Του Γ. Λακόπουλου
Γροθιά στο στομάχι. Κάπως έτσι ένιωσαν πολλοί τον ένθερμο δημόσιο εναγκαλισμό του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο στο κέντρο της Αθήνας. Μόνο ταγκό δεν χόρεψαν οι δυο τους για να πανηγυρίσουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα με το οποίο ο ένας θριάμβευσε και ο άλλος μόλις που διασώθηκε.
Πέρα από την ενόχληση που προκαλούσε η αισθητική της εικόνας, όσοι έχουν τοποθετήσει τον εαυτό τους στην ευρύτερη δημοκρατική παράταξη, από το Κέντρο ως την κομμουνιστική Αριστερά, βασανίζονται από ένα ερώτημα : Γιατί;
Τι είναι αυτό που κάνει έναν ηγέτη της Αριστεράς να είναι τόσο διαχυτικός με κάποιον από τον εντελώς αντίθετο χώρο; Τι συνδέει τον αρχηγό ενός κόμματος της δημοκρατικής παράταξης σαν τον ΣΥΡΙΖΑ με τον αρχηγό των ΑΝΕΛ που στη συνείδηση της κοινής γνώμης έχει εγγραφεί ως ακροδεξιός σχηματισμός;
Όχι μόνο στην Ελλάδα: για παράξενο ακροδεξιό κόμμα έκανε λόγο ο Μάρτιν Σουλτς, αδυνατώντας να κατανοήσει πως γίνεται να έχει ο Τσίπρας δύο άλλους συμβατούς εταίρους και να προτιμάει την παράταιρη παρέα του Καμμένου. Και φυσικά η παρατήρηση Σουλτς δεν συνιστά … παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, όπως έσπευσαν να αντιδράσουν οι Καμμένοι- τόσο ευρωπαϊστές!
Απλώς δείχνει ότι Τσίπρας με τον Καμμένο δίπλα του εκτίθεται και διεθνώς. Πόσοι άλλωστε από το Ευρωκοινοβούλιο δεν του έχουν ζητήσει να ξεκόψει. Στο πλαίσιο των δημοκρατικών αρχών της Ευρώπης, οι Καμμένοι είναι μύγες μέσα στο γάλα.
Σε μια παλιότερη συνέντευξή του στο γερμανικό ‘Στερν’ ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ αναγνώριζε στον εταίρο του την ‘αντιμνημονιακή συνέπεια’. Να το πάρει το ποτάμι. Σήμερα τι του αναγνωρίζει; Την εντιμότητα στη συνεργασία, όπως έλεγε προεκλογικά;
Μόνο αυτό έχει υπόψη του για τον Καμμένο και το κόμμα του; Δεν ξέρει τίποτε για την προϊστορία και την ιδεολογία του; Για τις εθνικιστικές και μισαλλόδοξες θέσεις του; Για τις δικαστικές του περιπέτειες; Δεν έτυχε να πέσουν στα χέρια του τα βιβλία του; Δεν ένιωσε τίποτε όταν υποχρεώθηκε να υπογράψει την υπουργοποιήση του Χαϊκάλη;
Αν ο Καμμένος ήταν η έσχατη επιλογή το Τσίπρα για τον σχηματισμό κυβέρνησης θα μπορούσε κάποιος να δεχτεί ότι προκειμένου να πάμε πάλι σε εκλογές, ας είναι κι ο Καμμένος. Αλλά και τον Ιανουάριο και τώρα δεν κατέληξε στη συμμαχία με τους ΑΝΕΛ. Άρχισε από εκεί. Τον Ιανουάριο το είχε προσυμφωνήσει στα μουλωχτά και τώρα το προανήγγειλε στα φωναχτά.
Και πάλι κάποιος καλοπροαίρετος θα μπορούσε να του βρει δικαιολογίες. Αλλά οι δημόσιοι εναγκαλισμοί που κολλάνε; Πώς νοείται να κάνει ο Καμμένος δηλώσεις και χειρισμούς εκ μέρους του Τσίπρα; Τον Ιανουάριο ανακοίνωσε την κυβέρνηση, τώρα κάνει κρούσεις στη Γεννηματά για συνεργασία.
Δεν ενοχλείται ο Τσίπρας του 36% όταν ένας αρχηγός περιφερειακού κόμματός εμφανίζεται ως ισότιμος εταίρος του ή μάλλον και κάτι παραπάνω ,αν λάβουμε υπόψη τους συμβολισμούς με τα τρενάκια και τα σπασμένα αριστερά χέρια;
Αυτό το ‘εγώ και ο Αλέξης’ είναι μαχαιριά στο συναίσθημα, στο βίωμα, στην Ιστορία, στην πολιτική ευαισθησία των ανθρώπων της δημοκρατικής παράταξης. Οι δημόσιοι εναγκαλισμοί ισοπεδώνουν την πεποίθηση ότι ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά υπάρχει κάτι περισσότερο από τις πολιτικές διαφορές: το ύφος και το ήθος.
Το στυλ Καμμένου είναι συμβατό με την πολιτική, το λόγο, την αισθητική, τον πολιτισμό, την ανάγνωση της Ιστορίας από την Αριστερά; Παρ’ όλα αυτά ο Τσίπρας προσφέρει την κάλυψή του σ’ αυτό το στυλ. Ο Καμμένος τον ψιλογελοιοποιούσε με το προεκλογικό σποτάκι του, αλλά δήλωσε πως δεν ενοχλείται. Ο Καμμένος επιχρωματίζει τη συνεργασία του με τις δικές του δοξασίες και δεν αντιδρά.
Απάντηση στα ερώτημα αυτού του συγχρωτισμού δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως μια παροιμία που λέει ότι όποιος κάνει παρέα με αλλήθωρους στο τέλος αλληθωρίζει. Και υπάρχει και η Ραχήλ Μακρή. Ο Τσίπρας της έστρωσε κόκκινο χαλί για να περάσει από τους ΑΝΕΛ στο ΣΥΡΙΖΑ – αν μπορούσε ποτέ να το φανταστεί κανείς- και στο τέλος τον δάγκωσε. Να έχει το νου με τον πρώην μέντορά της. Και να θυμάται που και που το ανέκδοτο με τον σκορπιό.
