Του Νίκου Λακόπουλου
Προσηλωμένοι στο ποιος προηγείται στις δημοσκοπήσεις και με ποια διαφορά οι δημοσκόποι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταγράψουν κάποιες τάσεις στο εκλογικό σώμα που κινούνται πέρα από τις καταγραφές τους που θα εμφανιστούν στις επόμενες εκλογές ως εκπλήξεις.
Αν ωστόσο αντί για τις πίτες και τις κολώνες δώσουμε σημασία στα σημεία των καιρών μπορούμε να υποψιαστούμε -αν όχι να προβλέψουμε- ορισμένες εξελίξεις που δεν είναι ορατές σε καταγραφές δημοσκοπικές όπου ένα μεγάλο μέρος -αν όχι το μεγαλύτερο δεν μιλάει, δεν απαντάει και κλείνει το τηλέφωνο.
Μετά από δέκα χρόνια κρίσης, πάντως, όπου είδαμε το σκηνικό του παλιού δικομματισμού να καταρρέει με πάταγο, κόμματα να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται σε μια εποχή που ψήφιζες ένα κόμμα κι έπαιρνες ένα άλλο ως δώρο οι εκλογές αυτές -όποτε κι αν γίνουν- θα είναι καθοριστικές για τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας.
Θα είναι ιδρυτικές για ένα νέο πολιτικό σκηνικό ενός νέου ατελούς δικομματισμού που θα κριθεί από την τύχη του ενδιάμεσου Κινάλ -που μάλλον δεν αφορά το μέλλον, αλλά το παρελθόν, την πιθανή εξαφάνιση πολλών μικρών κομμάτων που είναι στα όρια να μπουν ή να βγουν από την Βουλή και την άνοδο της Ακροδεξιάς με περισσότερες από μία εκδοχές.
Ξαφνικά, αλλά για πολύ καιρό, η Χρυσή Αυγή εκτινάχτηκε από το 0,25% στο 7%- καλύπτοντας ωστόσο ένα χώρο που πάντα υπήρχε στην Ελλάδα με εξαίρεση την περίοδο της κυριαρχίας του “πατριωτικού” ΠΑΣΟΚ- που απορρόφησε τις δυνάμεις της Εθνικής Παράταξης το 1981 με συνθήματα όπως ” η Ελλάδα στους Έλληνες”. Τώρα τα χρησιμοποιεί -με άλλο νόημα η οργάνωση που στέλνει στα δικαστήρια όσους τη λένε ναζιστική -διεκδικώντας ένα ρόλο ως “λαϊκός, επαναστατικός σύνδεσμος” με ένα μεγαλύτερο ποσοστό. Όταν πας δεξιά, πάντα υπάρχει δεξιότερα.
Τα τελευταία φαινόμενα στα σχολεία δείχνουν πως η άνοδος της Ακροδεξιάς συνδέεται με την κρίση της Αριστεράς κι αυτό εξηγεί γιατί πολλοί ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής φαίνεται να προέρχονται από την Αριστερά. Αν μάλιστα δούμε καθαρά μαζί με την ακροδεξιά στροφή της άλλοτε κεντροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας, την δεξιά παράλλαξη του ΠΑΣΟΚ και την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στον ρεαλισμό θα δούμε πως για πρώτη φορά στην Ελλάδα δεν υπάρχει ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα ή κίνημα σε μια ολοφάνερα συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας.
Προφανώς η οικονομική κρίση ευνοεί τέτοια φαινόμενα -άλλωστε κι ο Χίτλερ από ένα μνημόνιο προέκυψε ως εργατικό κόμμα με συνθήματα για εθνικοποιήσεις, αλλά οι αναλύσεις του τύπου “ο καπιταλισμός γεννάει τον φασισμό” κι άλλες απλοϊκότητες δεν απαντούν στη δεξιά στροφή της κοινωνίας και όλων των κομμάτων.
Δεν είναι τυχαίο ούτε πως η Ακροδεξιά -μέσω των Βορίδη- Γεωργιάδη, που όμως εκπροσωπούν την φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία αμφισβητούν την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς- που δεν υπάρχει πλέον, τον “μύθο του Πολυτεχνείου”, την ίδια ώρα που μαθητές φωνάζουν “Ξύπνα Ελλάδα”, όπως άλλοτε κάποιοι φώναζαν “Ξύπνα Γερμανία”.
Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία -όταν ένα ανύπαρκτο κόμμα εκτινάχτηκε στο 18% και μετά στο 35% συμβαδίζει με την διάσπαση σοσιαλιστών -κομμουνιστών και τον εναγκαλισμό του από ένα μέρος της δεξιάς -με την πολιτική του “δαμασμού” του Χίτλερ. Ύστερα ήταν αργά.
Η Νέα Δημοκρατία αντιμετωπίζει τον χώρο αυτό περίπου ως την ζωηρή νεολαία του από την οποία θα αντλήσει στελέχη όπως έκανε με τον Μάκη Βορίδη, τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Θανάση Πλεύρη. Η ανάγκη για αλίευση ψήφων με τη στάση της στο Μακεδονικό και τα συλλαλητήρια βρίσκεται σε αντίθεση με την πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή που παρά την συμπόρευση του με άτομα του ευρύτερο χώρου ουσιαστικά είχε ανοιχτό μέτωπο με την φασίζουσα Δεξιά.
Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής θα είναι αντί να αποτελέσει ο χώρος δεξαμενή για τη Νέα Δημοκρατία να είναι αυτή δεξαμενή για κόμματα τους Ακροδεξιάς που κυοφορούνται, όπως και από την Χρυσή Αυγή-που όλα μαζί μπορεί να πάρουν διψήφια ποσοστά στις εκλογές.
Άλλωστε δεν έχει περάσει καιρός αφότου στη Βουλή ο βουλευτής της ΝΔ Βλάσσης, ο Μάκης Βορίδης- κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος- και ο Κασιδιάρης-της Χρυσής Αυγής- ένωσαν τις φωνές τους για να μην περάσει το νομοσχέδιο για την φαρμακευτική χρήση της κάναβης. Για το θέμα είχε άλλη άποψη στο παρελθόν η φιλελεύθερη ΔΑΠ του Μεϊμαράκη και του Βουλγαράκη, όπως είχε -και έχει- άλλη άποψη η -άλλοτε υπουργός Εξωτερικών -Ντόρα Μπακογιάννη.
Θα πρέπει, λοιπόν, πέρα από την αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ- Νέας Δημοκρατίας- που αποχτά καθαρά ιδεολογικά χαρακτηριστικά να δούμε τι συμβαίνει στο εσωτερικό των κομμάτων, τις δευτερεύουσες συγκρούσεις και το νέο πολιτικό συσχετισμό ανάμεσα σε Αριστερά – Δεξιά που ανατρέπεται προς τα δεξιά: για πρώτη φορά οι δυνάμεις της δημοκρατικής παράταξης, όλες μαζί παύουν να συγκεντρώνουν ένα ποσοστό που έφτανε το 65% άλλοτε.
«Κάποιοι θέλουν να σβήσουν την εθνική ταυτότητα αυτού του λαού. Δεν θα τους αφήσουμε! Κάποιοι θέλουν να σβήσουν και την Ορθοδοξία – που δεν είναι απλή «θρησκευτική επιλογή»… Είναι η ταυτότητά μας! Δεν θα τους αφήσουμε… Συντηρητισμός είναι η πίστη στις διαχρονικές αξίες που διατηρούν τη συνοχή της κοινωνίας, όταν κάνει άλματα στο μέλλον».
Οι απόψεις αυτές -ότι “έχουμε αφήσει τον λαό να ξεχάσει τι σημαίνει Δεξιά” -εγκαταλείψαμε τις αξίες μας- μετατρέπουν τη Νέα Δημοκρατία σε “μαζικό χώρο” της Ακροδεξιάς και την ενισχύουν με έναν αντικομμουνισμό που διαφαίνεται όχι μόνο στις δηλώσεις Βορίδη, αλλά και σε αντιλήψεις τύπου Δαβάκη πως «την κοινωνική παρακμή την εκκόλαψαν οι Αριστεροί -οι ιστορικοί μας αντίπαλοι».
Η νέα Δεξιά στην Ευρώπη δεν φαίνεται ωστόσο να θέλει να υπερασπιστεί τον Χίτλερ -πλην μεμονωμένων ομάδων- όσο την επιστροφή στις ρίζες και τον ρατσισμό ως αντισυστημική πρωτοποριακή δύναμη – ριζοσπαστική- όπου “η Δημοκρατία πουλάει την Μακεδονία”- όχι απλώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σε όλα αυτά είναι η εμφανής και η πρόθεση του Κινάλ να αλιεύσει “πατριωτικούς ψήφους”με τη θέση της στο Μακεδονικό, ενώ δεν λείπουν αντικομμουνιστικές νύξεις από στελέχη του όπως π.χ. η Εύα Καϊλή -που συμμετέχει με χαρά στα συλλαλητήρια.
Για την ιστορία οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες συμμάχησαν με εκκολαπτόμενη προναζιστική Ακροδεξιά και όχι με τους ομοιδεάτες κομμουνιστές. Δεν πέρασε πολύς καιρός που ο σύμμαχός του τους έστειλε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Φυσικά “κάθε νέο παιδί έχει δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί για την κακή συμφωνία των Πρεσπών” όπως λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά “δεν πρέπει να επιτρέψουμε ο υγιής πατριωτισμός να γίνει προσάναμμα ακραίου εθνικισμού στα χέρια επιτήδειων.
Μόνο που δεν κατάλαβε πως υπάρχει ακόμα πιο “υγιής πατριωτισμός” που δεν αφορά την “κακή”συμφωνία των Πρεσπών, αλλά την χρησιμοποιεί με στόχο τη “δημοκρατία που πουλάει τη Μακεδονία” και όλο το πολιτικό σύστημα στο οποίο ανήκει και ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν “υγιής πατριωτισμός”, ούτε άρρωστος. Απλά όπου ακούγονται εμβατήρια, κάποιοι ετοιμάζουνε τάφους.