Χωρίς φόβο και πάθος

Του Γιάννη Πανούση

 

Σ’ένα μακρύ δρόμο

όταν οι άλλοι βιαστικά  τον ερήμωναν

περπατήσαμε μα δεν συναντηθήκαμε,

 λίγο μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας

Στ.Χαραλαμπόπουλος, Έκτακτα μέτρα

 

Η  δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και η ‘αποκαθήλωση’ του Αλέξη Τσίπρα δεν θα προσφέρουν τίποτα στη Δημοκρατία,ούτε καν στην αστική τάξη.

Η διαχείριση των ακραίων καταστάσεων και η αναχαίτιση των ακραίων πολιτικών τύπων δεν είναι δυνατό αυτή τη στιγμή να επιτευχθούν αν δεν παρέμβει ο Πρωθυπουργός [κατά τη γνώμη μου συνεπικουρούμενος- μόνο για το θέμα αυτό- από τη ΔΗ.ΣΥ].

Το πιό εύκολο πράγμα σήμερα μοιάζει να είναι το να ‘κολλήσει’ κανείς στον τοίχο την Κυβερνώσα Αριστερά για τα λάθη και τα πάθη της. Όσοι την πυροβολούν από παντού πόσο βέβαιοι είναι ότι δεν ‘θα κλωτσήσει’; Ή μήπως αυτό επιδιώκουν εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας;

Αν το πρωταρχικό ζήτημα παραμένει η ομαλή πολιτική πορεία της χώρας και η, εν ευθέτω χρόνω, επιλογή από το λαό ενός άλλου μοντέλου διακυβέρνησης [μέσα σε ατμόσφαιρα κοινωνικής ειρήνης και δημοκρατικής νομιμοποίησης], τότε δεν πρέπει να πολωθεί το κλίμα πέραν ενός ορισμένου σημείου.  Αν κάποιοι θεωρούν ότι’’έχουν δύο αριστερά πόδια’’ (Χ.Χωμενίδης,Τα Νέα 22-23/7/17), ίσως και άλλα δύο αριστερά παπούτσια για ώρα έκτακτης ανάγκης, τούτο δεν σημαίνει ότι η ορθή απάντηση είναι’’θα σας βάλουμε τα δύο πόδια σ’ένα παπούτσι’’ ή ότι ‘’οι κεντροδεξιοί είναι σαρανταποδαρούσες’’.

Στις λαϊκίστικες φαντασιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ  και στους πειρασμούς ορισμένων για’θεσμικές αποκλίσεις’ η αντιπαράθεση δεν θα γίνει με κατάρες. Στην αριστερή λυματολάσπη ο προοδευτικός κόσμος [στον οποίο εντάσσονται χιλιάδες αριστεροί]οφείλει ν’αποκριθεί με το αίτημα της γενικής κάθαρσης. Το τοπίο πρέπει να εκκαθαριστεί με συντονισμένες προσπάθειες όλων των αρχηγών των κομμάτων,οι οποίοι θα στηρίξουν τον Πρωθυπουργό-εάν κι εφόσον-πάρει πρωτοβουλίες υπέρβασης των ιδεοληπτικών ασθενειών του ΣΥΡΙΖΑ. Προσοχή όμως. Η οποιαδήποτε δημοκρατική λύση του εθνικού κόμπου δεν σημαίνει Παλινόρθωση του [διε]φθαρμένου πολιτικού συστήματος που μας οδήγησε στην κρίση και την παρακμή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έμαθε, με τραυματικό τρόπο, ότι η πολιτική πραγματικότητα τιμωρεί και η κοινωνική πραγματικότητα απομονώνει.Άλλοτε Τραμπ-αλίζεται κι άλλοτε  παίζει ‘’τη μακριά Μαδούρα’’ ψάχνοντας ισορροπίες σ’ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον. Όλα αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά και προφανώς κατακριτέα. Το ερώτημα όμως δεν είναι ‘ποιός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;’ αλλά αν νοείται Δημοκρατία, δυτικού τουλάχιστον τύπου, δίχως Αριστερά.

Τη μορφή της Αριστεράς, τη στρατηγική, τις συμμαχίες της θα τις επιλέξουν οι έλληνες αριστεροί πολίτες και όχι βέβαια οι αντίπαλοί της. Τα σχίσματα εντός/εκτός Αριστεράς δεν θα ωφελήσουν κανέναν. Η Δημοκρατία είναι πάνω απόλα/ απ’ όλους κι αυτήν πρωτίστως οφείλουμε, αριστεροί/κεντρώοι/δεξιοί, να υπερασπιστούμε.

Ο κύκλος της Αριστεράς στη χώρα μας δεν έκλεισε ούτε θα τετραγωνιστεί από τα τετελεσμένα των άλλων. Αν αναστοχαστεί το ρόλο της θα είναι επιτυχία της πολιτικής και των πολιτών.

ΥΓ. Ανάμεσα στη Σοβιετία των κόκκινων γκουλάνγκ και την Ελβετία του μαύρου χρήματος υπάρχει η γαλανόλευκη Ελλάδα που αγαπάμε όλοι.

ΥΓ2. Ο Αρχηγός είναι πάντοτε υπόλογος για όλα και για όλους.Ανεύθυνος,αφελής ή ανυποψίαστος ηγέτης δεν νοείται. Καλύτερα το ‘’φταίω εγώ’’παρά το’’δεν το κατάλαβα’’ ή ‘’δεν μου το είπαν’’. Και κάτι ακόμα. Ο Ηγέτης πρέπει να πεισθεί ότι κανένας (ούτε ο ίδιος) μπορεί να παραβιάζει αρχές και κανόνες αλλά να διατηρεί το κύρος του.