Ξεχνάει η Δεξιά τι σημαίνει Δεξιά; Ποιοι και γιατί θέλουν να αλλοιώσουν τις διαχωριστές γραμμές στην πολιτική

 

Του Γ. Λακόπουλου

Το έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, υιοθετώντας μια φράση του Σπύρου Λιναρδάτου στο   Βήμα- τότε που δεν υποστήριζε την οικογένεια Μητσοτάκη. “ Η Δεξιά  δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά”.  Αποδείχθηκε πολλές φορές έκτοτε.

Το τελευταίο διάστημα ωστόσο βρίσκεται σε εξέλιξή μια επιχείρηση που προσπαθεί να πείσει ότι η Δεξιά… δεν είναι Δεξιά!;  Τι είναι; Είναι …αντι-λαϊκισμός!

Θα ήταν, εκτός από ανιστόρητο, και αστείο, αν αυτή η προσπάθεια δεν περιείχε και τον κίνδυνο  ξεχνώντας τι είναι η Δεξιά να ξεχάσουμε και τι είναι η Ακροδεξιά. Άλλωστε σε ένα ποσοστό της η εγχώρια ακροδεξιά, βρίσκεται … εντός της ΝΔ.

Αυτή η επιχείρηση ξεκίνησε επί Σαμαρά και ολοκληρώνεται με τον Μητσοτάκη -που αναβάθμισε τον Άδωνι  Γεωργιάδη σε αντιπρόεδρό του. Έτσι ακύρωσε τα χαρακτηριστικά του κεντροδεξιού κόμματος που διαμόρφωσε ο Κ. Καραμανλής, αρνούμενος να συμπράξει με τα “άκρα”- όπως  “έδειχνε” τότε τον Καρατζαφέρη, υπό τον οποίο δρούσαν ο Γεωργιάδης και ο Βορίδης -οι οποίοι μετέχοντας στην τότε Ακροδεξιά χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του Καραμανλή.

Για τη ακρίβεια οι  διαβόητοι, “νταβατζήδες” όταν διαπίστωσαν ότι επιχειρεί να εξυγιάνει το πολιτικό σύστημα- ώστε οι κυβερνήσεις να λειτουργούν με βάση το πρόγραμμά τους και όχι επεμβάσεις οικονομικών παραγόντων και τα κόμματα να λειτουργούν με βάση την ιδεολογία τους και όχι τις  έξωθεν υποδείξεις  και τους “ιδιωτικούς στρατούς” στο εσωτερικό τους-,  του κήρυξαν τον πόλεμο. Κυρίως με αθέμιτα μέσα.

Ο Καραμανλής έχασε την καθοριστική μάχη για το “βασικό μέτοχο”. Αλλά ήταν ακόμη ισχυρός. Για να τον αποδυναμώσουν εν όψει των εκλογών του  2007  επιστράτευσαν την Ακροδεξιά. Ο Καρατζαφέρης ίδρυσε κόμμα στο μαλακό υπογάστριο της ΝΔ και τα κανάλια τον είχαν πρώτο τραπέζι  πίστα. Χωρίς καμιά αναφορά ποιος ήταν και γιατί είχε εκδιωχθεί από τη  ΝΔ  – στην οποία τον ανέδειξε ο πατέρας Μητσοτάκης.

Ο σκοπός επιτεύχθηκε και ο Καραμανλής βγήκε αποδυναμωμένος. Ο Καρατζαφέρης συνέχισε στον διατεταγμένο ρόλο του, φυσικά με τον Γεωργιάδη κα τον Βορίδη δίπλα του και πάντα κατά του Καραμανλή. Μέχρι που ήλθε ο Σαμαράς και τους έβαλε  στη ΝΔ με πρόθεση να πάρει και τον Καρατζαφέρη.

Έκτοτε έγιναν πολλές τούμπες και άλλαξαν πολλοί τις προβιές τους, για να φτάσουμε τελικά στην υιοθέτηση από την επίσημη ΝΔ του ότι δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή Δεξιάς – Αριστεράς.

