβουμε υπόψη τη μαρτυρία του Πιερ Μοσχοβισί: κάποια στιγμή στις διαβουλεύσεις με τους κοινοτικούς που κατέληξαν στο Μνημόνιο πέρυσι, ο Τσίπρας αποδέχτηκε μια ρύθμιση, αλλά παρενέβη ο Παππάς και του είπε μπροστά στους άλλους ότι ‘δεν μπορεί να το κάνει’. Και δεν το έκανε.
Από κανενός την προσοχή δεν διαφεύγει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν πάει πουθενά, χωρίς να είναι δίπλα του ο Νίκος Παππάς. Διόσκουροι. Ακόμη και στο Ευρωκοινοβούλιο είδαμε το φαινόμενο να εμφανίζεται ο Πρωθυπουργός και δίπλα του να βρίσκεται ο υπουργός του.
Αυτή την εικόνα στο παρελθόν την είχαμε δει μόνο από τον Γ. Παπανδρέου .Αλλά στην περίπτωσή του είχε την εξήγηση της: χρειαζόταν ‘σκονάκι’. Και οι συνοδοί του κατά περιόδους άλλαζαν.
Ο σημερινός ο υπουργός Επικρατείας είναι μόνιμος . Στενός φίλος του Πρωθυπουργού από παλιά. Η ισχύς που του αποδίδεται πίσω από τις κλειστές πόρτες του Μαξίμου, ξεπερνάει και τις αρμοδιότητες που έχει :για τα μίντια, τις επενδύσεις και την εποπτεία των υπουργών -και λοιπών κυβερνητικών παραγόντων- καθώς πολλοί,όπως λέγεται, του οφείλουν τη θέση τους.
Ένας τόσο ισχυρός άνθρωπος μοιραίο είναι να συγκεντρώνει τα πυρά των ΜΜΕ, ενίοτε και άδικα. Δυσάρεστο αλλά έτσι γίνεται στα ελευθέρα πολιτεύματα. Γιατί ενοχλείται ειδικά από όσα του γράφουν ο Παπαχρήστος και ο Πρετεντέρης;
Είναι ανακριβή; Μα ένα μέρος της ιστορίας των σχέσεων δημοσιογράφων και πολιτικών είναι οι ανακρίβειες. Εκατέρωθεν. Λίγα ψέματα λένε οι πολιτικοί στους δημοσιογράφους; Δεν έχει παρά να διαψεύσει τις ανακρίβειες. Έτσι κάνουν οι πολιτικοί. Μια, δυο, τρεις θα εκτεθούν όσοι τα γράφουν και δεν θα τους πιστεύει κανείς. Μπορεί να φανταστεί κανείς όλους τους πολιτικούς να στέλνουν εξώδικα σε όλα τα ΜΜΕ ;
Πρόκειται για κάτι ποινικά συκοφαντικό, που αφορά την τιμή και την υπόληψη του ; Δεν έχει παρά να πάει στη Δικαιοσύνη, ενώπιον της οποίας θα κριθεί η υπόθεση. Να πάει, όχι να απειλεί ότι θα πάει. Γιατί δεν καταθέτει μήνυση, όπως δικαιούται, και στέλνει εξώδικα με υποδείξεις;
Πρόκειται για δημοσιεύματα απλώς ενοχλητικά; Γι’ αυτό δεν υπάρχει φάρμακο. Αν δεν τα αντέχεις, φεύγεις από την πολιτική. ‘Γερό στομάχι έχεις’ ρωτούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου όποιον του έλεγε ότι θέλει να ασχοληθεί με το σπορ.
Οι πολιτικοί καθαρίζουν τη θέση τους με πολιτικές δηλώσεις ,όχι με εξώδικα. Ο λόγος τους για το λόγο των άλλων- είτε είναι πολιτικοί αντίπαλοι, είτε δημοσιογράφοι.
