Του Γ. Λακόπουλου
Πάμε μια δεκαετία πίσω. Το καλοκαίρι του 2008 ο Γ. Παπανδρέου, ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με δύο ήττες στην πλάτη του ήδη, πέταξε έξω από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του τον Κώστα Σημίτη. Με ασήμαντη αφορμή: μια θεωρητική διαφωνία για την επικύρωση των ευρωπαϊκών συνθηκών. Και στις εκλογές του 2009 τον απέκλεισε από τα ψηφοδέλτια.
Έτσι η επόμενη Βουλή στερήθηκε μια φωνή που είχε ανάγκη, όσες διαφωνίες και αν έχει κανείς με την διακυβέρνηση Σημίτη. Ήταν προφανώς η απόφαση της οικογένειας Παπανδρέου να κλείσει την φημολογούμενη συμφωνία του 1996 που έκανε πρώτα τον Σημίτη Πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τον Γ. Παπανδρέου υπουργό Εξωτερικών και διάδοχό του. Αλλά απέλυσε τον Σημίτη με απρεπή τρόπο, καθώς ο Ν. Παπανδρέου έλεγε με κυνισμό ότι ” το δακτυλίδι που πήρε ο Γιώργος ήταν θολό”.
Αλλά στο ΠΑΣΟΚ είχε επικρατήσει πλέον η αφασία και ο αμοραλισμός και δεν σηκώθηκαν και οι πέτρες. Άλλωστε οι ευεργετηθέντες από το Σημίτη τον είχαν εγκαταλείψει αδιάντροπα επιδιώκοντας αξιώματα από τον Παπανδρέου. Όπως ορισμένοι κάνουν σήμερα με τον… Μητσοτάκη, με τον ίδιο τυχοδιωκτισμό.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Γιώργος νίκησε στις επόμενες εκλογές, αλλαγή ή νίκη του αποδείχθηκε η τιμωρία του: έφυγε χωρίς το κόμμα του να χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή. Αφού όμως, αφού το είχε τοποθετήσει πάνω σε μια εγκαιροφλεγή βόμβα , καθώς οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο ,χωρίς να έχει λαϊκή εντολή.
Μετά τον πήρε η κατηφόρα: διέσπασε το ΠΑΣΟΚ, απέτυχε να βάλει ένα μόρφωμα κόμματος που δημιούργησε στην Βουλή και κατέστη αποσυνάγωγος. Με το “σύμφωνο των κληρονόμων” που συνήψε με την Φώφη Γεννηματά εντάχθηκε στο περίεργο κόμμα που έβαλε την κυρία στη θέση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο διέλυσε και τυπικά- επίσης χωρίς εξουσιοδότηση από τη βάση του.
Τα παράδοξα συνεχίζονται με την οικογένεια Παπανδρέου να επιστρέφει στο προσκήνιο με νέες αξιώσεις. Ο αδελφός του πρώην Πρωθυπουργού ζήτησε από τη Γεννηματά να είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με το κόμμα της. Και ενώ δεν του έδωσε απάντηση αυτός εμφανίζεται ήδη δημοσίως να το έχει κλειδώσει. Ο αποκλεισμός του θα είναι εύκολη υπόθεση- κανείς δεν θα κλάψει.
Το δύσκολο βρίσκεται στη διαχείριση της υπόθεσης του Γ. Παπανδρέου, που εμφανίζεται να επιδιώκει την επιστροφή του στη Βουλή- σα να μην έγινε τίποτε στα χρόνια που πέρασαν. Αντίθετα μιλάει για… δικαίωσή του.