Δεν υπάρχει Δεξιά, αλλά κατά την ίδια θεωρία  … υπάρχει Αριστερά που εκπροσωπεί τον …. Λαϊκισμό.  Το εύρημα έχει ευρωπαϊκή προέλευση αλλά στην περίπτωση της  Ελλάδας απέκτησε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά από τη στιγμή που αναδείχθηκε στη ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ο συντηρητισμός του κόμματός του και η ενσωμάτωση ακραίων προσώπων, συμπεριφορών και ρητορικής, βαφτίζεται “μάχη κατά του .. λαϊκισμού” , για να κρύψει ότι είναι μάχη κατά της Αριστεράς και της Δημοκρατικής παράταξης γενικότερα. Δηλαδή η θεωρία ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές αποδεικνύει στην πρακτική εφαρμογή της ότι …υπάρχουν.

Το παράδοξο είναι ότι σ’ αυτό το εγχείρημά αποπροσανατολισμού και αλλοίωσης των ιδεολογικών στοιχείων του πολιτικού φάσματος μετέχει και το ΠΑΣΟΚ- ένα αντιδεξιό κόμμα από τη φύση του. Πρώτα δειλά με τον Γ. Παπανδρέου, μετά απροκάλυπτα με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και τώρα κουτοπόνηρα με την Φώφη Γεννηματά και  τον … διμέτωπο της.

Και οι τρεις παραχαράσσουν την ιστορική υπόσταση της Δημοκρατικής παράταξης και τοποθετούν το ΠΑΣΟΚ σε θέση στρατηγικού εταίρου της Δεξιάς! Ενώ η ΝΔ κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του για “λαϊκισμό”, η σημερινή πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συναγελάζεται με το “μέτωπο κατά του λαϊκισμού”.

Αν ανατρέξουμε στον Ανδρέα Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ αναδείχθηκε ως βασικός κόσμος της Δημοκρατικής Παράταξης στην οποία ιστορικά ανήκουν επίσης το ΚΚΕ , οι δυνάμεις το Κέντρου και όσα σχήματα μετεξελίχθηκαν στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ.  “ΠΑΣΟΚ και  άλλες δημοκρατικές δυνάμεις”  κατά τη διατύπωση στις δημοτικές εκλογές του 1982 που χλευάσθηκε από κάποιους..

Τα κόμματα αυτού του χώρου είχαν πολλές διαφορές και τις έλυναν μεταξύ τους, αλλά είχαν κοινό μέτωπο κατά τη Δεξιάς. Αυτό είναι θεμελιώδες στοιχείο της ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ.  Κανείς δεν μπορεί να το διαγράφει και να μιλάει πάλι για ΠΑΣΟΚ. Ίσως γι’ αυτό η Γεννηματά και άλλοι θέλουν να το καταργήσουν.

Το κόμμα που θέλουν να βάλουν στη θέση τους -αν τα καταφέρουν- δεν θα έχει αντιδεξιά χαρακτηριστικά, δεν θα είναι συνέχεια των αγώνων της Δημοκρατικής Παράταξης και δεν θα υιοθετεί τα σύμβολα και την ιδεολογία της.

Όλα αυτά τα ανιστόρητα και εν πολλοίς απολιτικά, αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσουν. Η διαχωριστική γραμμή βρίσκεται πάντα εκεί που την έχει τοποθετήσει η ιστορία, η πολιτική δράση, οι αγώνες των λαών, οι συμπεριφορές κομμάτων και πολιτικών και οι ιδεολογικές αρχές που αναμετρώνται για προς την αντίληψη για την κοινωνία.

Σήμερα υπάρχει στην Ελλάδα με τη ΝΔ κα τον ΣΥΡΖΑ, στην Αμερική με τους Δημοκρατικούς και τους  Ρεπουμπλικάνους,  στη  Βρετανία με  τους Εργατικούς και τους Τόρις, στη Γερμανία με τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Χριστιανοδημοκράτες. Σε κάθε χώρα αυτή η διαχωριστική γραμμή έχει τις ιδιαιτερότητες της, αλλά υπάρχει.

Αυτά δεν καταλύονται με σοφίσματα που επιδιώκουν να κρύψουν τα χαρακτηριστικά και τις επιδιώξεις της ελληνικής Δεξιάς. Η φράση του Παπανδρέου “η Δεξιά  δεν ξεχνά  σημαίνει Δεξιά” συμπληρώνεται με τη διαπίστωση ότι ούτε η κοινωνία το ξεχνά.

Όποιος θέλει να το διαπιστώσει δεν έχει παρά να ξύσει την επικοινωνιακή φλούδα της ΝΔ. Αν αντέχει και στο ξενύχτι μπορεί να το παρακολουθήσει και σε περιθωριακά κανάλια -με επίσημο κομματικό ένδυμα.