Ξύπνα τον ήλιο
Μαλώσανε τ’ αστέρια με το φεγγάρι
Θ. Βοριάς, Πυγολαμπίδες
Η φωνή του Κυρίου, πέραν της θρησκευτικής εκδοχής, τί να σημαίνει άραγε;
Την εντολή του Ανώτατου Άρχοντα, του Μεγαλοκαπιταλιστή, του Λαού [του κυρίαρχου λαού];
Κι αν ο κυρίαρχος λαός πιστεύει τόσο στην Αριστερά, όσο και στον Κύριο [Ορθοδοξία], πώς μπορεί να χειριστεί η κυβέρνηση την κατάσταση;
– να γίνει “δεξιά” και να υποχωρήσει επί της αρχής;
– να γίνει αυταρχική και να περάσει τη “γραμμή” κόντρα στο λαϊκό αίσθημα;
– να γίνει αναξιόπιστη υπερασπίζοντας την, εξίσου απόλυτη με τη Θρησκεία, δική της “πίστη”;
– να τζογάρει παίζοντας στα ζάρια της πολιτικής σκοπιμότητας τη διανομή των ιματίων [υλικού κι όχι πνευματικού περιεχομένου];
Αυτό είναι το μέγα δίλημμα και για τα δύο μέρη. Κυρίως όμως για την Αριστερά, η οποία σε τούτο το θέμα ανισορροπεί κι ακροβατεί, μη συνειδητοποιώντας ίσως ότι η Αριστερά του Κυρίου την φέρνει πιο κοντά τόσο στα αισθήματα του λαού, όσο και στην εθνική παράδοση.
ΥΓ.“Αν το σώμα κι η ψυχή δεν μπορούν να εναρμονίσουν επιθυμίες και προσδοκίες’’
[Κ.Μπουμπουρής, Πόλεμος και κυκλάμινα]
ΑΠΟ ΤΗΝ HUFFPOST