Η Γεννηματά επίσης δεν έχει δώσει οριστική απάντηση. Ότι εξαρτάται από τις αποφάσεις της, είναι μια ακόμη τιμωρία για τον Παπανδρέου, για όσους ξέρουν τη γνώμη που έχει ο ένας για τον άλλον. Αλλά το πρόβλημα της επικεφαλής του Κινάλ μαζί του έχει δυο όψεις:
Η μια αφορά την εκλογική περιφέρεια στην οποία θα μπει το όνομα του Παπανδρέου. Ο ίδιος προτιμάει την Αχαΐα ή όποια άλλη περιφέρεια είναι πιθανό να πάρει έδρα το κόμμα. Αυτό σημαίνει ότι θα υποκλέψει την έδρα κάποιου άλλου που θα κάνει τον εκλογικό αγώνα, ενώ αυτός -που εκλέγεται χωρίς σταυρό- θα σουλατσάρει το εξωτερικό. Άλλωστε η εμφάνισή του σε προεκλογικές συγκεντρώσεις είναι κάτι που όλοι θα ήθελαν να αποφύγουν- και ο ίδιος.
Το θέμα μένει σε εκκρεμότητα καθώς η ιδέα να πάει σε περιοχή που το κόμμα δεν βγάζει έδρα και να τη φέρει ο ίδιος -σε μονοεδρική ή στην Εύβοια- δεν τον ενθουσιάζει. Αλλά κι η Φώφη δεν μπορεί να πει σε κάποιον άλλον να θυσιαστεί. Και φυσικά η πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας θα ήταν ομαδικό χαρακίρι- χώρια που τη διεκδικεί και ο Βενιζέλος.
Η άλλη όψη του προβλήματος Παπανδρέου είναι σοβαρότερη για τη Γεννηματά . Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει διαλύσει το κόμμα του και όλες οι πληροφορίες αναφέρουν ότι έχει το σχέδιο του. Να εκλεγεί βουλευτής ο ίδιος άκοπα και την επόμενη να αποχωρήσει από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κινάλ και να εμφανιστεί στη Βουλή ως αρχηγός κόμματος. Ακολουθούμενος και από όποιον άλλον από τους δικούς του θα καταφέρουν να εκλεγούν.
Για τη Φώφη αυτό είναι σα να της ζητάει κάποιος να πιαστεί μόνη της κοροΐδο, χάνοντας κοινοβουλευτική δύναμη από κάποιον τον οποίο η ίδια θα έχει ουσιαστικά διορίσει στη Βουλή. Αυτά δεν γίνονταν ούτε μεταξύ γόνων. Οπότε είναι μάλλον πιο ωφέλιμο για την ίδια να τον αποκλείσει και να τελειώνει. Και όποιος θέλει ας τον ακολουθήσει πάλι.
Εκεί βρίσκεται αυτή τη στιγμή το θέμα Παπανδρέου, για οποίο εξελίσσονται διεργασίες πιέσεις και διαμεσολαβήσεις, χωρίς ωστόσο να λαμβάνεται υπόψη και μια άλλη παράμετρος: να μην μπει στη Βουλή αυτό το κόμμα.
Παρά τις δημοσκοπικές “επιτυχίες” του είναι ένα ενδεχόμενο. Ειδικά από τη στιγμή που η Γεννηματά έδειξε ότι κατευθύνεται προς τον Νεομητσοτακισμό. Οι μισοί θα πάνε από πριν μόνοι τους και οι άλλοι μισοί θα στραφούν στο ΣΥΡΙΖΑ-, που είναι και ο φυσικός τους χώρος.
Για τον Παπανδρέου αυτό θα είναι η τρίτη και οριστική τιμωρία. Η μοίρα της πολιτικής θα του ανταποδώσει με τον ίδιο τρόπο όσα έκανε ο ίδιος στο κόμμα που τον ανέδειξε, στη μνήμη του πατέρα του, στη χώρα και στην έννοια της πολιτικής γενικότερα. Και δεν θα μπορεί να πει κουβέντα αν η Γεννηματά τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Ήτοι αν τον αντιμετωπίσει ακριβώς όπως αντιμετώπισε ο ίδιος τον Σημίτη. Αφού έμεινε εξ αιτίας του εκτός Βουλής και εκτός πολιτικής τελικά ένας πολιτικός με το βάρος του Σημίτη, γιατί θα είναι πρόβλημα αν μείνει και ο ίδιος, κατ’ εφαρμογή των δικών του μεθοδεύσεων;