Ένα δημοσιογραφικό κείμενο περιέχει δυο στοιχεία: Το πρώτο είναι τα πραγματικά περιστατικά. Αν είναι ψευδή ή ανύπαρκτα το λες και ο άλλος θα επανορθώσει. Για το περιστατικό, όχι για το πρόσωπο σου.
Το δεύτερο είναι οι κρίσεις. Αυτές είναι δικαίωμα του δημοσιογράφου, εφόσον δεν είναι υβριστικές, κατά τον ποινικό νόμο. Αρέσει δεν αρέσει, δουλειά των ΜΜΕ είναι να αξιολογούν. Ακόμη και των κακών ΜΜΕ. Και αυτό με τη σειρά του τα θέτει υπό αξιολόγηση ενώπιον των αναγνωστών ή ακροατών.
Όλα αυτά είναι άτυποι κανόνες που ισχύουν σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο- αλλά ασφαλώς δεν ισχύουν αλλού. Όχι μόνο μεταξύ δημοσιογράφων και πολιτικών, αλλά και μεταξύ πολιτικών και πολιτικών.
Θα ήταν καλό οι πολιτικοί των άλλων κομμάτων τους οποίους ο Συριζαίοι αποκαλούσαν ‘πουλημένους’,’ γερμανοτσολιάδες’ , ‘προδότες’ κι ότι άλλο, να πλακώσουν τις αγωγές; Θα ενέκρινε να αρχισουν οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ τα εξώδικα στον Λάκη Λαζόπουλο για όσα τους σέρνει;
Ο Νίκος Παππάς γνωρίζει, ότι όπως έλεγε ο Τζον Μέιτζορ όποιος ενοχλείται από τα ΜΜΕ δεν κάνει για την πολιτική, γιατί είναι σαν τους ναυτικούς που τους ενοχλεί η τρικυμία της θάλασσας. Προφανώς η ευρωπαϊκή κουλτούρα του τού επιτρέπει να τα κατανοεί αυτά. Όπως κατανοεί ότι τα όρια της ελευθεροτυπίας ,τουλάχιστον σε ότι αφορά την πολιτική δραστηριότητα, δεν ορίζονται με δικαστικές αποφάσεις
Γιατί παραβιάζει τα αυτονόητα με ένα εξώδικο που κανένας δημοσιογράφος και κανένα ΜΜΕ στον δυτικό κόσμο δεν θα αποδεχόταν;
Υπάρχουν μόνο δυο λογικές εξηγησεις. Η μια ειναι για να υποδηλώσει ότι ο ίδιος βάλλεται αντ΄αυτού. Και ότι αν ακυρωθεί θα μείνει ανυπεράσπιστος ο Πρωθυπουργος. Ότι κάνει κάτι που δεν μπορεί να κάνει, ας πούμε, ο Φλαμπουράρης ή οποιοσδήποτε άλλος από τους σωματοφύλακες του μεγάρου Μαξίμου. Δεν είναι η αγωγή ενός υπουργού Επικρατείας, αλλά η κίνηση ενός Ντ’ Αρτανιάν.
Η δεύτερη λογική εξηγηση ειναι οτι ο υπουργός Επικρατείας δεν θέλει να προστατεύει τον εαυτό του, αλλά κάποιον άλλον: τον Αλέξη Τσίπρα.: . Καταθέτει ένα εξωδικο ως …υπόδειγμα υπουργικής λειτουργίας έναντι του Τύπου ως ασπίδα προστασίας του Πρωθυπουργού στην αναμέτρηση του με τον ΔΟΛ.
Παραβλέπει ότι όσα γράφει ένας δημοσιογράφος δεν υπαγορεύονται απαραιτήτως από τον εκδότη του. Στις εφημερίδες υπάρχουν και κείμενα εκτός ‘γραμμής’. Τα σοβαρά ΜΜΕ δεν είναι κόμματα. Όπως παραβλέπει και ότι στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν προληπτικά μέτρα στην ενημέρωση- δεν τα ζητούν οι πολιτικοί τουλάχιστον.
Αλλά για την πρωτοβουλία αυτή καθ’ εαυτή δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς. Οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται.