Του Τάκη Ψαρίδη
Αλήθεια, μερικοί φίλοι που σπεύδουν να αναρτήσουν και να σχολιάσουν με περισσό μίσος και μοχθηρία μια fake είδηση, ενώ γνωρίζουν ότι το πιθανότερο είναι να διαψευστούν και να είναι και αυτή fake όπως και οι προηγούμενες που ανάρτησαν, γιατί το κάνουν;
Ένα πρόσφατο παράδειγμα. Λέει ο Τσίπρας. «Κόρη σου είναι αυτή»; Και αμέσως η fake αναπαραγωγή του. «Δικός μας είναι αυτός»;; Λέει ο Τσίπρας. Τα λεφτά των Κυπρίων είναι καλύτερα να γίνουν νοσοκομείο που θα μείνει για πάντα γιατί αν δοθούν ως επίδομα θα σπαταληθούν και θα χαθούν. «Αλήτης, κυνικός και αδίστακτος που λέει στον φτωχό ότι σπαταλάει τα λεφτά του» η εμετική fake αναπαραγωγή του και μάλιστα από εκείνους που υποτίθεται ότι είναι κατά των «επιδομάτων».
Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτές οι ψευδείς και χυδαίες διαδόσεις δεν γίνονται μόνο από τις «ομάδες αλήθειας» που στο κάτω-κάτω είναι και η δουλειά τους να τις κάνουν, αλλά και από σοβαρούς δημοσιογράφους και φίλους που σπεύδουν να τις αναρτήσουν σχολιάζοντας με περισσό μίσος και μοχθηρία. Γιατί λοιπόν το κάνουν; Δεν ακούν καλά; Είναι αγράμματοι και δεν ερμηνεύουν σωστά μια απλή πρόταση;
Γιατί κάνουν τέτοιου είδους χυδαία και αλήτικη αντιπολίτευση ενώ ξέρουν ότι και πάλι θα διαψευσθούν; Εφαρμόζουν τον νόμο της προπαγάνδας «πες-πες κάτι μένει»;; Δεν νομίζω. Αυτό το κάνουν συνειδητά, οργανωμένα και συστηματικά οι «ομάδες αλήθειας». Αλλά εκείνοι οι φίλοι;; Δεν καταλαβαίνουν ότι τέτοιου είδους χοντροκομμένα, χυδαία και αλήτικα ψέματα δεν περνάνε στους σοβαρούς πολίτες ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης; Δεν ντρέπονται για τις συνεχείς διαψεύσεις;; Δεν νιώθουν ότι ξευτιλίζονται και χάνουν την αξιοπρέπεια τους;
Η απάντηση είναι απλή. Απλώς παίρνουν τη «δόση» τους. Έχουν πλέον μετασχηματιστεί από πολίτες σε οπαδούς κομμάτων και καναλιών που κάθε τους είδηση είναι ψευτιά και κάθε τους σχόλιο μίσος. Η πολιτική αντιπαράθεση έχει πλέον ξεφύγει εντελώς από τα όρια του πολιτικού και έχει περάσει στην μισαλλοδοξία και αυτό εξηγείται γιατί μέσα στα όρια του πολιτικού δεν υπάρχουν επιχειρήματα.
Τώρα πλέον, όχι απλώς «πρέπει να φύγουν αυτοί», αλλά και μισείται οτιδήποτε γίνεται και σχετίζεται μαζί τους, λάθος ή σωστό. Η απουσία του πολιτικού και η άκρατη ενίσχυση του θυμικού, τους έχει οδηγήσει και στην απώλεια στοιχειώδους σκέψης και λογικής, στην απώλεια κάθε σοβαρότητας, το μίσος τους έχει μετασχηματίσει σε πρεζάκια που αλληλοεπαινούνται και αλληλοδιαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα πρωτοκάνει το πιο εντυπωσιακό και βιτριολικό σχόλιο σε βάρος του «εχθρού», έτσι ώστε όλοι να πάρουν από αυτό την αντισύριζα «δόση» τους.
Κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου και κανάλια έχουν φτάσει στο σημείο να ανέχονται, ακόμα και να στηρίζουν επικίνδυνες ακροδεξιές ρητορικές και δράσεις νομίζοντας ότι αυτές στρέφονται εναντίον του κοινού «εχθρού» που λέγεται Σύριζα και Τσίπρας και παραβλέπουν ότι στρέφονται εναντίον της χώρας και της δημοκρατίας. Υποστηρίζουν εθνικιστικές ρητορικές και αναλώνονται σε αναλύσεις του τύπου, «υπέρ ή κατά των καταλήψεων» και δεν καταδικάζουν απερίφραστα την ακροδεξιά που έφτασε ακόμα και σε καταλήψεις στα σχολεία με το φασιστικό σύνθημα «η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία».
Όχι δεν είναι υπερβολικές αυτές οι διαπιστώσεις. Όντως είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα όσο ποτέ άλλοτε και δυστυχώς, οδεύοντας προς τις εκλογές, θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Το μίσος καλύπτει και δικαιολογεί τα πάντα. Δεν υπάρχουν πια σκάνδαλα, δεν υπάρχει καλό και κακό, ηθικό και ανήθικο, αλήθεια και ψέμα, παρά μόνο ο κοινός «εχθρός» απέναντι στον οποίο όλα επιτρέπονται. Οι παντός είδους «ομάδες αλήθειας» είναι ικανές για τα πάντα. Όμως οι εντιμότατοι φίλοι μας; Μήπως πρέπει κάποια στιγμή να το κοιτάξουν και να συναισθανθούν που έχουν παρασυρθεί πριν είναι αργά;